Waar ben ik heengegaan? Ik heb vrijwilligerswerk gedaan in een project genaamd Coopesilencio, in het dorpje genaamd El Silencio.
Zoals je uit de naam misschien wel kan opmaken ging het om een coöperatieve en er hangt zelfs een heel verhaal aan vast. Ik vertel het voor ik mijn eigen verhalen vertel om jullie een idee te geven wat je erbij kan voorstellen:
Lang, lang geleden (dan spreek ik over de eerste helft van de 20ste eeuw) was het gebied eigendom van het bedrijf United Fruit Company, een Amerikaanse reus die onder meer de Chiquitabananen verwerkt. Het gebied ligt tussen een aantal rivieren en op een gegeven moment was er in 1955 een zodanig grote overstroming dat het hele gebied werd platgelegd. De arbeiders die er woonden moesten worden geëvacueerd en migreerden allemaal naar andere plaatsen. Het was niet langer mogelijk bananen te produceren en het gebied werd verlaten gedurende vele jaren.
De arbeiders waren echter verongelijkt door het feit dat het gebied niet meer werd gebruikt en ze besloten terug te keren om het te gaan herbewerken. Het bedrijf dat nog steeds eigendom was van het gebied aanvaarde dit niet en stuurde er de politie op af. Alle arbeiders die waren teruggekeerd werden gearresteerd en gevangengezet.
Omdat de arbeiders geen andere uitweg zagen, besloten ze hulp in te roepen van de overheid. De overheid besloot de arbeiders te helpen in hun wens terug te keren naar hun oorspronkelijke woon- en werkplaats. De overheid stelde wel een eis in ruil voor deze hulp: indien de arbeiders opnieuw wilden gaan produceren, zouden ze dat in de vorm van een coöperatieve moeten doen. De overheid wilde hiermee vermijden dat het hele gebied werd opgedeeld in kleine eigendommen die elk op zich weinig productiewaarde zouden bezitten. Het gebied moest met andere woorden één geheel blijven in het belang van de hele gemeenschap. Niet alle arbeiders waren het eens met deze eis van de overheid maar de grote meerderheid onder hen stemde in met dit voorstel en dit was in 1973 het begin van Coopesilencio.
Het hele idee is dat de mensen die deel uitmaken van de coöperatieve moeten deelnemen aan zowel het werk als aan het dorpsleven. Iedereen die wil kan deelnemen maar de voorwaarden zijn: (1) in het dorp El Silencio wonen en (2) mee werken aan de arbeid.
Momenteel bestaat Coopesilencio uit enorm veel projecten:
- het grootse onder hen is de palmplantage. Op meer dan 1500 hectare bevindt zich een plantage van Afrikaanse palmen waarvan de vruchten worden geoogst en worden verkocht aan een palmolieverwerkend bedrijf.
- een melkerij waar ze melk en kaas produceren. Zo'n 60 koeien leven op de plantage en worden te paard (in cowboystijl met lasso) gedreven voor hun melk.
- een supermarkt(je) in het 'centrum'
- een kleuter- en lagere school
- een natuurhulpcentrum: https://www.facebook.com/centroderescateriosavegre?fref=ts voor meer informatie hierover
- een toerismeproject met een hotel (agriturismo)
- de plaatselijke bar met restaurant (de 'Albergue' = herberg)
- een varkenskwekerij
- een kippenkwekerij
- cacaoplantage
- koffieplantage
- papajaplantage
- ...
Het is dus een redelijk zelfbedruipend systeem.
MAAR: hoe is het geweest? Wel, ik heb deze keer een soort van dagboekvorm gemaakt, gewoonweg omdat er telkens zoveel is gebeurd en het gemakkelijker te vertellen is op deze manier.
Dag 1 - 2 december
Ik ben 's morgens vertrokken met de lokale bus naar het stadscentrum van San José. Ik had mijn bus richting Quepos om 10u00 en dat was een perfect uur om er heen te wandelen. De vorige keer toen ik bij dat busstation moest zijn was het nog donker 's morgens en dat is niet de beste tijd om alleen door de straten van de stad te gaan kuieren. Costa Rica is geen gevaarlijk land maar er zijn genoeg verhalen over steekpartijen en je moet het nu ook niet gaan zoeken. Toen ben ik er met de taxi heen gegaan.
Ik was eigenlijk trots op mezelf dat ik zo snel en makkelijk de weg ernaartoe vond. Ik ben namelijk - zoals iedereen die me een beetje kent wel weet - geen oriëntatietalent ;)
Ik had de tijd natuurlijk veel te ruim ingeschat dus ik was er al meer dan een uur op voorhand maar ja, het was in ieder geval beter dan te laat komen.
Het was een colectivo. Dat betekent dat de bus niet rechtstreeks naar de bestemming rijdt maar een soort van omweg maakt langs dorpjes en gehuchten om zowat elke tien minuten à een kwartier mensen op te pikken of af te zetten. Gelukkig genoeg waren er niet veel mensen die de bus wilden nemen dus al bij al was het nog niet zo enorm lange rit. Na 3 en een half uur kwam ik aan in Quepos en kon ik eten tijdens het wachten op de bus naar El Silencio.
Om 4 uur 's middags had ik mijn bus naar El Silencio. Alles liep weer op wieltjes (woordspeling die later duidelijk wordt). Ik was op tijd aan de bushalte, ik had m'n ticketje, de bus vertrok. Tot zo'n 9 kilometer buiten Quepos ... Met een enorme knal explodeerde de linkervoorband van de bus. De bus begon te slingeren over de weg en de stukken band vlogen alle kanten uit. Gelukkig genoeg waren er niet echt veel tegenliggers want anders hadden we er wel degelijk anders uitgezien op dit moment. Binnenin de bus was het zware paniek en zowat iedereen gilde of weende maar na een paar honderd meter kwam de bus tot stilstand. Het was effe heel eng maar al bij al was het nog geen drama. De buschauffeur was zelf heel erg positief toen ik hem vroeg hoe lang het zou duren de band te wisselen en weer te vertrekken: 20 minuutjes zei hij.
wat er overbleef van de band en het metaal errond na de klapband.
afwachten langs de kant van de weg ...
Met Johan (trouwens een echte Costa Ricaan, geen geëmigreerde Vlaming ofzo) ben ik dan in zijn auto naar mijn gastfamilie gebracht.
Mijn gastfamilie bleek de familie Barboza te zijn. Papa Edwin werkt op de palmplantage als tractorchauffeur en mama Adriana is huisvrouw. Samen hebben ze drie kinderen: Melisa (18) studeert verpleegkunde en woont op de universiteitscampus; Megan (15) heeft net haar derde jaar colegio achter de rug en Eitel, de enige zoon, is 11 en moet nog één jaar lagere school doen.
Johan liet me achter bij hen en vertelde me dat ik om 7 uur door hem zou worden opgehaald de volgende dag, voor de eerste werkdag.
Ik sliep op de kamer van Melisa en ik kreeg al meteen een welkomstcomité in de vorm van een grote spin met een spanwijdte van wel 10 centimeter :p Na het checken van de ramen wist ik dat dat wel meer zou gebeuren: er mist een glas en er is geen muggengaas.
Na het douchen kreeg ik mijn avondeten: rijst met frijoles (zwarte bonen). Het was de rode draad van het eten hier. Als je 'geluk' hebt ligt er een stukje bakbanaan, kip of één of ander soort ander vlees op je bord en als je nóg meer geluk hebt krijg je groenten.
Dag 2 - 3 december
Ik werd om 7 uur door Johan, zoals afgesproken, opgehaald en naar de Albergue gebracht. Daar was ook Tom. Tom was net als mij de dag ervoor toegekomen maar had de pechbus gemist en is toegekomen met de taxi (minder avontuurlijk en duurder: 19 dollar armer dan ik die $3 moest betalen).
Vanuit de Albergue gingen we via het bospad naar beneden naar het Centro de Rescate para Vida Silvestre del Río Savegre (of kortweg het natuurhulpcentrum). Daar was Eric, de plaatselijke vrijwilliger/verantwoordelijke expert aan het werk en we zouden hem samen met de andere vrijwilligers helpen. Ook Ségolène, een Waalse, werkte er op dat moment.
een aantal van de verblijven van de dieren:
links de capucijnaapjes en links de kuifsjakohoen
links de capucijnaapjes en links de kuifsjakohoen
In het centrum worden er verschillende soorten opgevangen: twee capucijnaapjes, een pava crestada, een heel aantal slingerapen, parkieten, lora's, ara's, een doodshoofdaapje en drie jonge wasberen. Sommige zitten er al vele jaren door omstandigheden en anderen zijn er voor korte tijd en worden snel weer uitgezet in het wild.
de ara's, mooi met hun pootjes van de maïskolf aan het eten
één van de capucijnaapjes, genaamd Coco
de kuifsjakohoen die niet meer kan worden uitgezet
door een soort van parkinson-achtige ziekte, jammer genoeg
één van de slingerapen
de parkieten
twee van de drie wasbeertjes van 4 maand oud
die zeer binnenkort worden uitgezet
het doodshoofdaapje dat als baby'tje werd gevonden
en een probleem had met het gebruik van zijn ledematen
(waarschijnlijk van de rug van de mama-aap gevallen)
en een probleem had met het gebruik van zijn ledematen
(waarschijnlijk van de rug van de mama-aap gevallen)
Zoals elke dag moesten de dieren gevoed worden. Dat gebeurt door het wegen, wassen en snijden van groenten, fruit, eieren en kip. Elke diersoort heeft uiteraard een ander dieet en omwille van hun gezondheid moet alles goed gewogen en versneden worden. Wat voor het ene dier giftig is (zaadjes van papaja of watermeloen voor vogels) is voor een ander gewoonweg een extra bezigheid of onbelangrijk (diezelfde zaadjes voor de apen of wasberen).
Er stond harken op het programma voor de rest van de werkdag. Dat betekent dat je de gevallen bladeren verzamelt en naar de composthoop brengt met een kruiwagen. Het lijkt een ça va jobje maar als je weet dat er elke minuut bladeren naar beneden vallen en je tussen de boomwortels en lianen door harkt, kan je rekenen op een heel aantal blaren op je handen en een enorme vermoeidheid achteraf, zeker na 10 uur wanneer de temperatuur (zelfs tussen de bomen) snel richting 30°C klimt.
Na het werk 's ochtends hadden we vrij. Vrij zijn betekent eerst en vooral eten en daarna douchen. En voor het eerst in mijn leven was ik blij dat er geen warm water was (wie kan dit geloven?). Het is tegen de middag namelijk zo heet dat je zelfs onder de koude douche het gevoel hebt dat je blijft plakken. Je broek uit- of aankrijgen is een werkje, zeker als een veel modder aan te pas is gekomen.
En na het douchen moet je je bezighouden. En daar begon het lastige van mijn verblijf in El Silencio. Het werk is gevarieerd en interessant. Je werkt ook met gemotiveerde mensen en je kan veel van hen leren maar het dorpsleven is enorm, enorm kalm. Ik moest echt wennen aan dat andere ritme.
Het is te warm om buitenshuis veel te doen tot ongeveer 16u00 en 's middags zijn er geregeld stortbuien die uren aanhouden. De TV staat dan ook de hele dag (van 's ochtends tot 's avonds laat) op en de huisvrouwen en kinderen kijken de hele tijd TV. En TV dat is dan weer vooral zeer sentimentele telenovelas met 'dramatische' cliffhangers.
Ik heb er dan ook een gewoonte van gemaakt een siësta te houden na het eten en ik had gelukkig een paar boekjes mee dus ik had de kans meestal aan de wereld van dramatiek en tranen te ontsnappen ... Ariana heeft me later iets gezegd dat de nagel op de kop sloeg: 'in El Silencio is het jammer genoeg nooit stil, de TV staat altijd op'.
Spaans oefenen met Agatha Christie ^^
Dag 3 - 4 december
Vandaag werkte ik met Jasmin (Zweden) en Ariane (Frankrijk) in het Centro de Rescate. De werkdag werd vooral opgeluisterd door het proberen vermijden van de diefstallen die Maggie pleegde. Maggie is een slingeraap die in het centrum is geboren. Haar ouders zitten er nog maar zij is zodanig gewoon geraakt aan menselijke tussenkomst dat er voor haar nooit meer een leven in pure vrijheid in het verschiet ligt.
Eric betreurt wat er in het verleden is gebeurd. Hij legde vandaag aan ons uit wat het verhaal van het centrum is.
In 1998 werd een ander natuurhulpcentrum in het land door problemen gesloten en de overheid zocht naar een nieuwe plaats om de dieren daar onder te brengen. Coopesilencio besloot zich te engageren en in El Silencio een centro de rescate op te richten en zo de dieren onderdak te bieden. Coopesilencio bezat echter niet de nodige knowhow en middelen en er zijn in het verleden vele fouten gemaakt. Intussen is de regelgeving omtrent het dierenwelzijn ook drastisch veranderd maar omdat het werd opgericht in een tijd van minder strenge regels, blijft het centrum voorlopig functioneren met de oude manier van werken. Hierdoor zijn de verblijven van de dieren en de werkomstandigheden zeer basic.
Eric is opgeleid als bioloog en samen met Pablo (een Spaanse dierenarts) is hij de enige die er met echte kennis van zaken werkt. Hij is echter door gebrek aan middelen slechts vrijwilliger en wordt dus niet betaald voor zijn werk. Hij hoopt in januari, na de kerst- en nieuwjaarsperiode te kunnen blijven werken in het centrum maar dan als volwaardig personeelslid. Dit hangt echter af van het management en tot nu toe is niets zeker.
Het is triest te horen dat er zoveel problemen zijn maar anderzijds denk ik dat Eric en Pablo door hun kennis en hun motivatie wel veel kunnen bijdragen en verbeteren zodat het centrum in de toekomst een volwaardig natuurhulpcentrum kan worden.
De rest van de dag verliep rustig en 's avonds ben ik na het avondeten naar de Albergue geweest om er iets te gaan drinken met de anderen.
Ik heb een aantal lokale jongens ontmoet: Cristian en zijn broer Marco. Ze zijn allebei ongeveer m'n leeftijd en met hen kon ik goed praten. Ze zijn open van geest en ze stelden ook meteen voor om mij en Jasmin een mooi stuk van de rivier te tonen de volgende dag.
's nachts werd ik opgeschrikt door een rare gewaarwording. Ik voelde iets over m'n been kruipen, en over m'n arm en dichter naar m'n hoofd gaan. En ik dacht aan die grote spin want het was alleszins geen miertje of een mugje. Ik gooide het deken van me af en zag een dikke kever op me zitten. Hij was echt groot: 3 cm lang en rond met van die pootjes met weerhaakjes (vandaar dat vreemde gevoel). Hoe hij ONDER m'n lakens is gekropen weet ik niet maar nadien heb ik alleszins geen beestjes meer in m'n bed zien zitten.
Dag 4 - 5 december
Tijdens het werken in het centro de rescate vroeg Eric me of ik de ara's eten wilde geven. Natuurlijk wilde ik dat. Het zijn supermooie dieren en ze zelf eens mogen voederen vond ik spannend. Ik opende de volière en ik kreeg al meteen één van de ara's die me aan het opwachten was aan de deur. Van dichtbij zijn ze nog eens zo indrukwekkend, ze zijn heel groot.
Ik heb de eerste dan maar al een stukje van een maïskolf gegeven om zijn ongeduld te stillen. Maar toen kwamen de anderen op me afgevlogen. Ik was al zo onder de indruk van hun geflapper dat ik bijna vergat hun eten op hun voederplank te leggen. Het resultaat was dat ze zo ongeduldig werden dat ze al in m'n hand hadden gebeten. Haha! Ik moest maar wat sneller zijn, zeiden ze dus. :)
De parkieten en de lora's eten geven was een heel pak makkelijker. De parkieten kwamen op m'n hoofd zitten toen ik binnenkwam maar met hun kleine lijfjes is dat eerder vertederend dan indrukwekkend.
Na het eten had ik afgesproken met Jasmin, Cristian en zijn broer Marco. Ze kwamen me bij me thuis ophalen en samen vertrokken we richting de plaats waar ze over hadden verteld. Het was wel een eind stappen moet ik zeggen en Cristian had me eerst wijsgemaakt dat we er direct zouden zijn dus ik was een beetje teleurgesteld dat er na de zoveelste bocht in de weg geen rivier in zicht was na bijna een half uur stappen. We moesten uiteindelijk eerst een heuvel op om erna af te dalen en dat was redelijk steil naar beneden dus al een geluk dat ze er waren om me tegen te houden uit te glijden.
Maar alles was zeker de moeite waard:
Dag 5 - 6 december
Sinterklaas! Nee, grapje. Geen Sinterklaas hier maar wel iets anders: op naar de melkerij. De lechería ligt een eindje buiten het 'centrum' dus ik moest 15 à 20 minuutjes wandelen om er te geraken. Momenteel zijn er niet zoveel koeien die gemolken worden door een probleem met de autoriteiten. Wanneer alle papieren weer in orde zijn kunnen ze weer meer koeien melken en weer melk en kaas produceren voor commerciële doeleinden maar nu is het enkel voor de buren, vrienden en kennissen dat er gemolken wordt.
Ik mocht helpen de koeien te melken. Dat gaat allemaal mechanisch, dus buiten het aansluiten van de machine aan de uier van de koeien is er niet zoveel werk. Het was dus al gauw tijd voor het ontbijt.
Na het ontbijt ging ik terug naar de lechería want ik zou gaan paardrijden met Juan Carlos, de verantwoordelijke van de lechería. Ik was natuurlijk heel blij te kunnen gaan paardrijden.
Jammer genoeg werd Juan Carlos opgebeld tijdens het paardrijden. We waren nog maar een kwartiertje onderweg maar we moesten alweer terug. Er waren paarden ontsnapt en die waren gesignaleerd nabij de rivier een heel eind verder. Het was dus belangrijk dat hij er meteen heen ging om ze terug te halen. Ik mocht de volgende dag meteen terugkomen om onze tocht echt te gaan doen dus al bij al was het nog niet zo'n teleurstelling.
Dag 6 - 7 december
De 'verloren' dag ingehaald in de lechería. Er was een koe die op het punt stond te bevallen en ze zag er zo miserable uit, draaiend en kerend, liggen en weer rechtstaan. Ik heb de geboorte niet gezien maar het kalfje is later op de dag geboren toen ik al weg was.
de bevallende koe ... pobrecita!
We hebben samen eerst de koeien gemolken en daarna ben ik na het ontbijt teruggekomen om te gaan paardrijden. Maar voor het zo ver was moest één van de paarden geknipt worden. 't Was te zeggen: zijn manen waren gedurende zijn ontsnappingspoging veel te veel gegroeid naar de zin van Juan Carlos en hij heeft ze naar de lokale gewoonte weer mooi kort gezet (zelf prefereer ik lange manen maar het zijn niet mijn paarden natuurlijk). Ik moest erop toezien dat alles recht genoeg was.
Tijdens het paardrijden zelf hebben we een mooie tocht gemaakt door de palmplantage en langs de rivier.
Juan Carlos
We kwamen er een andere Juan Carlos en Cristian tegen die er aan het werk waren.
Juan Carlos heeft me daar dan uitleg gegeven over het werk op de plantage. Het is een echt zware job, en gevaarlijk bovendien. De mannen moeten met 4 meter lange aluminium stokken waar een sabel-achtig mes aan vast zit, eerst de bladeren rond de palmvrucht en daarna de vrucht zelf afsnijden. Als je weet dat elk blad een vlijmscherpe gekartelde rand heeft en dat de vruchten niet alleen harde stekels hebben én tussen 30 en 80 kilogram wegen weet je dat je uit je doppen moet kijken. Geen werk voor doetjes!
Na het oogsten worden de vruchten verzameld in vrachtwagens en vervoerd naar de nabijgelegen fabriek waar ze van de vruchten onder hoge temperaturen de ruwe olie uit halen. Van de vruchten kan zowel olie voor consumptie als olie voor cosmetica gehaald worden (respectievelijk van het gele en van het witte gedeelte van de vruchten).
Ik vond het erg interessant om al die zaken te zien en te leren, en dat vanop een paard!
ik moest en zou met machete poseren, Juan Carlos wilde het zo ^^
's Middags kwam ik Juan Carlos van de plantage weer tegen nabij m'n huis en hij wilde me de coöperatieve beter leren kennen. Hij heeft me eerst de kippenkwekerij getoond waar ze biologisch kippenvlees en eieren produceren. Ze proberen daar het monopolie van de bedrijven die werken met op hormonen grootgebrachte kippen en eieren wat te doorbreken. Daarna heeft hij me ook (van buitenaf, onbevoegden mogen niet zomaar binnen) de fabriek getoond waar ze de palmolie uit de vruchten halen.
één van de kippenrennen
's Avonds was het karaoke. Het was echt iets van het dorp, elke week komen ze zo samen in de Albergue. Ik was er de enige vrijwilliger. Alle anderen - Tom, Jasmin, Ariane, Ségolène en zelfs Pablo en Eric - waren voor het weekend ergens anders. Ik heb echt heel hard m'n best moeten doen om niet te hoeven zingen voor iedereen. Vooral Cristian drong er op aan maar ik heb aan dat alles kunnen 'weerstaan' en heb me geamuseerd met het beluisteren en bekijken van de anderen. Ik moet zeggen dat de algemene kennis van de teksten goed is maar aan de zang moet gewerkt worden (al zat de drankconsumptie er hier voor veel tussen :p).
Toen ik naar huis ging wilde Cristian per se mee. Het was niet ver maar toch, hij zou me veilig en wel naar huis brengen. Tijdens het wandelen kwam dan uit dat hij eigenlijk wilde praten. Hij wilde me vertellen dat hij een oogje had op Jasmin en dat hij helemaal niet wist wat te zeggen tegen haar. Hij vroeg of ik een idee had. Ik had het eerlijk gezegd ergens wel gezien maar het was zo schattig hoe hij het vertelde tegen mij, dat hij me in vertrouwen nam. Ik heb hem dan maar moed ingesproken maar veel meer kon ik niet echt doen natuurlijk.
Al bij al was het enorm gevarieerde dag!
Dag 7 - 8 december
de 'overblijfselen' van karaoke in de Albergue
In de rescate was Eric er niet. Hij werd vervangen door David en Emanuel, twee jongens van het dorp. Ik weet niet of het kwam door het feit dat het zondag was of door iets anders maar het werk ging ontzettend traag. In feite moet er op zondag enkel voor het eten van de dieren worden gezorgd en dan heb je de rest van de dag vrijaf maar het duurde zo'n eeuwigheid voor hen om eender wat te doen dat ik er een beetje nijdig van werd binnenin. Ik had in de tijd dat Emanuel het eten voor de slingerapen had geprepareerd, het eten van de capucijnapen, de ara's, het hoen, de lora's, de parkieten, het doodshoofdaapje en de wasberen gemaakt. Als je weet dat voor alle vogels de zaadjes van vruchten moeten worden verwijderd en alles zeer fijn moet gesneden worden weet je genoeg ... Nuja, het was zondag en we hadden geen ander werk dus zo erg was het nu ook weer niet :)
De familie had me bij m'n thuiskomst gevraagd of ik mee wilde naar Mata Palo naar een Feria maar ik had Cristian al gezegd mee te gaan naar de piscinas naturales die middag dus ik moest weigeren. Wel jammer, zeker omdat Cristian me even later kwam zeggen dat ze al meteen zouden vertrekken. Net toenw as ik natuurlijk nog niet gedoucht en ik was net bezig m'n kleren te wassen dus het resultaat was dat ik geen activiteit meer had die dag ... :(
mijn was, echt huiselijk zo'n project zoals El Silencio :p
Al bij al was ik achteraf gezien nog blij niet naar de piscinas te zijn gegaan want het heeft vanaf 2 uur 's middags onophoudelijk gestortregend. Ik besloot dan maar eens een blik te werpen op het TV-aanbod. Bleek dat er wel degelijk meer is te zien dan telenovelas. Er was Friends en er was The Voice. En National Geographic en Discovery Channel, ... Ik heb me eigenlijk nog wel geamuseerd met de gedubde versies van die zaken. En de rest van de tijd heb ik me verdiept in het mysterie waarin Miss Marple verzeild was geraakt ^^
The Voice (VSA) met Cristina Aguilera!
Dag 8 - 9 december
Vandaag werkte ik weer met David en Emanuel en ook met Ariane. Ze had de dag ervoor een feest gehad in haar gastfamilie en daar is ze haar geheugenkaart van de camera kwijtgeraakt. Gedurende (niet gelogen!) de hele ochtend bleef ze erover doorbomen. Ze vermoedt namelijk dat iemand haar kaart heeft gestolen en dat ze die niet zelf is kwijtgeraakt. Ze had de hele familie en alle genodigden op het feest al onderworpen aan vragen en ze had zelfs 'verdachten'. Ze kon er niet over ophouden hoeveel waarde ze hecht aan die foto's want de mensen 'van hier' (El Silencio dus, of Costa Rica in het algemeen) hadden er geen idee van wat een foto betekent voor mensen 'van bij ons' (het Westen zogezegd). Ik raakte zo geïrriteerd door haar aanhoudende geklaag dat ik zeer blij was om te weten dat we tijdens het werk 's middags niet meer in haar gezelschap waren.
Na het ontbijt hebben we boodschappen gedaan voor de Albergue. Emanuel en ik hadden een hele lijst meegekregen en we hebben er in de lokale supermarkt (wat naar Belgische normen een kruidenier zou heten) voor bijna $600 aan producten gekocht. Alles moest dan in de auto van Johan naar de Albergue worden gereden. Het was wel grappig hoe alles en ik erbij in de auto werd gepropt!
Na de inkopen moest alles dan op de juiste plaats worden gezet in de keuken en de berging dus we hadden wel onze bezigheid. We moesten ook het afval verzamelen en naar de container brengen en toen kwam uit dat de twee jongens niet wisten hoe oud ik was en dachten dat ik 17 jaar was. Toen ik hen dan zei dat ze er 6 jaar mochten bijtellen, moesten ze hard lachen. Ik bleek ineens de oudste te zijn met Davids 20 jaar en Emanuels 22 jaar.
Daarna was het middagpauze maar voor het eerst (dankzij betere weersvoorspellingen) kon er 's middags gewerkt worden. Ik heb dan David en Emanuel geassisteerd met het verbinden van de waterleiding van het centro de rescate helemaal langs de rivier, door het veld naar de clinica (de toekomstige plaats van het natuurhulpcentrum). Er zou dan eindelijk water zijn en dan zou veel praktische problemen oplossen daar. Tijdens die middag heb ik een goeie tijd gehad met die twee. We hebben gepraat over van alles en ik was blij met hen zo te kunnen praten en lachen.
's Avonds was het feest met de familie. Edwin was jarig en voor zijn 43ste verjaardag waren er zo'n 20 mensen uitgenodigd. Bij gebrek aan veel alternatieven had ik hem een doos koekjes en een biscuitrol cadeau gedaan, de twee meest feestelijke zaken uit de lokale supermarkt. Hij was er blij mee en ze zijn alletwee snel verdwenen dus ik denk dat ik nog geen slechte zaak had gedaan.
We hadden op het feestje thuis arroz con pollo (rijst met stukjes kip) en cake. Zijn nicht had de cake gemaakt en ze zag er indrukwekkend uit (naar Costa Ricaanse gewoonte zeer felgekleurd) en vooral groot:
Het was een gekke avond omdat het vooral om de partido ging tussen de twee belangrijkste voetbalclubs van het land: Saprissa tegen La Liga (Alajuela). In huis was de spanning soms om te snijden want er waren twee kampen en allebei even luid. Ik had nog nooit een voetbalmatch gezien en ik heb die avond er mij voor het eerst aan gewaagd maar om eerlijk te zijn heb ik het na de eerste helft voor bekeken gehouden. Voetbal is niks voor mij en ernaar kijken op TV is voor mij toch wat te saai.
Dag 9 - 10 december
Ik ben vandaag naar de lechería gegaan. Jasmin was er ook en het was voor haar haar laatste dag in El Silencio. We hebben geholpen met het melken en we hebben het allernieuwste kalfje van twee dagen oud geaaid. Zo enorm schattig!
Voor de koe was het haar eerste kalfje en ze had na de bevalling een ontsteking gekregen die moest worden verzorgd. Maar voor ze kon worden verzorgd moest ze worden gevangen en omdat ze nieuw was, was het een hele klus. In ware cowboystijl heeft Juan Carlos ze met lasso gevangen en met veel moeite in de stal kunnen vastbinden.
Na haar verzorging mocht het kalfje bij haar om te drinken maar omdat haar uier zodanig gezwollen was, kon het kalfje eerst niet zelf drinken en werd ze eerst wat gemolken door Juan Carlos om de tepels minder dik te maken. Het kalfje was toen al helemaal gedesoriënteerd. Gelukkig lukte het na een tijdje dan toch wel.
Daarna zijn we na het ontbijt met z'n drieën gaan paardrijden. Juan Carlos moest een groep koeien en kalfjes zien te vinden en samen hebben we ze dan terug naar de juiste plaats gedreven. In galop tussen de palmbomen achter de koeien aan zitten heeft wel iets! ^^
's Avonds was Eric er toen ik in de Albergue aankwam en het was een leuk weerzien. Hij was naar een 4-daagse bijeenkomst geweest samen met Pablo over vleermuizen (murciélagos) in het nationale park van Cabo Blanco en hij had veel foto's mee. Ik vond het super om hem te kunnen uithoren over die diertjes, over wat ze eten en hoe ze zich gedragen. Hij weet zo veel, ik leerde telkens meer bij hem.
Dag 10 - 11 december
Eric, Tom, Emanuel en ik werkten in de rescate. Het was vooral een heel gedoe met Maggie die op elke mogelijke manier eten van de andere dieren probeerde te stelen.
Ik had zelf het eten voor de ander slingerapen vast toen ze aan kwam drentelen en ik was een beetje naïef te denken haar te kunnen wegjagen. In plaats van weg te gaan, pakte ze m'n pols en beet ze me in m'n hand. Gelukkig was m'n reflex direct om weg te springen en was er niets aan de hand maar Eric zei dat als ze had gewild, ze me echt had kunnen verwonden. Ik had dus m'n lesje geleerd en ik zou wel twee keer nadenken voor ik Maggie weer zou proberen wegjagen. Nuja, ze is een aap en ze is intelligent genoeg om steeds een andere manier te vinden om toch haar zin te krijgen.
Na het ontbijt waren het enkel Eric en ik nog die overbleven om in het centrum te werken. Tom moest in de supermarkt een muur gaan schilderen en Emanuel was bezig de oprit van de Albergue her aan te leggen.
We harkten de bladeren die een enorm aantal hadden bereikt na bijna een week zonder harken. Het was een hele klus maar tussendoor hebben we echt een hele babbel gehad over van alles en nog wat: corruptie, tienerzwangerschappen, universiteit, de camouflage van ara's en andere dieren, et cetera ... Het was echt een ochtend die voorbij vloog.
's Middags nam Adriana me mee naar haar mama (de oma van Megan, Eitel en Melisa dus). Ze had bakbananen mee en die werden door de oma klaargemaakt en geserveerd met zure room. Het was heel lekker en eens een afwisseling van de rijst met bonen.
De broer van Adriana was er ook. Hij is mentaal gehandicapt en heeft het niveau van een jong kind maar hij is heel lief. Hij was gaan vissen en was net bezig zijn zelf gevangen en daarna door zijn mama gebakken vis op te eten.
Dag 11 - 12 december
Mijn laatste werkdag. De familie was al om 4u 's ochtends vertrokken om kledij te gaan kopen in Panama. Ze zouden de hele dag wegblijven en de oma zou voor m'n eten zorgen.
In de rescate hadden we na het klaarmaken van het eten voor de dieren en ons eigen ontbijt werk in de clinica. Er moest worden opgeruimd en gekuist zodat de gebouwen snel zouden kunnen worden gebruikt en de omstandigheden in het centrum beter zouden worden op vlak van hygiëne en praktisch gemak.
In onze opruimwoede hebben we een schuilplaats 'geopenbaard' van wel 6 sapos de caña (een soort pad). Eric waarschuwde ons dat ze giftig zijn dus met een beetje omzichtigheid heeft Tom ze samen met Eric buiten gejaagd, de vrije natuur in.
de clinica
Ook Ariane was van de partij en zij besloot Eric te bestoken met haar complottheorieën over haar gestolen geheugenkaart. Ze had blijkbaar ook besloten al haar herinneringen die ze was kwijtgeraakt te gaan herbeleven en met ander worden dus terug te gaan naar zowat élke plaats die ze eerder had bezocht. In mijn ogen was dat gewoonweg een complete verspilling van tijd en geld want alle herinneringen zitten in je hoofd en als je ze écht niet wil verliezen, kan je ze beter opschrijven. Ergens opnieuw heen gaan levert toch nooit dezelfde foto's op én je kan je tijd beter besteden aan dingen die je nog niet hebt ontdekt of gezien in mijn ogen. Maar ze is dus vastbesloten en wat we ook zeiden om haar 'op te beuren'/de zaken positiever te doen bekijken, het hielp allemaal niet.
Na onze grote schoonmaak kreeg alles een heel ander uitzicht. Voor het eerst kon je je een idee gaan vormen hoe het centrum er in de toekomst zou gaan uitzien.
Eric had al gezegd dat er momenteel maar zo'n 30% van wat er zou moeten zijn, voorhanden is. Er waren grote fouten in de leefomstandigheden van de dieren en ook de functie van het centrum moest worden herbekeken zei hij.
'El Centro no es un centro de rescate de verdad, es un zoologico!', zei Eric, waarmee hij bedoelde dat de dieren er al te lang verblijven en dat het centrum dus niet kan aanzien worden als een centrum dat dieren tijdelijk opvangt in tijd van nood om ze nadien snel weer vrij te laten. Samen met Pablo praat hij veel met de verantwoordelijken van Coopesilencio om aanpassingen te maken die op termijn moeten resulteren in een organisatie met een educatief centrum, een dierenziekenhuis en een opvangcentrum waar dieren voor korte of langere tijd verblijven.
Ik hoop echt dat het hem lukt, hij is zo gemotiveerd en hij spreekt met zo veel liefde voor de natuur en de dieren!
's Middags had de oma m'n eten al klaargezet. Ze kan beter koken dan haar dochter want de rijst, bonen, de groentjes én de kip (zoveel diversiteit op m'n bord had ik nog nooit gehad in El Silencio!) waren echt lekker :p
Ik heb eerst m'n spullen gepakt en gedoucht en daarna was er Blancanieves y los Siete Enanitos (Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen) op TV. In het Spaans is wel grappig. Je kent het verhaal maar het voelt ook nieuw aan. De broer van Adriana kwam op bezoek en ik heb met hem naar de film gekeken. Hij vond het wel leuk denk ik :)
's Avonds ben ik nog naar de Albergue gegaan om dag te zeggen tegen Eric. We hebben nog gepraat over het leven op het platteland. Ik ga hem en de gesprekken met hem missen.
Toen ik terugkwam was de familie weer thuis en heb ik van hen al afscheid genomen want de volgende dag zou ik heel vroeg vertrekken.
Dag 12 - 13 december
De terugkomdag. Om 4u45 gaat de wekker al want om half 6 heb ik m'n bus naar Quepos. Het is nog donker wanneer ik op de bus wacht maar ik zie al zoveel mensen die vertrekken om naar het werk op de plantages te gaan dat het niet dorp er absoluut niet verlaten bij ligt.
Het was dezelfde bus van de dag van aankomst dus ik hoopte dat alle 4 de banden in volledige staat Quepos zouden bereiken.
In Quepos aangekomen had ik bijna meteen een bus naar San José waardoor ik al om half 1 's middags weer thuis was bij Cecilia en Carlos. Ik was echt lij hen weer te zien! Ze vroegen hoe het was geweest en ze waren nieuwsgierig naar hoe ik me er had gevoeld.
Ik moet zeggen dat ik het werk in El Silencio fantastisch vond. Het werk in het natuurhulpcentrum was leerrijk en ik had het gevoel echt iets te kunnen betekenen door er te helpen.
Anderzijds voelde ik me vaak eenzaam in dat dorpje. Het is echt het platteland en het is er vaak te stil, te rustig om er lang te kunnen verblijven. Ik ben natuurlijk de stad gewoon waar altijd iets te doen is dus het is niet zo raar dat ik heel erg moest wennen denk ik.
Ik voelde me ook anders in de gastfamilie. De mensen zijn vele afstandelijker dan in San José. Ik had nooit echt een conversatie met de familie zelf, ze aten nooit samen met mij en ik vond nooit een gespreksonderwerp dat verder ging dan één of twee zinnen. Ik schrok er in het begin erg van dat het zo anders zou zijn.
Het was een goeie ervaring om een ander gezicht van Costa Rica te leren kennen maar ik was ook erg blij terug in de stad aan te komen en me weer echt thuis te voelen bij Cecilia en Carlos. Eric had me de avond voor ik vertrok gezegd: 'Siempre feliz para llegar aqui pero mas feliz para salir' en zo voelde het ook voor mij :p
Ik ga op maandag weer even van de radar verdwijnen tot en met zaterdag. Ik moet namelijk m'n visum gaan vernieuwen na bijna 90 dagen in het land. Ik ga dus gaan vermijden dat ik hier illegaal verblijf, maar dan wel op een aangename manier. We gaan naar een eilandenarchipel in het noorden van Panama, Bocas del Toro genaamd.
Daarna ben ik helemaal weer bereikbaar want dan vier ik Kerst en nieuw bij de familie hier.
Hasta luego amigos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten