zaterdag 18 januari 2014

Tromgeroffel ... mijn laatste blogbericht tijdens deze reis!

Het is een week geweest van vele laatste dingen: de laatste week als vrijwilliger in het project Madre e Hijo, mijn laatste volle week hier thuis bij Carlos en Cecilia (ik zal nog één nacht hier blijven na mijn week in Cahuita voor ik vertrek), mijn laatste keer op school (waar ik het geboortekaartje van m'n allernieuwste neefje, Oscar, kreeg).

De week in het project was overigens heel tof. De kinderen waren enorm gemotiveerd en ze deden alles goed mee. Ik had een aantal activiteiten in elkaar gestoken met hen om samen te knutselen - iets dat ik zelf ook graag doe! - en ze hebben echt mooie dingen gemaakt.

Dinsdag hebben we maskers gemaakt. Ze mochten zelf kiezen welk dier ze wilden maken maar ik had voor de zekerheid voorbeelden getekend op het bord: een leeuw, een tijger, een muis, een olifant, een kat en een hond. Ik had namelijk al gemerkt dat kinderen hier een heilige schrik hebben van creatief zijn. 

Een typische conversatie was:
- 
Puedes dibujar qualquier cosa de la naturaleza. (Je mag kiezen wat je tekent, iets uit de natuur)
- Qué hago? (Wat moet ik doen?)
- Por ejemplo 
un arbol, una flor, un gato, ... (Bijvoorbeeld een boom, een bloem, een kat, ...)- No puedo hacer. (Ik kan dat niet)
- Tienes que tratar antes decir algo como esta cosa. (Je moet eerst proberen voor je zoiets zegt)
- Pero no pueeedooo! (Maar ik kan dat nieeeet!)

Ik wilde gerust helpen maar alles tekenen voor 21 kinderen is een beetje moeilijk dus ik heb ze aangemoedigd toch zelf eerst te proberen. En ja, het is ze gelukt en daar waren ze dan ook megatrots op :D

allemaal hard aan het werk aan het masker

Juan Esteban als tijger en Alondra als de bloeddorstige muis

De laatste dag hadden deden we samen weer een knutselwerkje. We maakten een natuurlandschap met daarin een vogel die 'écht' kon vliegen (de vogel zat aan een stokje vast dat zo door de uitgeknipte vliegroute kon bewegen over het landschap). 

De juf hield het zelf vaak bij een dictee, het lezen van een interessant boek en er dan over napraten of oefeningen wiskunde. Maar in mijn ogen zijn zaken als oefenbladen vol cijfervermenigvuldigingen niet echt dé activiteit voor een dag midden in de grote vakantie :s

Ik had ze de dag ervoor allemaal chocoladewafeltjes gekocht als afscheidstraktatie. Toen ik de niña vroeg wanneer ik die het beste kon geven, keek ze bedenkelijk naar mij bij het horen van wat mijn traktatie inhield. Ik denk dat ik beter tandpastatubes had gekocht want bleek dat ze een les 'tandenpoetsen' had ingepland ... :p
Nu ja, ik mocht mijn koekjes toch uitdelen en dat vonden de kinderen fantastisch én lekker. Ikzelf heb van hen ook iets gekregen. Ze hadden voor mij kaartjes geschreven op - bij gebrek aan rood, mijn lievelingskleur (ze hadden dat gevraagd) - roze blaadjes. Ze hebben allemaal een tekstje geschreven en van sommige kinderen kreeg ik nog persoonlijke brieven:


En juist voor ik vertrok hebben we een fotosessie gehouden. De juf was alweer niet echt enthousiast (de juf van vorig jaar, het schooljaar 2013, had meer leven in zich moet ik zeggen) toen ik om een foto vroeg. Maar goed, allemaal op de foto met als argument een fijne herinnering te hebben als ik terug in België ben, dat kon ze blijkbaar toch niet weigeren. 'Officieel' mocht ik maar één (groeps)foto (met haar erbij) nemen maar stiekem heb ik er toch maar lekker 3 gemaakt. De kinderen vonden foto's nemen dan weer enorm tof dus ik had er geen problemen mee effe tegen de regeltjes in te gaan voor 'n keer :p

allemaal samen op de foto

en met de meisjes en Gabriel ook 

(merk op dat de niña al aan kwam stormen)

Ik had er een ongelooflijk goeie tijd, in het project.Ik ga er zeker met veel positiviteit op terugkijken want de kinderen waren fantastisch om mee te werken. De verantwoordelijken van het project waren ook allemaal heel aangenaam - ook al waren ze soms wat stroef. ^^ Ik ben er in totaal 5 weken aan de slag geweest en ik heb er geen moment spijt van gehad. 

Vrijdag was het nog een belangrijke dag voor mij. Ik wilde al een tijdje eens iets bereiden dat we in België graag eten. Niet omdat het eten hier slecht is (allesbehalve!) maar om Carlos en Cecilia mijn cultuur een beetje beter te leren kennen.
Op het menu: koninginnenhapjes met pommes duchesses en een slaatje. En als dessert rijstpap met bruine suiker, uiteraard met saffraan en kaneel. Het eerste omdat het wel iets feestelijks was en het tweede omdat ze hier ook rijstpap hebben maar op een heel andere manier klaargemaakt met verschillende kruiden en zonder bruine suiker.

Cecilia was heel benieuwd naar wat ik zou maken en ze had me meteen gezegd dat het goed was dat ik haar keuken zou inpalmen. Ik wilde het een beetje een verrassing houden dus ik had niet te veel details gegeven wat het zou worden. 


Donderdag was ik al gaan winkelen. Dat was 30 minuten al wandelend heen naar de supermarkt Mas x Menos in Sabanilla (de wijk iets beneden aan de heuvel), een klein uur winkelen om alles bij elkaar te zoeken en een dik half uur terug met alle boodschappen (7 zakken). Mijn armen en rug waren doodmoe van al die kilo's aardappelen, wortels, kip, gehakt, rijst, melk, ... maar ik had alles gevonden en daar was ik erg blij om. Cecilia verschoot zich een ongeluk toen ik het huis terug binnen kwam. Ze dacht dat ik maar een paar zaken nodig had :p Vrijdag mocht ik zo vroeg beginnen als ik wou en zo lang de keuken gebruiken. Ze had al voor het middageten gezorgd op voorhand zodat ze niet 'in de weg zou kunnen lopen' van mijn bezigheden. Haha, die Cecilia! 


Ik was op voorhand een beetje zenuwachtig want ik wist niet of ze het lekker zouden vinden en buiten Cecilia en Carlos zouden ook hun dochter Liliana, hun kleinzoon Andres en Aquelina komen.

's Ochtends om 9u30 begon ik met het eerste werk, de bouillon. In tussentijd deed ik dan ook ineens al de rijstpap en daarna moest ik natuurlijk nog de vulling maken voor de koninginnenhapjes en de patatjes pureren en mooi in torentjes spuiten (vuil werkje ^^).





Om 14u30 was ik klaar en vooral moe. Ik zou enkel nog de sla en de tomaatjes op de borden moeten leggen, de patatjes en de bladerdeegkoekjes in de oven moeten zetten en de saus opwarmen. Easypeasy!


Toen ik net in m'n kamer was en in m'n bed op internet zat, voelde ik het hele huis bewegen. Alsof er onder de grond het huis opzij wilde duwen ofzo. Ik dacht eerst: 'Wat is Carlos nu aan het doen?' maar na een tijdje had ik door dat het niet Carlos was maar een aardbeving.
Cecilia heeft naar eigen zeggen niets gevoeld (ze was aan het kuisen) maar haar dochter belde meteen met de vraag te komen (zij heeft een heilige schrik van bevingen en zij had het net als ik wél gevoeld).
Het epicentrum lag niet hier maar in Cóbano, aan de westkust. Het had een kracht van 5.2 (Mw) en zat op een diepte van 18.5 km, volgens de nieuwsberichten hier.
Zodus heb ik m'n eerste beving meegemaakt, in een land van bevingen is dat nog op de valreep gebeurd. Ik vond het wel spannend! (maar dat ligt waarsc
hijnlijk aan mij en mijn gekke ideeën over zulke zaken) :p

Cecilia was heel geïnteresseerd in alles en ze vroeg me telkens wat ik deed en waarom. Ik heb haar de recepten - zelf vertaald en dus vol fouten :p - gegeven om later zelf kunnen gebruiken.
Z
e heeft van alles geproefd nog voor het klaar was. Volgens haar was het allemaal goed maar ik moest het verdict afwachten van de 6-koppige jury natuurlijk, waarvan één Belg die nog het best zou kunnen beoordelen of het wel door kon gaan als 'ons eten'. :p

Aquelina heeft me geholpen met het serveren en het nemen van fotootjes.




een zelfgemaakt bordje


Carlos voor hij aan het eten begon



En Cecilia met de rijspap

Alles, àlles was op en iedereen vond het lekker. Ze waren gefascineerd door de saffraan in de rijspap en de bruine suiker erop (dat kenden ze niet). En Carlos - die nooit van zaken met kip houdt - vond het écht goed. Ik was zo, zo blij om dat te merken :D


Het was overigens nog een hele gezellige avond. Aquelina is ook lang gebleven. Alleen wilde Cecilia wilde niet dat ik hielp met het opruimen, ik werd toen Aquelina weg was naar mijn kamer gestuurd 'omdat het toch al zo laat was' en 'het toch niet zoveel werk was' (ook al stond heel de keuken vol afwas). Onverbeterlijk, Cecilia! :p

De volgende ochtend was het buiten de gebruikelijke Skypedates ook tijd voor het inpakken. Omdat ik maar heel weinig tijd heb als ik weer terug ben in San José, moest ik niet alleen inpakken voor m'n week in Cahuita maar ook al alle andere bagage sorteren, inpakken of wegzetten om later in de rugzak te steken. Een puzzel!



Zaterdag zouden we ook op schoenenjacht gegaan. Aquelina zou beginnen lopen en ze had daarvoor loopschoenen nodig. Die zijn hier ook veel kleuriger en opvallender dan de loopschoenen in Belgische winkels.
Daarna was ik nog een keertje uitgenodigd door Aquelina's gastmama om te blijven eten. Zo kon ik ook nog eens afscheid van haar familie nemen, die ik in al die tijd ook al vrij goed had leren kennen.


Zondag gaan we dan weer nog eens iets buiten de stad gaan doen. Het zijn Fiestas in Palmares en we wilden die toch ook eens van naderbij leren kennen.

Ik moet nu echt verder doen want dat inpakken gaat nog even duren.

Veel liefs van mij en tot gauw!

maandag 13 januari 2014

Laten we een krokodil gaan zien, of nee: laten we een hele rivier vol krokodillen gaan zien ...

Het was lang geleden dat ik Natalie had gezien. Ze zit in een totaal ander project waar ze heel de tijd mee bezig is en ze woont ook in Zapote, een wijk die vrij ver van de onze ligt. We hadden haar eerst gevraagd met ons mee te gaan naar de Fiestas in Zapote, omdat ze er nu eenmaal woont en het leuk leek maar ze bleek al andere plannen te hebben. Maar ze kon wel de volgende dag, zondag, als we wilden. 


We besloten te gaan picknicken. Aquelina had zin in junkfood en Natalie zei er ook geen 'neen' tegen dus wij naar de McDonalds na een korte omweg langs de panadería voor mij. Omdat we niet te ver wilden lopen met warme hamburgers die toch wel snel afkoelen met de januariwind die onafgebroken waait tegenwoordig, zochten we een plekje uit op de Plaza de la Cultura, vlakbij het Teatro Nacional



Wat doet een mens wanneer je daar dan zit? Wij hebben een vergelijkende studie gedaan van de gewone burger met één stuk vlees en de McChicken Doble:


Het was duidelijk dat de laatste hamburger een beetje dikker was en ook vele moeilijker om op te eten. Daar heb ik foto's van maar die mocht ik niet publiceren, sorry!

Voor de rest hebben we ons ook geamuseerd door over serieuzere onderwerpen te praten natuurlijk maar al snel waren we afgeleid door de duiven. De Plaza de la Cultura zit vól met duiven. Ze lokken ze er ook naartoe want ze verkopen steeds zakjes maïs om de duiven te voederen. Resultaat: kaka op mij :p Gelukkig was Natalie zo lief om me af te kuisen.


Na nog een hoed te hebben geshopt moesten we eens naar huis want de volgende dag zouden we opnieuw met onze projecten starten.

Ik werk de laatste twee weken van mijn vrijwilligerswerk in hetzelfde project als in november: in de Guardería Ejercito de la Salvación Madre e Hijo. Het was een leuk weerzien. De kinderen zagen me en ze kwamen allemaal 'hallo' zeggen en bijna alle meisjes gaven me een knuffel.

Het is nog steeds vakantie - het schooljaar begint in februari - dus de kinderen zijn de hele dag door in de guardería. Omdat het nieuwe schooljaar gaat beginnen zijn de kinderen ook allemaal opgeschoven in de groep. Er waren veel nieuwe gezichtjes bij de lagere schoolgroep (hogar escuela) en het was het grappig te zien dat de oudere kinderen, die het er al langer gewoon waren, met hun ogen rolden wanneer één van de kleintjes iets zei of vroeg.
Er is ook een nieuwe niña (de naam voor de begeleidster), nu is er Alejandra en ze heeft godsdientswetenschappen gestudeerd, wat later duidelijk werd.

De eerste dag heb ik gewoon veel geholpen waar ik nodig was maar al snel kreeg ik heel wat meer verantwoordelijkheid. Ik mocht deze week vaak de hele activiteit leiden en zelf zaken voorstellen om met de kinderen te doen. Een spel dat ze bijvoorbeeld heel leuk vonden was 'Tik Tak Boem'.

Dat met religie niet gesold moet worden hier werd wel heel duidelijk toen ik op project een aantal opdrachten kreeg om zelfstandig te begeleiden.
De eerste was 'schrijf een brief naar God'. De kinderen moesten zelf een brief schrijven met elk hun eigen wensen en met alle zaken waarvoor ze dankbaar waren. Ze moesten dan een envelop maken en hun brief erin steken zodat ze die naar God konden sturen. De kinderen namen het allemaal heel serieus en één van de meisjes had zelfs een hele kruisigingstafereel getekend en erboven 'Gracias Jésus por morir para mi!' geschreven. Ik moest toch wel effe slikken. Ik heb ook meegedaan natuurlijk en ik heb mee geholpen met het schrijven van de brieven voor de kinderen die nog niet kunnen schrijven.
De volgende opdracht in dezelfde lijn was het knutselen van El Tabernaculo. De kinderen kregen elk een klein plan van een kerk langs de binnenkant. Ze moesten toen aan de slag met allerlei tekeningen van voorwerpen die er te vinden zijn en die dan gebruiken in een knutselwerk dat een kerk moest voorstellen. De kinderen waren niet echt op de hoogte van de betekenis van de voorwerpen en ik moest heel eerlijk bekennen dat ik er ook niets van afwist ... ^^

Donderdag kwam Aquelina eten. Ze was de week ervoor langsgekomen om ons dagje naar Volcan Irazu voor te bereiden en ze was meteen uitgenodigd door Cecilia om hier te eten. Heel tof!
We hebben eerst wat met Cecilia gepraat en lekker gegeten en daarna hebben we een paar uur verder gedaan onder ons tweeën. Ze is leerkracht Nederlands-Engels in Wallonië en ik heb haar een heleboel Nederlandstalige muziek leren kennen. We hebben ook de Franstalige en Nederlandstalige versies van Disneyfilms vergeleken (ja, ook over de taalgrens blijken ze soms gek te zijn op Disney! :p) maar vooral veel, veel gelachen. 

En na een week vrijwilligerswerk wilden we natuurlijk nog een keertje wat van het land gaan zien. We hadden een hele tijd geleden horen zeggen dat in Rio Tárcoles, een rivier aan de westkust, een hele grote populatie krokodillen leefde. Aquelina en ik waren meteen enthousiast maar het was pas deze week dat we eraan toekwamen er heen te gaan.
Ik had een organisatie gevonden op het internet die tours organiseerde en deze week belde ik om voor ons beiden te reserveren (in het Spaans! ^^). 
De avond voor vertrek kregen we van Veronique telefoon om te vragen of wed het erg vonden dat ze mee wilde op dezelfde tour. Natuurlijk was dat geen probleem voor ons dus ze kwam mee.

We besloten eerst naar Jacó te gaan, daar wat tijd te spenderen op het strand, te picknicken om daarna opgehaald te worden door mensen die de tour organiseerden. 


zon, zee, strand :)


surfen kon ook


We hadden het geluk dat er op onze boot - waar normaal gezien plaats was voor 60 personen - maar 7 mensen zaten. We hadden dus alle vrijheid rond te lopen en wanneer er iets te zien was, de krokodil, (roof)vogel of hagedis vanuit de beste hoek te filmen of fotograferen.

We hebben ook het geluk gehad de grootste van alle krokodillen op de rivier tegen te komen. Echt moeilijk was het niet voor ons - hij lag gewoon op de oever te slapen - maar Osama (zoals hij wordt genoemd) is meestal veel moeilijker te vinden (vandaar z'n naam).


en ja, Aquelina en ik waren er écht bij ;)

We hebben ook onze gids één van de andere krokodillen zien voederen. Blijkbaar is dat geen écht gevaarlijke job, zolang je de krokodil geeft wat hij wil: eten.



maar er waren ook kleinere exemplaren

en baby-exemplaren (deze was maar 2 jaar oud): schattig, of niet?

We hebben ook heel wat vogels gezien: zwaluwen, wel 5 geelvelugelara's (die grote rode), ooievaars, lepelaars, een visarend, een caracara, een havik, ...
En naast de krokodillen hebben we ook andere reptielen helmbasilisken en leguanen gezien.


lepelaars


de visarend op de oever


een ooievaar

De gids kon ons heel veel vertellen over de planten en dieren en de safari de los cocodrilos op Rio Tárcoles was dan ook meer dan geslaagd! 


samen op de boot: ik, Aquelina en Veronique

Na de krokodillentour hebben we nog even nagenoten in een bar op het strand. En omdat ik er zin in had heb ik nog iets lekkers gegeten ook: panna cotta! Bliss!


Daarna hadden we enkel nog een busrit over maar daar hadden we een mooie zonsondergang om na te genieten.


Om deftig afscheid te kunnen nemen van Sofie die zondag zou vertrekken naar Ecuador voor 3 maanden om er de rest van haar vrijwilligersprogramma te gaan doen, hebben we een echt afscheidsdineetje bij de Cubaan 'La Bodeguita del Medio' gehouden. 

De plaats van afspraak en reservatie vinden was geen sinecure want niemand bleek de plaats te kennen, zelfs niet toen we er maar een paar honderd meter vandaan waren met de taxi. Toch bleek reserveren geen kwaad te kunnen want het restaurant zal echt stampvol.

La Bodeguita del Medio bleek dé place to be te zijn voor mojito's en er waren natuurlijk de Cubaanse specialiteiten op de kaart. Ik heb me gewaagd aan vis in salsa criolla en een bijgerecht van yuca. Amaai, heb ik veel gegeten toen! Mijn voornemen een dessert te nemen is geen werkelijkheid geworden ^^


Sofie, Veronique, ik, Aquelina en Natalie


Wie wint de competitie 'om ter bruinst'?
Natalie won - uiteraard - met lengtes voorsprong ...


Natalie haf een fijne tijd!


Iedereen mocht de muur of het plafond tekenen


Sofie (merk op: met pinkje!) koos voor een koffietje na het eten ...

... terwijl Aquelina voor iets gewaagders ging :)

Het was echt een enorm fijne avond. We hebben veel gelachen, ervaringen uitgewisseld en ons proberen voorstellen hoe Ecuador zou zijn.
Er was ook live muziek dus er was wel een heleboel sfeer waar we zaten.
Moe en zéér voldaan zijn we naar huis vertrokken.

De volgende dag zijn Aquelina en ik Sofie gaan uitzwaaien op de luchthaven. We hebben kunnen regelen dat Aquelina's gastbroer Glen - die chauffeur is van de school - haar zou wegbrengen want dan zouden wij (Aquelina als gastzus en ik als vriendin van die enkel 1.5 km moet wandelen om tot bij hun huis te raken) meekunnen om haar uit te zwaaien.

We hebben haar een heel dikke knuffel gegeven en haar veel succes gewenst met al haar avonturen in Ecuador de komende drie maanden maar meer tijd was er niet want de luchthavenpolitie zag er streng op toe dat niemand te lang aan de kiss-and-ridezone bleef staan. 

Glen en Sofie met de bagage

Toen Aquelina hier was geweest om te komen eten, had haar gastmama gevraagd waarom ik nog niet was komen eten. Ik mocht zeker komen en dus ben ik na het wegbrengen van Sofie naar de luchthaven bij Aquelina thuis geweest om te gaan eten.  


We hebben er weer veel zitten vertellen en lekker gegeten: spaghetti met roomsaus en broccoli. Doña Melida, Aquelina's gastmama, verklapte me al snel dat ze helemaal niet graag kookt. Zolang het simpel is, maakt ze het klaar. Haar beschrijving van de pasta was dan ook: 'Spaghetti koken, room erdoor roeren, broccoli erin en klaar!'. Echt een totale andere kijk op de keuken als mijn gastmama, Cecilia :p

Zo, nu ga ik afronden. Volgende week mijn laatste blogpost voor ik naar België terugkom.
Het was gisteren exact nog 14 dagen voor ik het vliegtuig zou moeten nemen ...

Veel liefs van mij y hasta la proxima!

zaterdag 4 januari 2014

Volcan Irazu en de kermis in Zapote

2 januari was het zo'n dag waarop je geen zin hebt om iets speciaals te doen. Het was dan ook een heel grijze, bewolkte dag en de temperatuur ging ook niet echt de hoogte in. Zowel ik als Aquelina hebben dus vooral thuisgezeten. Maar dat belette ons niet plannen te smeden voor de volgende dag.
We hadden allebei de Irazuvulkaan nog niet bezocht en omdat dat heel makkelijk op één dag te doen valt, vonden we het wel een goed ideetje dat te gaan doen.
Na wat opzoekwerk op het internet bleek dat de vulkaan bezoeken best met de eigen auto kan gedaan worden want er zijn maar twee bussen: één bus om erheen te gaan (8u 's ochtends) en één bus om terug te komen (12u30). Van alles inzetten op één voertuig gesproken. Maar omdat we nu eenmaal geen rijbewijs hebben, laat staan een auto, zouden we gezwind uit ons bed springen om 5u45 en die ene bus nemen. We laten ons niet klein krijgen!

Omdat ik weet dat Carlos steeds op de hoogte is van zo'n zaken, informeerde ik eens hoe het weer er zou zijn. Ik herinnerde me nog die keer aan de Poásvulkaan waar ik het ijskoud had omdat ik niet wist dat het zo'n vochtig klimaat had en het er zo hoog was (ja, dat was niet in me opgekomen bij het lezen van info in m'n reisgids over een BERG). Toen had ik een short aan en die fout zou ik deze keer niet maken ^^
Carlos voorspelde dat het zo'n 8°C zou zijn. '8°C, da's zoals het in België is!', dacht ik meteen.
En op aanraden van Cecilia had ik alles mee om me warm te houden: lange mouwen, lange broek, sjaal, extra fleece, jas, dichte schoenen en kousen. Op alles voorbereid dus :p

De rechtstreekse bus bleek ongeveer op elke hoek te stoppen en we zaten als sardientjes gepropt. We merkten op dat twee bussen heen dus echt niet overbodig waren, iedereen moest dezelfde bus hebben! Hij kwam dan ook een half uur later aan dan gedacht (om 10u30). 

Onderweg reden we door het gebied dat de Costa Ricaanse groenten produceert. Er zijn ook heel veel koeien langs de weg te zien. Het is dus echt wel landbouwgebied.

We moesten eerst een inkomticketje kopen en dan reed de bus verder tot de eigenlijke vulkaan. Bij het kopen van ons ticketje bleek dat Carlos zijn waarschuwingen over de kou toch wel gegrond waren. Koud dat we het ineens hadden! En zoveel wind! 

allemaal mooi in de rij voor het ticketje

We zaten duidelijk boven de wolken ook.


En waar bij de ingang de bloemetjes nog dapper standhielden ...



... kwamen we al snel terecht in een soort van maanlandschap. Er groeide zo goed als niets.



Enkel ergens te midden van al het donkere stof was er een stuk 'savanne'-achtig gras. Heel droog en helemaal verweerd door de wind.


Langs de krater was er een wandelpad dat we helemaal tot het einde zijn gevolgd. De krater was indrukwekkend vond ik. Ik vond de kleuren grijs in het licht van de felle zon ook prachtig. Diezelfde zon bleek achteraf gezien héél fel te zijn geweest met een iet of wat pijnlijke neus als resultaat. Maar wie denkt er nu dat er zón gaat zijn als je enkel verhalen over ijskoude bergen hoort? (Ik ben zo hard niet meer gewoon aan temperaturen onder de 20°C)




En dan was het tijd voor onze picknick. We hadden nu eenmaal die ene bus terug nodig richting San José, dus op tijd terug aan de ingang staan was nodig dachten we.
In het gezelschap van wasbeertjes en neusbeertjes genoten we van het zonnetje en van onze broodjes. Die diertjes zijn trouwens echt boefjes, ze zijn heel opportunistisch en weten maar al te goed dat waar er mensen zijn, er ook eten te vinden is. Slim en schattig dus!





En toen was het tijd om de bus op te wachten. Wij dus naar het punt waar we afgestapt waren, want daar zouden we uiteraard weer opgepikt worden (dachten we). Naarmate de tijd vorderde begonnen we ons vragen te stellen bij ons eigen idee en we zagen opvallend veel mensen op de heuvel (de weg) gaan. We gingen hen achterna en na het ook gevraagd te hebben, bleek de bus'halte' inderdaad helemaal niet te zijn waar we dachten dat die zou zijn. Door dit alles bleken we de bus inmiddels gemist te hebben en toen hadden we ineens geen transport meer naar huis. Oepsie!

Het begon ook wat mistig te worden. Het weer kantelde en van de zon was al geen sprake meer.


Maar we zijn niet in de problemen gekomen. We waren aan de praat geraakt met een gemengd Amerikaans-Costa Ricaans koppel en voor we het wisten waren we uitgenodigd om met hen mee te rijden naar Cartago. Ze moesten er toch heen. In Cartago konden we dan een rechtstreekse bus naar San José nemen. Het waren enorm lieve mensen. Ze woonden in New York maar ze kwamen elk jaar een paar weken 'overwinteren'. 

We werden afgezet vlak aan de bushalte en we hadden dan ook direct een bus. Of hoe je ineens toch veel geluk kan hebben als je iets overkomt!


langs de kant van de weg, wachtend op de bus naar San José

Toen ik thuis kwam stond Cecilia aan de poort. Ze vroeg hoe het was geweest en wat ik er van had gevonden.
Ze zei dat Irazu de vulkaan was die voor haar het meest indrukwekkend is van alle vulkanen in Costa Rica. Ze vertelde me ook het verhaal dat in het jaar dat ze met Carlos trouwde, er een vierjarige eruptie van gas, stof en as begon. Gedurende al die tijd was het bijna nooit een klare hemel omdat de as zo in de lucht hing. Er zijn mensen gestorven door de stukken rots die op hen terechtkwamen en het hele gebied rond de vulkaan moest geëvacueerd worden omdat alles vernietigd was. Gedaan met de landbouw daar voor een hele tijd. Iets dat wij niet tegenkomen in ons platte landje :o

Op 4 januari zijn we naar Zapote gegaan. Eindelijk moet ik zeggen want het was iets dat ik al lang wilde doen maar het was er nog niet van gekomen door andere plannen. Zondag 5 januari zou de laatste dag zijn van de Fiestas en Zapote dus het was eigenlijk 'nu of nooit'.

De feesten in Zapote zijn een 12-daags festival om Kerstmis en het nieuwe jaar mee te vieren. Je moet je een grote kermis voorstellen met in het midden een grote arena want vooral die arena is belangrijk: daar vinden de stierenrennen plaats.




mensen in de rij om binnen te gaan in de arena

We hebben eerst wat rondgekeken maar al snel kreeg ik toch zin in zelf eens in een attractie te gaan. Het werd na rijp beraad (het mocht niet té hoog of overkop gaan) de Hurican. Die zag er ongevaarlijk uit ^^ (merk op hoe dapper ik ben).


m'n ticketje


ik in de Hurican

De Hurican begon stilletjes en ik genoot van de wind in m'n haren en van het uitzicht maar opeens - toen ik niet al te voorbereid meer was op veel actie - begon die sneller en sneller en hoger en hoger te gaan. Ik gillen natuurlijk en de jongen die achter me zat me maar uitlachen :p


geen idee waar ik zit op die foto maar al gillend

En we kwamen ook een ballonnenclown tegen (of hoe je die clowns ook moet noemen). Hij maakte hondjes voor ons en we waren er heel blij mee. 




We zagen opeens een vrachtwagen het terrein oprijden. En daarin zaten wel 5 stieren. Ze werden tot aan de ingang van de arena gereden om te worden uitgeladen. Dat uitladen hebben we uiteindelijk niet gezien omdat we iets zijn gaan halen om te eten en het toch wel wat warm was in de felle zon maar de stieren zagen er niet uit als doetjes.



Intussen waren we wel nieuwsgierig geworden naar die stierenlopen. We hoorden van tijd tot tijd luid applaus en gejuich vanuit de arena en de lange rijen aan de loketten zagen er ook wel uit alsof het de moeite was.

We zagen een paar mensen aan de buitenkant staan die door een piepklein gaatje in de muur naar de rennen keken. Ik vroeg hen of ik ook eens mocht kijken en zag dat er veel volk aan het rennen was (de naam van het evenement was dus al toepasselijk). Echt veel zag ik niet en een foto trekken was ook niet echt mogelijk MAAR nu stelde die meneer me voor het te vragen aan de portier om even binnen te gaan voor een foto.
Ik vroeg het de portier en het was helemaal heen probleem voor hem om even binnen te gaan. Ik kon de stierenrennen dus eens 'in het echt' zien, en dat zonder te betalen. Dat laatste was echt wel super want een ticketje kost - afhankelijk van de dag en het uur - tussen de 8000 en de 15 000 colones ($16 en $30).


Wat is er nu te zien? Wel, een aantal gekke mensen halen het in hun hoofd een arena te betreden waar één of meerdere stieren los rondlopen. Ze lopen er kriskras door elkaar en proberen de stier te ontwijken. Proberen, want zeer regelmatig vallen er gewonden. Gelukkig enkel gewonden langs menselijke kant (eigen schuld dikke bult) en niet langs dierlijke kant (dat is verboden hier).
Er zijn enorm veel mensen in de tribunes (ook al wordt het de hele dag door live uitgezonden op TV) en die betalen dus graag om het spektakel te zien en de mannen beneden aan te moedigen en de stieren op te jagen. 


loop eens door elkaar


en duik snel genoeg weg als de stier aan komt stormen

We zijn daarna weer naar huis vertrokken met onze Periferica-bus. Op tijd terug voor ons avondeten ^^


Ik heb er dan toch maar een aandenken aan overgehouden, mijn kleine perrito azul :)


Zo, dat was zowat het einde van de eindejaarsperiode. Maandag begint m'n vrijwilligersproject weer en ook het normale leven. De drukte in de stad zal weerkeren en ik zal weer nieuwe dingen beleven om over uit te wijden :p

Chao amigos!

P.S.: Ik wens alle blokkende vrienden en familieleden een heel goede examenperiode toe. Veel succes allemaal en dat de vakantie snel mag komen!