Een echt verjaardagsweek(end)!

Vorige week zondag zijn we nog naar een museum geweest: El Museo de los Niños. Het is gevestigd in een voormalige gevangenis (de buurt er rond is dan ook navenant: drugsdealers op straat, prostituees en ongure mannen en vrouwen ...).

mij deed het gebouw een beetje denken aan Lego

Het museum is heel populair bij lokale mensen én  toeristen en het doet me heel erg denken aan onze Technopolis. Je leert er door interactive spelletjes van alles over het heelal, de farao's, de bananenproductie, het lichaam, et cetera ...
We hebben ons geamuseerd door als kinderen alles uit te proberen:

Kathrin en Natalie in de disco lights van de ingang

een aardbevingsimulator, zoals je ziet zeer plezierig 

(in het echt uiteraard minder!)

een huis anno 1950, Veronique, Kathrin, Natalie en Aquelina 

'proeven' van het eten dat voorhanden is

Deze week ben ik veranderd van project. Nu werk ik voor in totaal 3 weken in Hogar Madre e Hijo, een daycare center voor kinderen van 0-12 jaar. Ik help bij de lagere schoolkinderen waar ik elke dag een half uurtje Engels mag geven en de rest van de tijd help met van alles en nog wat. Ik heb deze week vooral kerstdecoraties geknipt en getekend bijvoorbeeld. Mijn arm zag er helemaal zwart van, van de markeerstift :p
Ik doe het zeer graag omdat de interactie groot is. De kinderen willen alles van je weten en ze praten aan één stuk door. Heel tof!

Deze week waren er ook twee jarigen. Cecilia's en Carlos' jongste zoon, Gustavo, werd 47 op woensdag en kwam dat zaterdag vieren samen met zijn vriendin. En Kathrin (een Duits meisje met wie ik goed bevriend ben geraakt) werd 20 op vrijdag.

Eigenlijk moet ik vaststellen dat ik de afgelopen weken veel heb verteld over van alles en nog wat maar eigenlijk nooit echt veel heb verteld over mijn gastgezin zelf. Daarom eerst en vooral een korte introductie van alle (hoofd)personages in mijn leven hier.

Ik woon bij een koppel genaamd Cecilia en Carlos. Ze zijn al 50 jaar getrouwd en ze zien elkaar nog steeds heel graag (dat zie je elke dag en dat zeggen ze ook de hele tijd tegen elkaar en tegen mij).
Lange tijd was hun leeftijd een beetje een mysterie. Ik kon wel ergens inschatten wat hun leeftijd ongeveer was door te kijken naar de leeftijden van hun 3 kinderen. Carlos (junior) is namelijk 49, Gustavo is net 47 geworden en Liliana is 40 jaar oud. Maar op een dag vertelde Cecilia me bij het ontbijt dat ze op haar 19 jaar met Carlos is getrouwd. Het mysterie was ontrafeld: ze zijn dus allebei mas o menos 70. Je zou het niet zeggen. Maar een paar grijze haren bij Carlos en hij werkt 6 dagen op 7 als zelfstandig verkopen. Ook Cecilia loopt hele dag heen en weer en ze heeft precies energie voor twee!

Verder zijn er de gaststudenten. Ik ben de vaste klant tot nu toe. Ik ben hier al 7 weken. In die periode zijn er al 3 anderen geweest: Nadia (20, studente biologie, Verenigde Staten) bleef hier 3 weken logeren in mijn eerste maand. Ze was heel lief maar ook zéér Amerikaans in die zin dat ze een vloedgolf van energie door het huis liet gaan wanneer ze binnenstapte. Ik heb hier al geleerd dat Amerikanen de neiging hebben aanwezig te zijn in een ruimte. Elizabeth (ook 20, studente geneeskunde, Verenigde Staten) was dan weer hier voor maar 3 dagen, tussen haar twee bestemmingen door. Momenteel is er een Engelse señora van 54 die hier in totaal voor 1 maand blijft. Ze werkt als manager van een probationproject maar heeft deze weken vrijaf genomen om haar Spaans te kunnen oefenen en vrijwilligerswerk te doen in een tehuis voor jongeren.
Vandaag komen er nog twee andere studenten bij. Het enige dat ik weet is dat ze ongeveer mijn leeftijd zijn en van België zijn. Carlos lacht er al mee dat ze misschien bij mij om de hoek wonen in België, omdat België toch zo klein is (hij vindt het grappig dat het nóg kleiner is dan Costa Rica!).

Ik moet zeggen dat ik me zeer thuis voel hier. Ik zeg het ook als ik de bus neem: 'Ik ga naar huis, tot morgen!' Dusja, een goed teken, nietwaar? Zeker als ik hier nog iets meer dan twee maanden ga blijven ^^
Ik voel me zelfs zodanig thuis dat ik soms vergeet dat ik toch af en toe moet oppassen. Zo werd ik gisteren wakker om iets voor 6 uur en ik wist dat Cecilia en Carlos naar de markt waren om groenten en fruit (zoals elke zaterdag vertrekken ze dan om 5 uur). Het was 6 uur dusja, 'Susan slaapt'. Ik ging in mijn slaaptenue (zijnde topje en onderbroek) naar de badkamer voor het toilet en ja, ik deed de deur niet op slot. De deur stond eigenlijk op 'n kier. Niet mijn beste plan ooit! Susan bleek die ochtend te vertrekken op excursie om 6 uur en wilde ook nog even naar het toilet. Stond ze voor me in de badkamer plotseling! :o 'Oooh, I'm so, so sorry', zei ze meteen en ze ging zo snel mogelijk weg, maar eigenlijk moest ik gewoon de deur op slot hebben gedaan ...
Even later riep ze me uit mijn bed (ik was terug gaan 'slapen'/aan het Facebooken), in mijn slaaptenue nog steeds omdat ze - net als ik een paar weken eerder - de poort niet open kreeg en zeer dringend de bus moest halen. Ik kreeg de tijd niet iets te nemen om rond me te doen (tijdsdruk!) dus quasi onaangekleed door de tuin naar de poort om haar uit de nood te helpen. Je moet dan tegen jezelf zeggen: het is nog vroeg, niemand ziet je, dat relativeert het feit dat je zo de straat opgaat :p

Maar goed, het was dus een week met vrijdag het verjaardagsfeest van Kathrin. Een verjaardag zoals we die in Europa zouden vieren (thuis of op café een feestje met vrienden en familie) zou het niet echt worden dus we hebben een tijdje nagedacht over wat we konden doen. Rollerskaten op muziek was een optie maar we hebben uiteindelijk de lekkere optie genomen: een bezoek aan een Crepería waar we wafels, pannenkoeken en ijs met Nutellasaus en fruit en smoothies konden eten. 

Daarna hebben we ook een door een Engelse mevrouw uitgebaat thee- en koffiehuisje genaamd 'Sweet Sensations' bezocht. Je moet de plaatselijke zaken allemaal eens uitproberen, nietwaar? Daar konden we dan weer brownies en muffins proeven.

the birthday girl, Kathrin!

alles in pink, superschattig (precies een
poppekhuisje binnenin), met Aquelina, Victoria,
Kathrin, Veronique en Marie-Louise

Omdat je op je 20ste verjaardag - of eender welke andere verjaardag - nooit genoeg lekkere dingen kan hebben, en omdat we enkel nog maar 'dessert' hadden gehad, gingen we op weg naar de lokale studenten-uitgaansbuurt om er ons avondeten in de vorm van pizza's te eten.
Ik kan enkel zeggen dat het een heerlijke dag was, letterlijk en figuurlijk. Ik ben blij dat ik met de mensen die ik hier heb ontmoet zo'n leuke middagen kan doorbrengen, gezellig en supergrappig van tijd tot tijd (de anekdotes van wat we hier meemaken hebben daar veel mee te maken!).

Zaterdag zijn Aquelina en ik dan weer een dagje naar Grecia geweest.
Grecia is een stad op een dik uur rijden van San José en is blijkbaar verkozen tot 'schoonste stad van het land' (dixit m'n travel guide). Er woont ook één van onze vrienden hier, Kazuki, een Japanse vulkanoloog. We dachten dat het een goed moment was hem daar eens te gaan opzoeken maar door veel toevalligheden zat hij net dit weekend ergens anders. Oké, andere keer beter ...
Nuja, we zijn er heen gegaan en dat begon al met het uitvissen waar de parada (bushalte) was voor de bussen richting Grecia. We hadden van school een kaartje meegekregen en ze hadden twee mogelijke plaatsen aangeduid. Ze waren niet zeker waar precies maar het moest ergens daar zijn, dachten ze. Met niet veel gedetailleerde informatie zijn we vertrokken en wonder boven wonder zijn we er geraakt. We zijn er bijna per ongeluk aangekomen en we hadden het geluk dat de bus net zou vertrekken. We betaalden en een uur later waren we in centrum Grecia, aan de lokale Mercado Central waar we ook weer snel weg zijn gegaan omdat Aquelina misselijk werd van de geur van de 'verse' vleeswaren.

Carlos had het me wel twee keer gezegd dat we ZEKER de iglesia moesten bezoeken. Heel eerlijk moet ik zeggen dat ook in mijn reisgids de kerk zowat het énige interessante was dat je er kon zien. Veel kans dat ik Carlos' advies in de wind zou slaan was er dus niet.
Bij het plein voor de kerk aangekomen, kwamen we terecht te midden van 'spektakel' van een Evangelistische vereniging die de omstaanders aan de hand van toneeltjes en muziek wilde duidelijk maken wat de juiste keuzes waren in het leven. Wij hebben er gebruik van gemaakt om onze boterhammetjes op de eten met live entertainment, de boodschap ietwat negerend ^^

dansende Evangelisten

De kerk zelf was echt wel de moeite waard te bezoeken. Er hangt een Belgisch verhaal aan vast want het materiaal waarvan de kerk is gemaakt is roodgeverfd staal. Het gebouw werd geïmporteerd (!) vanuit de Ateliers de la Société de Couvillet, België. 

Binnenin was de kerk heel licht. Er Alles was wit en door de ramen kwam veel van het felle licht naar binnen. Totaal onverwacht bleken er wel 6 baby's gedoopt te worden die dag. Overal waren superschattig uitgedoste kindjes te zien en werden er familieportretten gemaakt. Ik als ongedoopt persoon was niet erg thuis in dit alles maar de schattigheidsgraag was enorm hoog!

Na de kerk bleef er nog een hele namiddag over die we hebben doorgebracht in 'The World of Snakes' (een vervaarlijk klinkende naam, nietwaar?), even buiten Grecia. Op internet vond ik hun website en het leek ons wel een plan als we toch in de buurt waren.
De website deed uitschijnen dat het een echt enorm serpentarium was maar de realiteit is vaak iets anders. We stelden vast dat de faciliteiten er een beetje bouwvallig waren (om van het toilet nog maar te zwijgen, neus dicht en niet nadenken!) maar al bij al was het wel een leuke namiddag. We hebben veel gezien, bijgeleerd (de mevrouw van het serpentarium was zeer behulpzaam en vriendelijk om ons wat te vertellen over de dieren) en we hebben een slang mogen vasthouden. 

in ingang leek indrukwekkend!

de doodse stilte en de oude verblijven deden vermoeden 

dat het park niet zo veel bezocht werd 

maar ik mocht toch de rainbow boa vasthouden, 

die vond m'n rugzak zalig om zich rond te draaien!

de toiletten, goed verstopt (en met reden!)

een ratelslang die mij toch niet zoooo graag zag komen

Nadien hebben we de bus teruggenomen naar San José en dus was ik ruim op tijd thuis voor het verjaardagsdineetje voor Gustavo. De genodigden waren Gustavo en zijn vriendin Laura (minnares, zijn vrouw en hij hebben een spaakgelopen huwelijk ...), Liliana en haar man Coto en hun zoon Andres (die voetbal keek, ik heb hem enkel even iets uit de ijskast zien nemen :p).
Cecilia en haar dochter Liliana (van beroep patissier) waren de hele dag in de weer geweest voor het feestje dus het beloofde lekker te worden.
En lekker en gezellig was het dan ook. Eerst aperitieven met ceviche van plátano verde op tacochips; dan een hoofdgerecht van arroz amarillo, gegratineerde aardappelpuree, gestoofd varkensvlees en een salade en afgesloten met een versgemaakte biscuitrol met perziken (dankzij Liliana uiteraard). Ik was de enige die geen deel uitmaakte van de familie maar daar had ik geen last van want ik hem me heel goed geamuseerd met hen! Ze zijn enorm sociaal en ze vonden het leuk me van alles te vragen over België. En ik heb veel geleerd over aardbevingen (er zijn hier gemiddeld 3 à 4 per jaar die voelbaar zijn).
EN ik heb complimenten gekregen over m'n Spaans! (joepie! :D)

Zo, nu is het zondag en ik ga deze namiddag nog een klein bezoekje brengen aan het centrum van de stad met Aquelina voor ik naar huis kom om de nieuwe Belgjes te ontmoeten. Ik hoop dat we goed overeen gaan komen maar sowieso: hoe meer zielen hoe meer vreugd. We gaan enkel wat minder plaats hebben aan tafel met z'n zessen ^^

En voor volgend weekend heb ik alvast weer leuke plannen gesmeed: 3 dagen Montezuma op het noordelijke schiereiland met een skorkeltrip naar Isla Tortuga met Aquelina :D
Nog nooit écht gesnorkeld dus ik ben benieuwd hoe ik deze trip overleef. I'll keep you all updated!

Chao!