31 december was een lange dag. Ik had dan ook niet alleen het feest hier maar ook het familiefeest in België om op aanwezig te zijn, op Skype dan toch.
Er is een tijdsverschil van 7 uur tussen Costa Rica en België dus ik kon perfect aan beide deelnemen. En ik heb zo dus ook twee keer mee kunnen aftellen en nieuwjaarskussen kunnen uitdelen :)
Het oudejaarsfeest was bij Liliana, de dochter, thuis in de tuin. We zouden barbecueën en ieder gezin bracht zijn of haar deel van de maaltijd mee. Ik zag echter al twee dagen Cecilia in de weer zijn met potten en pannen en gedurende die tijd geurde het hele huis zo heerlijk naar al die zaken dat ik me afvroeg hoeveel mensen er zouden zijn om alles te helpen opeten.
Nadeel van zo'n tijdsverschil is wel dat je werkelijk sterft van de honger. Ik had besloten niet té veel te eten (ook al is het onmogelijk geen HUGE ontbijt te krijgen van Cecilia) doorheen de dag om extra veel te kunnen genieten van het eten 's avonds. Ik heb dus ook de tamal* die Cecilia nog wilde klaarmaken voor mij 's middags (na m'n zelfgesmeerde boterhammetjes met choco - met dank aan Evelien, Sarah en Cindy ^^) vriendelijk geweigerd. Maar tijdens het skypen kreeg ik constant beelden van het eten in België, niet goed als je probeert te negeren dat je nog meer dan 4 uur moet wachten op het eerste eten!
* Een tamal is een typisch kerstgerecht hier: het is een pakketje van rijst, maïs, groenten, vlees, bonen, ... (afhankelijk van de familie en de zin) gewikkeld in twee lagen van bladeren van bakbananen en ingebonden met touw. Ze worden in gigantische hoeveelheden gemaakt (Cecilia had er 100 gemaakt) en die worden doorheen de hele Kerst- en nieuwjaarsperiode zelf gegeten als ontbijt, lunch of avondeten maar worden vooral ook graag uitgedeeld aan iedereen die graag gezien wordt. Het zijn echte complete maaltijden!
Hier begon het feest om 7 uur 's avonds.
We waren nog niet goed en wel aangekomen of Cecilia stond alweer aan de tafel buiten om het vlees te beginnen voorbereiden.
Er was ook wel wat volk: Carlos, Cecilia en ik; Liliana, Coto, Jimena en Andres (met z'n liefje, schattig!); Carlos, Adriana, Anna-Paula, Alejandra, Maria-Celeste, Carlos Eduardo en een neef uit Argentinië; Rodolfo en Gabriela (broer en schoonzus van Cecilia); Cinia en Jerry (zus en Amerikaanse schoonbroer) en Rigoberto (broer van Cecilia met een mentale beperking). Dat was lang niet de hele familie want Cecilia alleen al heeft 10 broers en zussen en daarvan waren er maar 3 op het feest.
We begonnen met verschillende hapjes en drankjes en dan een Mexicaanse soep, genaamd pozol. Het is een soep gemaakt van gekookte maïskorrels en kip.
En dan moesten we ons rond 9 uur schrap zetten voor wat de barbecue ons aanbood. Intussen zullen jullie al gemerkt hebben dat onze barbecues in België heel anders zijn. In België zitten we aan een mooi gedekte tafel en staan alle slaatjes en bijgerechtjes op tafel. Het vlees wordt gebakken en aan tafel geserveerd (of zo ken ik barbecue toch).
eerste van vele rondes vlees
Hier is het vlees dat de hoofdrol speelt maar het wordt steeds geserveerd als een pakketje: op een tortilla'tje wordt een lepel frijoles molidos gedaan, daarop wordt het vlees (gemarineerd rundsvlees, kipfilet, worstjes, ...) gelegd en dan wordt er een salade van kool en tomaatjes overgelegd.
rarara, wie bedient de hele bende? Cecilia natuurlijk! ^^
Het smaakt heerlijk op deze manier en je wordt ook nog eens echt bediend. De mannen of vrouwen die aan de barbecue staan bereiden alles en wanneer je zin hebt, kom je halen. Als je geen zin hebt, komen ze het gewoonweg brengen want ze zouden niet willen dat je ooit honger lijdt! :p
dé manier om gebarbecued vlees te eten
Het maakt wel dat een barbecue hier heel informeel is en dat iedereen met iedereen praat want iedereen loopt ook gewoon rond of zet zich neer waar hij wil. Geen vaste plaatsen, geen etiquette. Het is ook niet zo makkelijk een hete tortilla die dik belegd is met je handen te eten op een manier waarop je propere kleren niet helemaal volhangen met olie of bonensaus. En als je stukje vlees niet wil afgebeten worden, krijg je al snel een glijbaan van ingrediënten. Nee, je moet gewoon van je eten genieten hier en dat het een beetje messy wordt is helemaal niet erg!
En al barbecueënd brachten we de hele avond door. Ik heb van alles minstens één keer geproefd en het gemarineerde rundsvlees was m'n favoriet :DIk heb vooral veel tijd doorgebracht met Adriana en Maria-Celeste. De vrouw van Carlos is enorm grappig en Maria-Celeste, een meisje van 12, is vooral ongelooflijk verliefd op Louis van One Direction. 'Es mi novio!' zei ze me meteen en haar ogen fonkelden toen Jimena (20 en toch al wat uit de periode van de idolatrie gegroeid) haar een aantal foto's van de groep cadeau deed. Ze hoopte vurig op een concert van One Direction in Costa Rica, 'Tal vez el proximo año ...'.
Ook met Jerry, de Amerikaanse echtgenoot van de jongste zus van Cecilia, heb ik wat gebabbeld. Hij heeft me 'levensadvies' gegeven en me aangeraden sushi te gaan eten in Hawaï of in Japan, want daar worden ze het beste bereid.
Tegen 11 uur was het tijd voor de eerste ronde van het dessert. We hadden keuze uit twee desserts: vanille-chocoladeijs (straciatella zoals wij dat noemen in België) op een hoorntje of queque de tres leches. Dat laatste had ik genomen want als ik kan kiezen tussen ijs of gebak, moet ik niet lang twijfelen!
Tres leches cake (cake van drie soorten melk) is een typische Latijns-Amerikaanse cake. Het is eigenlijk een biscuit die eerst gebakken wordt en dan met een vork wordt geprikt over de hele bovenkant. dan wordt een mengeling van gecondenseerde en geëvaporeerde melk op de cake gegoten zodat die helemaal doordrongen wordt van de melk. Daarna wordt de cake gegarneerd met slagroom en in de ijskast gezet zodat de slagroom goed stijf wordt en de cake echt gekoeld wordt (da's belangrijk). Het is echt een heel lekker dessert en zo anders dan wat ik gewoon ben want het is geen droog stukje cake. Omdat het zo koel wordt geserveerd doet het zelfs een beetje denken aan een ijsje. Heel speciaal!
En toen was het tijd om te gaan aftellen. Iedereen zat klaar met zijn horloge of gsm in de aanslag, de radio stond op voor de zekerheid én Coto, Rigoberto en Carlos stonden klaar met de vuurpijlen om meteen om middernacht vuurwerk te kunnen afsteken. De spanning liep dus snel op ^^
Ik heb er een filmpje van gemaakt van hoe Coto de eerste (kleine) vuurpijlen afsteekt, net wanneer de klok 12 uur sloeg:
En er was meer vuurwerk. Ik dacht vooraf dat het meer het kleinere werk zou zijn, sterrenschijters en zo van die dingen, maar het was wel degelijk echt vuurwerk met kleurtjes enzo ^^
'la Torcha de Juan Santamaria'
5 à 8 schoten die worden afgevuurd tijdens het
vasthouden van de toorts
en twee keer een perfecte lancering!
Ik moet wel zeggen dat vuurwerk fotograferen enorm moeilijk is. Het luchtspektakel kon ik dus nooit vastleggen want ik was telkens verkeerd met de richting van de pijl :p
Ondertussen was er de tweede ronde van het dessert: warme krokante appeltaart met slagroom. Ik kon geen pap meer zeggen dus ik kan alleen zeggend at hij heerlijk rook.
Na al de feestvreugde van het inluiden van het nieuwe jaar, vertrokken de oudste kleinkinderen om met hun eigen vrienden nieuwjaar te gaan vieren en ook Carlos en Adriana gingen met de jongste twee kinderen, Marie-Celeste en Carlos Eduardo naar huis.
Coto en Carlos, luisterend naar Rodolfo
Degenen die achtergebleven waren genoten nog van de nacht. Rodolfo had zijn gitaar meegenomen en zong traditionele liedjes van Costa Rica. We zaten allemaal rond hem en af en toe werd er 'Yayayaya!' geroepen, wat echt typisch is voor hier. Vooral Jerry kon het niet laten maar dat had ook wel wat te maken met de hoeveelheid drank die hij intussen op had.
Het waren liedjes zoals die gezongen worden op café bijvoorbeeld, vaak gewijd aan drankjes (het lied over guarro bijvoorbeeld) en iedereen zong ze mee. Ik werd uitgenodigd ook een lied te brengen maar aangezien ik niemands gehoor wilde ruïneren heb ik maar 'nee' gezegd :p
En dan was het al snel bijna 2 uur 's nachts. We zijn doodmoe naar huis vertrokken en in ons bedje gekropen want om 8 uur zouden we ontbijten.
Nieuwjaarsdag was heel rustig. Rustig in de zin van dat ik geen speciale plannen had tot de late namiddag én rustig in de zin dat het héél stilletjes was buiten. Iedereen leek binnenshuis te blijven. Vreemd genoeg waren wel alle winkels open.
Die rust was maar goed ook, om wat te recupereren van alle drukte van de voorbije weken (ik heb bijna geen dag stilgezeten, realiseer ik me nu) en van de minder dan 5 uur slaap.
Ik had met Aquelina en Kathrin afgesproken samen te gaan vieren dat het nieuwe jaar was ingezet. Tegelijkertijd zou het voor mij ook de allerlaatste keer zijn om Kathrin hier te zien want zij zal pas 31 januari terugkeren van haar project en dan ben ik al weg.
We zouden iets gaan eten op restaurant, lekker chic (maar toch niet te duur) ;)
We waren eerst van plan een Cubaan te gaan doen maar die bleek na het oudejaarsfeest gesloten te zijn op 1 januari. Terwijl m'n vriendinnen nog lagen uit te slapen, was ik al begonnen aan een zoektocht naar alternatieven en na een klein Facebook-overleg in de namiddag raakten we het erover eens naar Balcón de Europa te gaan.
We wisten dat het in het centrum lag, het restaurant. Namelijk in de Calle 9, vlakbij de Avenida Central, keimakkelijk dus, zou je denken ... We liepen over de Avenida Central en zochten naar de juiste straat om in te slaan. Was dat effe lastig: er waren geen genummerde straatnaambordjes te zien. We dachten 'Laten we het vragen aan die medewerkers van een bakkerij, die zullen ons wel kunnen zeggen waar we zitten.'. Niet dus! Hier worden adressen omschreven en de straatnamen zijn daarbij het minst belangrijke aspect van het adres. Wel wordt gerefereerd naar gebouwen (ook reeds afgebroken gebouwen uit het verleden!), een boom, een café, ...
onderweg over de Avenida Central, bij zonsondergang
Uiteindelijk waren we er toch nog snel, vooral omdat het vlak om de volgende hoek bleek te liggen, ons adresje.
Het was eens een ander adresje. Het was een restaurant met een Franse chef en dat zag je ook aan de kaart: enkel Franse en Italiaanse gerechten. Maar als er iets is dat ik graag eet, is het pasta dus ik was er meer dan tevreden mee :)
Kathrin en ik kozen voor de tortellini gevuld met ricotta en spinazie en Aquelina had een echte steak tartare:
En of we nog een dessertje wilden? Tuurlijk dat! Crème brulée alsjeblieft! Mmmmm ...
We hadden een heerlijke avond, in de letterlijke en de figuurlijke zin. Ik ga Kathrin niet meer zien tot we allebei terug zijn in eigen land en samen afspreken. Ik hoop echt dat dit niet de laatste keer is geweest!
Op weg naar huis was het verkeer nog altijd even stilletjes (wat een raar gevoel in een stad als San José). De buschauffeur vond dat denk ik heel leuk want hij heeft de hele weg geracet en de bochten zo snel mogelijk genomen. 't Was precies een kermisattractie, de busrit :o Ieder zijn pleziertje, zeker?
Om af te sluiten nog een spreuk:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten