zaterdag 30 november 2013

La Guardería Madre e Hijo en een weekendje thuis

Ik heb de afgelopen 3 weken vrijwilligerswerk gedaan in Guardería Madre e Hijo, een day care center voor kinderen tussen 1 en 12 jaar oud.

Ik moest de bus nemen en afstappen aan de ultima parada (de laatste bushalte) om daarna de Chinese wijk hier in te slaan want daar was het project. De Chinese wijk is onmiddellijk herkenbaar aan een soort van Chinees ogende poort aan het begin van de straat en heel de straat is geplaveid met rode en gele tegels die - ik weet het uit ondervinding - ongelooflijk glad zijn bij regenachtig weer of wanneer de winkeleigenaars besluiten hun voetpad te reinigen met een hogedrukreiniger.

Je vindt er kitchy winkels in felle kleurtjes maar ik vond dat er niet echt veel Chinezen te zien waren. Ik denk dat er vroeger meer Chinezen waren maar dat ze nu op andere plaatsen wonen want nabij m'n huis zijn er heel wat winkels die uitgebaat worden door Chinese mensen.  




ook Confucius staat er

En mijn project bevond zich dus in deze wijk. Het was van buitenaf bijna niet te zien dat er zo'n Guardería was voor zo'n 100 kinderen. Enkel een relatief klein plakkaat vlak boven de deur:


Ik heb er geholpen in de groep van niña Shirley, de 'juf' die zorgde voor de lagere schoolkinderen. Ik wilde graag bij de oudste kinderen staan omdat ik daar meer kan communiceren en dus wat Spaans kan oefenen.

De kinderen gaan hier elke dag naar school maar omdat de school niet voldoende lokalen heeft voor alle leerlingen, wisselen de leerlingen elkaar af: maandagochtend van 07u00-12u10 heeft de groep van 6 tot 10 jaar les en 's middags van 12u30-16u30 hebben de kinderen tussen 10 en 12 les. Dinsdag is het omgekeerd en zijn het eerst de oudsten die les hebben enzoverder ... Voor en na school komen de kinderen die te ver wonen om naar huis te gaan naar de Guardería. Daar krijgen ze ook ontbijt, middageten en een drie uurtje.

Omdat het bijna vakantie is - hier hebben de kinderen hun lange 'zomer'vakantie in december en januari, wanneer het weer het mooiste is - en ook bijna Kerst, maakten ze kerstkaartjes en kerstsokken om mee te kunnen nemen naar huis.
Kerstsokken maken is natuurlijk nog niet zo simpel. Je moet de stukken/patronen voor de sokken eerst allemaal uittekenen en knippen en de stukken moeten aan elkaar genaaid worden. Ik werd dus goed ingeschakeld door de juf om soms te redden wat er te redden viel en uiteindelijk het meeste zelf te doen :p 25 kerstsokken en een week later was ik tevreden over mijn werk:


Ik heb er zelf ook één meegekregen en die heb ik aan Cecilia gegeven om het huis mee te versieren. Tegen dat ik weer in België ben is het al lang geen Kerstmis meer en ze was er heel blij mee.

Dit weekend ben ik thuisgebleven. Omdat ik maandag naar een project vertrek aan de Pacifische kust en daarom twee weken uit huis ben, moest ik m'n kamer opruimen en al m'n spullen inpakken. Ik moest ook nog wat was laten doen en rustig en ontspannen vertrekken naar een nieuw project leek me beter dan halsoverkop van weekend terug te komen en alles nog te moeten doen op het laatste moment.
En thuis zou ik eindelijk nog eens met m'n 'oudjes' kunnen praten op Skype, na hun 4 weken in Ethiopië :)
Ik heb zaterdag na een ochtend Skypen met mama, papa en Jonathan, de bus genomen naar San José centrum er te eten en de nieuwe Juegos del Hambre (Hunger Games) te zien. Ik kon kiezen uit subtitulado of doblado maar iets zei me dat ik gedubt niet goed zou vinden dus voor één keer de makkelijke optie gekozen, al heb ik kunnen oefenen met de ondertitels natuurlijk ;) Ik moet zeggen: goeie film!

Ik heb m'n camera eens meegenomen om wat beelden te maken van de binnenstad. Zo zien jullie hoe het er hier uitziet.


vlakbij de parlementsgebouwen is er een muur vol met graffiti


waaronder olifantjes, ik vond ze schattig!


er wordt veel geskatet in de straten, ook al is het verkeer
op z'n zachtst gezegd  un poco loco y muy peligroso


de buitenkant van de Nicaraguaanse ambassade en
consulaat: elke dag van de (werk)week lange rijen
van mensen en op straat allerlei kopieermachines en
scanners voor de nodige documenten ...
het maakt de problematiek van de illegalen hier zichtbaar.

En ja, de zomer is begonnen.
Deze week hadden we de uitlopers van een Mexicaanse storm waardoor we heel de donderdag bakken regen te verduren kregen. Ik was het al zo gewoon dat het droog en zonnig was dat ik me hard had mispakt in m'n outfit van de dag. En tot de koop toe was ik m'n paraplu vergeten kwijtgeraakt ergens op een bus.
Voor alle duidelijkheid: het droge seizoen is wat ze hier de zomer noemen. Het is gewoon voor iedereen de beste tijd van het jaar omdat het de hele tijd droog is en de meeste mensen (in navolging van de kinderen op school) ook wat vakantie hebben.
Zomer hier betekent ook veel wind en omdat er bijna geen bewolking is ook veel koelte 's morgens en 's avonds. Overdag is het nog steeds warm maar veel minder dan de afgelopen weken/maanden. Het was vandaag maar 23° op het middaguur en ik ben intussen al zodanig goed aangepast aan tropisch weer dat ik nu graag lange broeken en een trui draag omdat ik het gewoonweg te koud heb anders ...
Het uit zich ook in de maaltijden: we krijgen nu elke dag soep van Cecilia om ons te verwarmen ^^
Wat eind januari en februari voor me in petto zullen hebben als ik weet in België ben weet ik niet maar ik vrees het ergste!

ik lieg niet: het staat oranje op zwart op het scherm!


de San Pedro Mall, waar de cinema is,
helemaal in kerstsfeer!

Hier thuis was het zaterdagavond - tot mijn verbazing - weer feest. Ik hoorde er pas iets over zaterdagochtend en het was een klein familiefeestje speciaal voor de vriendin van Gustavo, want die zou maandag verjaren.

Laura is sinds één jaar de vriendin van Gustavo, die eigenlijk getrouwd is met een andere vrouw maar met wie hij al jarenlang ongelukkig is. Zijn echtgenote is niet erg geliefd in de familie, ze heeft de reputatie heel oppervlakkig te zijn en nooit interesse te tonen in de familie van Gustavo. Cecilia en Carlos hebben haar (en de twee kleinkinderen) sinds 6 jaar al niet meer gezien. Gustavo krijgt momenteel zijn eten bij zijn ouders en komt ook regelmatig langs om met zijn papa naar een voetbalmatch te kijken.

Voor Laura's verjaardag wilden Carlos en Cecilia echt iets doen, ze is wél door iedereen hier geliefd en ze is ook volgens mij (ik heb ze nu al 2 maal gezien toen ze op bezoek kwam met Gustavo) enorm sympathiek.
Naast Gustavo ('Tavo'/'Papi') en Laura ('Laurita') waren ook weer de dochter Liliana ('Lili'/'Nana'), haar man Coto en hun kinderen Jimena en Andrés uitgenodigd. Later op de vaond kwam Valeria, een vriendin van Jimena ook meevieren.

Het zou dus een barbecue worden want nu het regenseizoen voorbij is kan je rekenen op een regenvrije avond.
We begonnen met tortillachips met zelfgemaakte guacamole. Iedereen die wou kreeg ook van Carlos whiskey geserveerd, dat is zijn favoriete drank. Hij weet dat ik niet drink maar hij wile toch voor de zekerheid nog eens vragen of ik echt niets moest hebben van zijn fles. Cecilia kwam met mijn redding en gaf me al fruitsap ^^
Hier heet BBQ dan een avond voor carne casera. Het vlees wordt op de BBQ gebakken maar als er een paar vlammen in vliegen is hier een minder groot probleem dan in België. Ze houden namelijk van korstjes op het vlees, dus wat geblakerd is net lekker.
Het vlees - de typische chorizos, biefstukjes, worstjes en kipfilet - speelt de hoofdrol en wordt telkens geserveerd op een kleine tortilla belegd met een lepel frijoles molidas (gepureerde rode bonen), een chilipeper en een salade van tomaat, witte kool en koriander.
Het was weer lekker maar zo veel weer. Eerst werd ik gevoed door zowat iedereen met de aperitiefhapjes (want ja, Ijeoma durft waarschijnlijk zelf niet naar de schaal met hapjes gaan) en toen het vlees gaar was werd m'n bord telkens opnieuw gevuld en gevuld. 4 keer en toen moest ik echt zeggen dat ik genoeg had, meer kon ik écht niet op!

Je moet weten dat Liliana een zeer goeie patissier is en ik wist al van deze ochtend dat zij voor het dessert zou zorgen ... En toen - met gelukkig genoeg recuperatietijd na al het vlees - kwam de gepersonaliseerde taart:


Ik heb ook voor het eerst eens wat fotootjes gemaakt van de familie:


Liliana en Cecilia die geen moment kan blijven stilzitten ^^


Laura in gesprek met Carlos

Opeens kwamen de familiefoto's naar boven want Laura had ernaar gevraagd omdat ze wilde zien hoe Gustavo was als kind. 


Cecilia toont trots haar huwelijksfoto


en de foto waarop zij als bruid staat, 19 jaar oud

Het was echt weer gezellig. Ik heb nu al m'n derde feestje achter de rug en ik leer de andere leden van de familie alsmaar beter kennen. Ik vind het fijn om te zien en en te horen hoe ze zijn. En om de familie-anekdotes te horen :p

Morgen ga ik nog eens met Sofie afspreken. Die is 4 weken op project geweest aan de kust (schildpaddenconservatieprojecten) en ze komt voor een paar dagen terug naar San José om dan weer te vertrekken. Ik ga met haar wat bijpraten en daar kijk ik ook wel naar uit.

Zo, nu sluit ik af. Ik moet echt eens gaan slapen, het is al na 23u00 (naar mijn normen hier érg laat). Ik moet zeggen dat ik vanaf maandag in een project ganaamd El Silencio zit en daar is alles veel meer basic. Ik zal niet op internet kunnen en als m'n batterij van m'n gsm het begeeft is het daar ook mee gedaan denk ik :p Nuja, twee weken is niet enorm lang dus daarna hoor/lees je me weer met een verslag van het project daar.

Adíos!

zondag 24 november 2013

Montezuma, Isla Tortuga en buikgriep

Zoals ik eerder al zei, ben ik dit weekend naar Montezuma geweest. Kortweg: een paradijs!

Ik moet voor de volledigheid zeggen dat het een lange reis was. Een lange reis in die zin dat de op papier 5 uur durende reis tussen San José en Montezuma in realiteit de volle 7 uur in beslag nam (merk op dat dit een terugkerend fenomeen is hier).

Montezuma ligt op het schiereiland van Nicoya, in het Noord-Westen van het land. Het verklaart waarom de tijd er te raken zo lang is want na een paar uren bus moet je in Puntarenas afstappen om met de ferry (en met bus en al) over zee de kust af te varen om in Tambor weer af te stappen. In Tambor wachtte dezelfde bus, die even daarvoor de ferry was afgereden, je weer op om je weer in een dik uur in Cobano af te zetten. In Cobano zelf moet je een publieke bus nemen om naar Montezuma te gaan. En zo kom je - zonder de taxi's naar en van het busstation - in 4 etappes in Montezuma.



de bussen die de ferry opreden
(ik vond dat indrukwekkend, hoe ze op het dek en in
het ruim van het schik werden geparkeerd enzo)

Het mooie aan een reis met de ferry is dat het niet aanvoelt als deel van de verplaatsing. Je kan genieten van het uitzicht op de kustlijn, de zeevogels die overvliegen en van een frisse bries die wel degelijk deugd doet bij temperaturen die makkelijk boven de 30°C gaan.

een vissende pelikaan

Tambor in zicht!

en een Amerikaanse fregatvogel vlak boven ons

Dit weekend was het weer Aquelina en ik alleen die op stap waren want de anderen waren allemaal ofwel bezig hun visum te hernieuwen (Maud en Kathrin in Nicaragua) en anderen hadden projecten ver weg (Marie-Louise, Victoria, Kazuki, ...). Ook Sofie was al 3 weken aan het vrijwilligeren in een natuurproject ver van ons MAAR dit weekend zouden wij vlakbij zijn ... We hoopten dus haar eens te kunnen zien!

Aangekomen en gesetteld genoten we eerst van een zeer verfrissend fruitsapje. We hadden keuze uit verschillende vruchten maar omdat kiezen soms zo moeilijk is besloten we ons te 'wagen' aan een jugo de las frutas mixtas (oftewel: alles samen in één glas):


een groot glas, een tuin met zicht op zee 


We hadden al wat berichtjes heen en weer gestuurd en zo hadden we vernomen dat Sofie juist haar shift had in de hatchery die middag en als we zin hadden konden we haar bezoeken in haar hut:
'Als jullie de plaats van de nesten willen zien moeten jullie als jullie naar de zee staan helemaal naar links lopen en het strand volgen (30 min) en dan kom je op een heel groot strand, daar in het midden zit ik in een hutje.'
Wij waren helemaal te vinden voor zo'n bezoekje aan onze Sofie, die hadden we al lang niet meer gezien. En we zouden dan ook nog eens van nabij kennis kunnen maken met haar project.
Na met een pakje Oreo's een beetje hernieuwde energie te hebben opgedaan, waren we klaar voor onze strandwandeling. We stapten en we stapten en we genoten van het uitzicht maar een uur na ons vertrek was er nog geen hutje in zicht, laat staan een hutje met Sofie in ... 't Bewijs van een slechte conditie noem ik het, al moet ik zeggen dat we soms de makkelijke optie (een pad) uit het oog verloren hadden en in de plaats daarvan de rotsen waren over geklommen :p
We stuurden opnieuw en bleek dat ze iets verderop zat, we waren goed op weg. En ja hoor, daar stond ze: 

Sofie aan het harken bij haar hut :)

Sofies taak is om toezicht te houden bij de hatchery. De hatchery is de plaats waar de eieren van de verschillende nesten worden bijgehouden, beschermd tegen diefstal en met experts (biologen, zoölogen) om alles in de gaten te houden. Sofie moet als vrijwilliger ook toevallige voorbijgangers (zoals Aquelina en ik) uitleg geven over het project.

de plaats waar de eieren liggen, in afwachting van
het uitkomen, achter een hek en onder toezicht

De eieren komen alleen 's nachts uit maar nadien doen de experts ter plaatse nog een extra onderzoek in het nest om te zien of er geen nakomertjes zijn achtergebleven. De foto hieronder is genomen tijdens zo'n investigation die toevallig werd gehouden toen wij er waren.


Het was echt fijn het zelf eens gezien te hebben, zeker omdat ik zelf niet zal deelnemen aan een schildpaddenproject. Nu heb ik toch eens kennis gemaakt met wat ze doen. En we hebben Sofie nog eens gezien, na drie weken.


We konden jammer genoeg niet lang blijven. De getijden (het strand is wég bij vloed) en het snel donker worden maakten dat we voor half 6 terug in Montezuma moesten raken. Iets sneller dan de heenweg is dit ook gelukt.

een leguaan, van het zonnetje aan het genieten


een Amerikaanse bosruiter

een pelikaan in de boom

Na wat boodschapjes voor de volgende dag zijn we iets gaan eten en dan ben ik vroeg gaan slapen want op de één of andere manier is een verkoudheid de kop beginnen opsteken. Ja, ik denk dat ik gewoonweg de Belgische seizoenen volg en samen met jullie lekker verkouden ben ook al is de temperatuur er niet naar.

Na een redelijk ongemakkelijke nacht zonder veel lucht stonden we op en aten ons in elkaar geflanst ontbijt want om half 10 werden we verwacht in het centrum om er te beginnen aan onze trip naar Isla Tortuga mét snorkeling.
We werden tijdens het ontbijt trouwens gezelschap gehouden door twee leuke diertjes: een eekhoorn en een ekstergaai. Ze stalen echt de show!




We waren met een groepje van zo'n 10 personen waaronder twee Nederlanders: Remco en Joost (echt Hollands!) waarmee we uiteindelijk de hele dag mee hebben rondgehangen. Ze waren pas een week in Costa Rica en zouden nog 3 weken blijven. We hebben wat tips kunnen geven waar ze nog naartoe zouden kunnen tijdens hun reis en wij kregen al meteen de uitnodiging om een rondleiding te krijgen bij de NOS-nieuwsdienst (waar ze allebei werken) en tips over het uitgaansleven in Amsterdam, als we zin hadden ^^

De tocht per speedboot was zalig! We zijn langs een kleine waterval gekomen en ook langs een rots die de rainbow rock wordt genoemd omdat die wanneer de planten in bloei staan, alle kleuren krijgt.


   

We hebben in de voormiddag gesnorkeld. Voor mij was het de eerste keer en ik was echt blij dat Joost me wat raad gaf want het voelde voor mij aan alsof ik stikte telkens ik onder water ging met m'n gezicht. Ik kreeg een soort van schrikreactie omdat ik het niet gewoon was te blijven ademen onder water en al zeker niet door m'n mond.
Enkele teugen zeewater later lukte het dan toch en wat een geluk! Ik heb enorm mooie dingen gezien daar onder water. Vissen die ik enkel kende van het aquarium of van documentaires zwommen zomaar rond mij: blauwe, oranje, zwarte, gele, ... 

Onze gids heeft ook een zeekomkommer (een pepino del mar) opgevist zodat we die konden zien en zelfs zelf aanraken. Ik moet zeggen dat een zeekomkommer een raar wezen is: het voelt zeer stevig aan, één brok spieren geloof ik, maar onderaan is er een zacht gedeelte dat doet denken aan een slak ... 

vlak na onze snorkeltocht, weer op de boot

Na het gesnorkel zijn we met de boot naar Isla Tortuga gegaan. Dat is een eiland met een wit zandstrand en heel geliefd bij dagjesmensen. We hebben er eerst genoten van vis op de BBQ en daarna gewoon lekker lui op het strand gelegen.


Remco en het tamme wilde zwijntje,
Joost noemde het 'soort zoekt soort' :p


kokospalmen op het strand, paradijs of niet?

en op het strand de kokos aan een test onderwerpen ...

Onze dag was geslaagd, toen al. Maar toen we weer de boot opgingen en op weg waren naar Montezuma overkwamen ons nog twee zaken die we niet hadden voorzien: eerst sprongen er zomaar een paar dolfijnen voor onze boot uit het water. We hebben ze daarna nog verschillende keren zien opspringen. Het zal een herinnering blijven want een dolfijn fotograferen is enorm moeilijk.
En even later zagen we een volwassen zeeschildpad opduiken. Ze zwom naast de boten en kwam af en toe boven om een luchtje te scheppen:


Het was zo toevallig en daarom ook zo mooi dat we er allemaal heel stil van werden.

En toen begon het bij mij te brobbelen. Letterlijk. Ik was nog niet van de boot af of ik voelde me slapper en slapper worden. Eerst dacht ik dat het de golven waren die me wat misselijk hadden gemaakt, zeeziekte ofzo. Maar ik kon aan land even later ook niet meer rechtstaan van de enorme buikpijn.
Ik dacht aan van alles: stress voor de reis van de volgende ochtend, mijn regels, zelfs een blaasontsteking (ik had misschien te weinig gedronken de afgelopen dagen en met die hitte), zonneslag, et cetera ... Maar na meer dan een uur van serieuze buikpijn waar ik geen weg mee wist bleek het dus buikgriep te zijn. Lang leve het toilet!
Ik heb me al lang niet meer zo slecht gevoeld en de pijn bleef aanhouden. Gelukkig was Aquelina er want die heeft me niet alleen superhard gesteund, ze had ook medicatie bij (daar had ik nu net niet aan gedacht bij het maken van m'n rugzak) en daardoor heb ik de nacht kunnen doorstaan.

Deze ochtend moesten we weer vroeg op om de bus te nemen van half 7 naar San José. Het vooruitzicht van weer 7 uur onderweg zijn deed geen deugd maar met de nodige Imodium had ik me goed voorzien.



We hadden nog een prachtig uitzicht op een strand bij zonsopgang en ook de kapucijnaapjes kwamen langs. Het was een prachtweekend, dat zeker maar mijn buik heeft nu wat rust nodig ...

Tot later in een betere staat hopelijk!

P.S.: Waardoor ik ziek ben geworden weet ik niet. Het kan van alles zijn maar thuis word ik goed verzorgd. Cecilia heeft al soep voorzien en me een mengsel van wat zaken gegeven waarvan ze zegt dat ze altijd helpen bij zo'n problemen. Volgens haar was het de vis van gisteren maar iets zegt me dat dat ook kan zijn omdat ze zelf geen vis lust :p

zondag 17 november 2013

Een echt verjaardagsweek(end)!

Vorige week zondag zijn we nog naar een museum geweest: El Museo de los Niños. Het is gevestigd in een voormalige gevangenis (de buurt er rond is dan ook navenant: drugsdealers op straat, prostituees en ongure mannen en vrouwen ...).


mij deed het gebouw een beetje denken aan Lego

Het museum is heel populair bij lokale mensen én  toeristen en het doet me heel erg denken aan onze Technopolis. Je leert er door interactive spelletjes van alles over het heelal, de farao's, de bananenproductie, het lichaam, et cetera ...
We hebben ons geamuseerd door als kinderen alles uit te proberen:

Kathrin en Natalie in de disco lights van de ingang


een aardbevingsimulator, zoals je ziet zeer plezierig 
(in het echt uiteraard minder!)



een huis anno 1950, Veronique, Kathrin, Natalie en Aquelina 
'proeven' van het eten dat voorhanden is


Deze week ben ik veranderd van project. Nu werk ik voor in totaal 3 weken in Hogar Madre e Hijo, een daycare center voor kinderen van 0-12 jaar. Ik help bij de lagere schoolkinderen waar ik elke dag een half uurtje Engels mag geven en de rest van de tijd help met van alles en nog wat. Ik heb deze week vooral kerstdecoraties geknipt en getekend bijvoorbeeld. Mijn arm zag er helemaal zwart van, van de markeerstift :p
Ik doe het zeer graag omdat de interactie groot is. De kinderen willen alles van je weten en ze praten aan één stuk door. Heel tof!

Deze week waren er ook twee jarigen. Cecilia's en Carlos' jongste zoon, Gustavo, werd 47 op woensdag en kwam dat zaterdag vieren samen met zijn vriendin. En Kathrin (een Duits meisje met wie ik goed bevriend ben geraakt) werd 20 op vrijdag.


Eigenlijk moet ik vaststellen dat ik de afgelopen weken veel heb verteld over van alles en nog wat maar eigenlijk nooit echt veel heb verteld over mijn gastgezin zelf. Daarom eerst en vooral een korte introductie van alle (hoofd)personages in mijn leven hier.

Ik woon bij een koppel genaamd Cecilia en Carlos. Ze zijn al 50 jaar getrouwd en ze zien elkaar nog steeds heel graag (dat zie je elke dag en dat zeggen ze ook de hele tijd tegen elkaar en tegen mij).
Lange tijd was hun leeftijd een beetje een mysterie. Ik kon wel ergens inschatten wat hun leeftijd ongeveer was door te kijken naar de leeftijden van hun 3 kinderen. Carlos (junior) is namelijk 49, Gustavo is net 47 geworden en Liliana is 40 jaar oud. Maar op een dag vertelde Cecilia me bij het ontbijt dat ze op haar 19 jaar met Carlos is getrouwd. Het mysterie was ontrafeld: ze zijn dus allebei mas o menos 70. Je zou het niet zeggen. Maar een paar grijze haren bij Carlos en hij werkt 6 dagen op 7 als zelfstandig verkopen. Ook Cecilia loopt hele dag heen en weer en ze heeft precies energie voor twee!


Verder zijn er de gaststudenten. Ik ben de vaste klant tot nu toe. Ik ben hier al 7 weken. In die periode zijn er al 3 anderen geweest: Nadia (20, studente biologie, Verenigde Staten) bleef hier 3 weken logeren in mijn eerste maand. Ze was heel lief maar ook zéér Amerikaans in die zin dat ze een vloedgolf van energie door het huis liet gaan wanneer ze binnenstapte. Ik heb hier al geleerd dat Amerikanen de neiging hebben aanwezig te zijn in een ruimte. Elizabeth (ook 20, studente geneeskunde, Verenigde Staten) was dan weer hier voor maar 3 dagen, tussen haar twee bestemmingen door. Momenteel is er een Engelse señora van 54 die hier in totaal voor 1 maand blijft. Ze werkt als manager van een probationproject maar heeft deze weken vrijaf genomen om haar Spaans te kunnen oefenen en vrijwilligerswerk te doen in een tehuis voor jongeren.
Vandaag komen er nog twee andere studenten bij. Het enige dat ik weet is dat ze ongeveer mijn leeftijd zijn en van België zijn. Carlos lacht er al mee dat ze misschien bij mij om de hoek wonen in België, omdat België toch zo klein is (hij vindt het grappig dat het nóg kleiner is dan Costa Rica!).


Ik moet zeggen dat ik me zeer thuis voel hier. Ik zeg het ook als ik de bus neem: 'Ik ga naar huis, tot morgen!' Dusja, een goed teken, nietwaar? Zeker als ik hier nog iets meer dan twee maanden ga blijven ^^
Ik voel me zelfs zodanig thuis dat ik soms vergeet dat ik toch af en toe moet oppassen. Zo werd ik gisteren wakker om iets voor 6 uur en ik wist dat Cecilia en Carlos naar de markt waren om groenten en fruit (zoals elke zaterdag vertrekken ze dan om 5 uur). Het was 6 uur dusja, 'Susan slaapt'. Ik ging in mijn slaaptenue (zijnde topje en onderbroek) naar de badkamer voor het toilet en ja, ik deed de deur niet op slot. De deur stond eigenlijk op 'n kier. Niet mijn beste plan ooit! Susan bleek die ochtend te vertrekken op excursie om 6 uur en wilde ook nog even naar het toilet. Stond ze voor me in de badkamer plotseling! :o 'Oooh, I'm so, so sorry', zei ze meteen en ze ging zo snel mogelijk weg, maar eigenlijk moest ik gewoon de deur op slot hebben gedaan ...
Even later riep ze me uit mijn bed (ik was terug gaan 'slapen'/aan het Facebooken), in mijn slaaptenue nog steeds omdat ze - net als ik een paar weken eerder - de poort niet open kreeg en zeer dringend de bus moest halen. Ik kreeg de tijd niet iets te nemen om rond me te doen (tijdsdruk!) dus quasi onaangekleed door de tuin naar de poort om haar uit de nood te helpen. Je moet dan tegen jezelf zeggen: het is nog vroeg, niemand ziet je, dat relativeert het feit dat je zo de straat opgaat :p


Maar goed, het was dus een week met vrijdag het verjaardagsfeest van Kathrin. Een verjaardag zoals we die in Europa zouden vieren (thuis of op café een feestje met vrienden en familie) zou het niet echt worden dus we hebben een tijdje nagedacht over wat we konden doen. Rollerskaten op muziek was een optie maar we hebben uiteindelijk de lekkere optie genomen: een bezoek aan een Crepería waar we wafels, pannenkoeken en ijs met Nutellasaus en fruit en smoothies konden eten. 




Daarna hebben we ook een door een Engelse mevrouw uitgebaat thee- en koffiehuisje genaamd 'Sweet Sensations' bezocht. Je moet de plaatselijke zaken allemaal eens uitproberen, nietwaar? Daar konden we dan weer brownies en muffins proeven.

the birthday girl, Kathrin!

alles in pink, superschattig (precies een
poppekhuisje binnenin), met Aquelina, Victoria,
Kathrin, Veronique en Marie-Louise

Omdat je op je 20ste verjaardag - of eender welke andere verjaardag - nooit genoeg lekkere dingen kan hebben, en omdat we enkel nog maar 'dessert' hadden gehad, gingen we op weg naar de lokale studenten-uitgaansbuurt om er ons avondeten in de vorm van pizza's te eten.
Ik kan enkel zeggen dat het een heerlijke dag was, letterlijk en figuurlijk. Ik ben blij dat ik met de mensen die ik hier heb ontmoet zo'n leuke middagen kan doorbrengen, gezellig en supergrappig van tijd tot tijd (de anekdotes van wat we hier meemaken hebben daar veel mee te maken!).

Zaterdag zijn Aquelina en ik dan weer een dagje naar Grecia geweest.
Grecia is een stad op een dik uur rijden van San José en is blijkbaar verkozen tot 'schoonste stad van het land' (dixit m'n travel guide). Er woont ook één van onze vrienden hier, Kazuki, een Japanse vulkanoloog. We dachten dat het een goed moment was hem daar eens te gaan opzoeken maar door veel toevalligheden zat hij net dit weekend ergens anders. Oké, andere keer beter ...
Nuja, we zijn er heen gegaan en dat begon al met het uitvissen waar de parada (bushalte) was voor de bussen richting Grecia. We hadden van school een kaartje meegekregen en ze hadden twee mogelijke plaatsen aangeduid. Ze waren niet zeker waar precies maar het moest ergens daar zijn, dachten ze. Met niet veel gedetailleerde informatie zijn we vertrokken en wonder boven wonder zijn we er geraakt. We zijn er bijna per ongeluk aangekomen en we hadden het geluk dat de bus net zou vertrekken. We betaalden en een uur later waren we in centrum Grecia, aan de lokale Mercado Central waar we ook weer snel weg zijn gegaan omdat Aquelina misselijk werd van de geur van de 'verse' vleeswaren.



Carlos had het me wel twee keer gezegd dat we ZEKER de iglesia moesten bezoeken. Heel eerlijk moet ik zeggen dat ook in mijn reisgids de kerk zowat het énige interessante was dat je er kon zien. Veel kans dat ik Carlos' advies in de wind zou slaan was er dus niet.
Bij het plein voor de kerk aangekomen, kwamen we terecht te midden van 'spektakel' van een Evangelistische vereniging die de omstaanders aan de hand van toneeltjes en muziek wilde duidelijk maken wat de juiste keuzes waren in het leven. Wij hebben er gebruik van gemaakt om onze boterhammetjes op de eten met live entertainment, de boodschap ietwat negerend ^^



dansende Evangelisten

De kerk zelf was echt wel de moeite waard te bezoeken. Er hangt een Belgisch verhaal aan vast want het materiaal waarvan de kerk is gemaakt is roodgeverfd staal. Het gebouw werd geïmporteerd (!) vanuit de Ateliers de la Société de Couvillet, België. 


Binnenin was de kerk heel licht. Er Alles was wit en door de ramen kwam veel van het felle licht naar binnen. Totaal onverwacht bleken er wel 6 baby's gedoopt te worden die dag. Overal waren superschattig uitgedoste kindjes te zien en werden er familieportretten gemaakt. Ik als ongedoopt persoon was niet erg thuis in dit alles maar de schattigheidsgraag was enorm hoog!


Na de kerk bleef er nog een hele namiddag over die we hebben doorgebracht in 'The World of Snakes' (
een vervaarlijk klinkende naam, nietwaar?), even buiten Grecia. Op internet vond ik hun website en het leek ons wel een plan als we toch in de buurt waren.
De website deed uitschijnen dat het een echt enorm serpentarium was maar de realiteit is vaak iets anders. We stelden vast dat de faciliteiten er een beetje bouwvallig waren (om van het toilet nog maar te zwijgen, neus dicht en niet nadenken!) maar al bij al was het wel een leuke namiddag. We hebben veel gezien, bijgeleerd (de mevrouw van het serpentarium was zeer behulpzaam en vriendelijk om ons wat te vertellen over de dieren) en we hebben een slang mogen vasthouden. 

in ingang leek indrukwekkend!


de doodse stilte en de oude verblijven deden vermoeden 
dat het park niet zo veel bezocht werd 


maar ik mocht toch de rainbow boa vasthouden, 
die vond m'n rugzak zalig om zich rond te draaien!


de toiletten, goed verstopt (en met reden!)


een ratelslang die mij toch niet zoooo graag zag komen

Nadien hebben we de bus teruggenomen naar San José en dus was ik ruim op tijd thuis voor het verjaardagsdineetje voor Gustavo. De genodigden waren Gustavo en zijn vriendin Laura (minnares, zijn vrouw en hij hebben een spaakgelopen huwelijk ...), Liliana en haar man Coto en hun zoon Andres (die voetbal keek, ik heb hem enkel even iets uit de ijskast zien nemen :p).
Cecilia en haar dochter Liliana (van beroep patissier) waren de hele dag in de weer geweest voor het feestje dus het beloofde lekker te worden.
En lekker en gezellig was het dan ook. Eerst aperitieven met ceviche van plátano verde op tacochips; dan een hoofdgerecht van arroz amarillo, gegratineerde aardappelpuree, gestoofd varkensvlees en een salade en afgesloten met een versgemaakte biscuitrol met perziken (dankzij Liliana uiteraard). Ik was de enige die geen deel uitmaakte van de familie maar daar had ik geen last van want ik hem me heel goed geamuseerd met hen! Ze zijn enorm sociaal en ze vonden het leuk me van alles te vragen over België. En ik heb veel geleerd over aardbevingen (er zijn hier gemiddeld 3 à 4 per jaar die voelbaar zijn).
EN ik heb complimenten gekregen over m'n Spaans! (joepie! :D)

Zo, nu is het zondag en ik ga deze namiddag nog een klein bezoekje brengen aan het centrum van de stad met Aquelina voor ik naar huis kom om de nieuwe Belgjes te ontmoeten. Ik hoop dat we goed overeen gaan komen maar sowieso: hoe meer zielen hoe meer vreugd. We gaan enkel wat minder plaats hebben aan tafel met z'n zessen ^^

En voor volgend weekend heb ik alvast weer leuke plannen gesmeed: 3 dagen Montezuma op het noordelijke schiereiland met een skorkeltrip naar Isla Tortuga met Aquelina :D
Nog nooit écht gesnorkeld dus ik ben benieuwd hoe ik deze trip overleef. I'll keep you all updated!

Chao!