Montezuma, Isla Tortuga en buikgriep

Zoals ik eerder al zei, ben ik dit weekend naar Montezuma geweest. Kortweg: een paradijs!

Ik moet voor de volledigheid zeggen dat het een lange reis was. Een lange reis in die zin dat de op papier 5 uur durende reis tussen San José en Montezuma in realiteit de volle 7 uur in beslag nam (merk op dat dit een terugkerend fenomeen is hier).

Montezuma ligt op het schiereiland van Nicoya, in het Noord-Westen van het land. Het verklaart waarom de tijd er te raken zo lang is want na een paar uren bus moet je in Puntarenas afstappen om met de ferry (en met bus en al) over zee de kust af te varen om in Tambor weer af te stappen. In Tambor wachtte dezelfde bus, die even daarvoor de ferry was afgereden, je weer op om je weer in een dik uur in Cobano af te zetten. In Cobano zelf moet je een publieke bus nemen om naar Montezuma te gaan. En zo kom je - zonder de taxi's naar en van het busstation - in 4 etappes in Montezuma.

de bussen die de ferry opreden
(ik vond dat indrukwekkend, hoe ze op het dek en in
het ruim van het schik werden geparkeerd enzo)

Het mooie aan een reis met de ferry is dat het niet aanvoelt als deel van de verplaatsing. Je kan genieten van het uitzicht op de kustlijn, de zeevogels die overvliegen en van een frisse bries die wel degelijk deugd doet bij temperaturen die makkelijk boven de 30°C gaan.

een vissende pelikaan

Tambor in zicht!

en een Amerikaanse fregatvogel vlak boven ons

Dit weekend was het weer Aquelina en ik alleen die op stap waren want de anderen waren allemaal ofwel bezig hun visum te hernieuwen (Maud en Kathrin in Nicaragua) en anderen hadden projecten ver weg (Marie-Louise, Victoria, Kazuki, ...). Ook Sofie was al 3 weken aan het vrijwilligeren in een natuurproject ver van ons MAAR dit weekend zouden wij vlakbij zijn ... We hoopten dus haar eens te kunnen zien!

Aangekomen en gesetteld genoten we eerst van een zeer verfrissend fruitsapje. We hadden keuze uit verschillende vruchten maar omdat kiezen soms zo moeilijk is besloten we ons te 'wagen' aan een jugo de las frutas mixtas (oftewel: alles samen in één glas):

een groot glas, een tuin met zicht op zee 

We hadden al wat berichtjes heen en weer gestuurd en zo hadden we vernomen dat Sofie juist haar shift had in de hatchery die middag en als we zin hadden konden we haar bezoeken in haar hut:
'Als jullie de plaats van de nesten willen zien moeten jullie als jullie naar de zee staan helemaal naar links lopen en het strand volgen (30 min) en dan kom je op een heel groot strand, daar in het midden zit ik in een hutje.'
Wij waren helemaal te vinden voor zo'n bezoekje aan onze Sofie, die hadden we al lang niet meer gezien. En we zouden dan ook nog eens van nabij kennis kunnen maken met haar project.
Na met een pakje Oreo's een beetje hernieuwde energie te hebben opgedaan, waren we klaar voor onze strandwandeling. We stapten en we stapten en we genoten van het uitzicht maar een uur na ons vertrek was er nog geen hutje in zicht, laat staan een hutje met Sofie in ... 't Bewijs van een slechte conditie noem ik het, al moet ik zeggen dat we soms de makkelijke optie (een pad) uit het oog verloren hadden en in de plaats daarvan de rotsen waren over geklommen :p
We stuurden opnieuw en bleek dat ze iets verderop zat, we waren goed op weg. En ja hoor, daar stond ze: 

Sofie aan het harken bij haar hut :)

Sofies taak is om toezicht te houden bij de hatchery. De hatchery is de plaats waar de eieren van de verschillende nesten worden bijgehouden, beschermd tegen diefstal en met experts (biologen, zoölogen) om alles in de gaten te houden. Sofie moet als vrijwilliger ook toevallige voorbijgangers (zoals Aquelina en ik) uitleg geven over het project.

de plaats waar de eieren liggen, in afwachting van
het uitkomen, achter een hek en onder toezicht

De eieren komen alleen 's nachts uit maar nadien doen de experts ter plaatse nog een extra onderzoek in het nest om te zien of er geen nakomertjes zijn achtergebleven. De foto hieronder is genomen tijdens zo'n investigation die toevallig werd gehouden toen wij er waren.

Het was echt fijn het zelf eens gezien te hebben, zeker omdat ik zelf niet zal deelnemen aan een schildpaddenproject. Nu heb ik toch eens kennis gemaakt met wat ze doen. En we hebben Sofie nog eens gezien, na drie weken.

We konden jammer genoeg niet lang blijven. De getijden (het strand is wég bij vloed) en het snel donker worden maakten dat we voor half 6 terug in Montezuma moesten raken. Iets sneller dan de heenweg is dit ook gelukt.

een leguaan, van het zonnetje aan het genieten

een Amerikaanse bosruiter

een pelikaan in de boom

Na wat boodschapjes voor de volgende dag zijn we iets gaan eten en dan ben ik vroeg gaan slapen want op de één of andere manier is een verkoudheid de kop beginnen opsteken. Ja, ik denk dat ik gewoonweg de Belgische seizoenen volg en samen met jullie lekker verkouden ben ook al is de temperatuur er niet naar.

Na een redelijk ongemakkelijke nacht zonder veel lucht stonden we op en aten ons in elkaar geflanst ontbijt want om half 10 werden we verwacht in het centrum om er te beginnen aan onze trip naar Isla Tortuga mét snorkeling.
We werden tijdens het ontbijt trouwens gezelschap gehouden door twee leuke diertjes: een eekhoorn en een ekstergaai. Ze stalen echt de show!

We waren met een groepje van zo'n 10 personen waaronder twee Nederlanders: Remco en Joost (echt Hollands!) waarmee we uiteindelijk de hele dag mee hebben rondgehangen. Ze waren pas een week in Costa Rica en zouden nog 3 weken blijven. We hebben wat tips kunnen geven waar ze nog naartoe zouden kunnen tijdens hun reis en wij kregen al meteen de uitnodiging om een rondleiding te krijgen bij de NOS-nieuwsdienst (waar ze allebei werken) en tips over het uitgaansleven in Amsterdam, als we zin hadden ^^

De tocht per speedboot was zalig! We zijn langs een kleine waterval gekomen en ook langs een rots die de rainbow rock wordt genoemd omdat die wanneer de planten in bloei staan, alle kleuren krijgt.

   

We hebben in de voormiddag gesnorkeld. Voor mij was het de eerste keer en ik was echt blij dat Joost me wat raad gaf want het voelde voor mij aan alsof ik stikte telkens ik onder water ging met m'n gezicht. Ik kreeg een soort van schrikreactie omdat ik het niet gewoon was te blijven ademen onder water en al zeker niet door m'n mond.
Enkele teugen zeewater later lukte het dan toch en wat een geluk! Ik heb enorm mooie dingen gezien daar onder water. Vissen die ik enkel kende van het aquarium of van documentaires zwommen zomaar rond mij: blauwe, oranje, zwarte, gele, ... 

Onze gids heeft ook een zeekomkommer (een pepino del mar) opgevist zodat we die konden zien en zelfs zelf aanraken. Ik moet zeggen dat een zeekomkommer een raar wezen is: het voelt zeer stevig aan, één brok spieren geloof ik, maar onderaan is er een zacht gedeelte dat doet denken aan een slak ... 

vlak na onze snorkeltocht, weer op de boot

Na het gesnorkel zijn we met de boot naar Isla Tortuga gegaan. Dat is een eiland met een wit zandstrand en heel geliefd bij dagjesmensen. We hebben er eerst genoten van vis op de BBQ en daarna gewoon lekker lui op het strand gelegen.

Remco en het tamme wilde zwijntje,

Joost noemde het 'soort zoekt soort' :p

kokospalmen op het strand, paradijs of niet?

en op het strand de kokos aan een test onderwerpen ...

Onze dag was geslaagd, toen al. Maar toen we weer de boot opgingen en op weg waren naar Montezuma overkwamen ons nog twee zaken die we niet hadden voorzien: eerst sprongen er zomaar een paar dolfijnen voor onze boot uit het water. We hebben ze daarna nog verschillende keren zien opspringen. Het zal een herinnering blijven want een dolfijn fotograferen is enorm moeilijk.
En even later zagen we een volwassen zeeschildpad opduiken. Ze zwom naast de boten en kwam af en toe boven om een luchtje te scheppen:

Het was zo toevallig en daarom ook zo mooi dat we er allemaal heel stil van werden.

En toen begon het bij mij te brobbelen. Letterlijk. Ik was nog niet van de boot af of ik voelde me slapper en slapper worden. Eerst dacht ik dat het de golven waren die me wat misselijk hadden gemaakt, zeeziekte ofzo. Maar ik kon aan land even later ook niet meer rechtstaan van de enorme buikpijn.
Ik dacht aan van alles: stress voor de reis van de volgende ochtend, mijn regels, zelfs een blaasontsteking (ik had misschien te weinig gedronken de afgelopen dagen en met die hitte), zonneslag, et cetera ... Maar na meer dan een uur van serieuze buikpijn waar ik geen weg mee wist bleek het dus buikgriep te zijn. Lang leve het toilet!
Ik heb me al lang niet meer zo slecht gevoeld en de pijn bleef aanhouden. Gelukkig was Aquelina er want die heeft me niet alleen superhard gesteund, ze had ook medicatie bij (daar had ik nu net niet aan gedacht bij het maken van m'n rugzak) en daardoor heb ik de nacht kunnen doorstaan.

Deze ochtend moesten we weer vroeg op om de bus te nemen van half 7 naar San José. Het vooruitzicht van weer 7 uur onderweg zijn deed geen deugd maar met de nodige Imodium had ik me goed voorzien.

We hadden nog een prachtig uitzicht op een strand bij zonsopgang en ook de kapucijnaapjes kwamen langs. Het was een prachtweekend, dat zeker maar mijn buik heeft nu wat rust nodig ...

Tot later in een betere staat hopelijk!

P.S.: Waardoor ik ziek ben geworden weet ik niet. Het kan van alles zijn maar thuis word ik goed verzorgd. Cecilia heeft al soep voorzien en me een mengsel van wat zaken gegeven waarvan ze zegt dat ze altijd helpen bij zo'n problemen. Volgens haar was het de vis van gisteren maar iets zegt me dat dat ook kan zijn omdat ze zelf geen vis lust :p