En daar was het laatste weekendje weg met 'ons vieren' ...

Het was zo ver. Ooit moest het er van komen en we keken er niet naar uit. We hadden zo'n fijn groepje van vier met Kathrin, Aquelina, Sofie en ik maar ons laatste uitstapje samen hebben we al achter de rug. 

Sofie vertrok vlak erna al naar Montezuma om er in het schildpaddenproject te gaan werken en zou pas terugkeren een paar dagen voor ze het vliegtuig moet nemen naar Ecuador, waar ze nog eens 3 maanden zal verblijven. Met haar ga ik met Aquelina nog een afscheidsetentje doen. En Kathrin vertrekt 2 januari naar haar natuurproject en komt pas weer even terug naar San José eind januari, wanneer ik al weg ben. Op 1 januari doen we nog een nieuwjaars/afscheidsfeestje met haar maar helemaal hetzelfde zal het niet zijn. 

Het is m'n laatste maand en ik voel me een beetje verscheurd tussen verdriet om alle mensen die ik zo goed leerde kennen en met wie ik zo'n fijne tijd heb beleefd waarvan ik zelf zeer binnenkort afscheid moet van nemen en het gevoel uit te kijken naar mijn terugkomst in België en mijn liefje, vrienden en familie daar weer te zien.
Het is een heel rare mix van gevoelens. 

Voor ons laatste uitstapje samen hadden we Puerto Viejo uitgekozen. Puerto Viejo ligt aan de Caraïbische kust en is een zeer populaire bestemming, vooral van Westerse toeristen. Het is daarom niet enkel een mengeling van zwarte (Engelstalig) en latino (Spaanstalig) mensen maar ook van veel uitgeweken Europeanen en Amerikanen.
Het heeft echt een enorm relaxte sfeer en zo wat de invloed van Jamaica. Ik voelde me er zeer goed moet ik zeggen!

Kathrin, Sofie en Aquelina waren een dag eerder naar Cahuita gereisd en ik zou ze vrijdag tegenkomen in Puerto Viejo. Cahuita is een klein dorpje dat op een half uurtje van Puerto Viejo ligt. Omdat ik mijn laatste week al naar daar zou gaan om er te gaan paardrijden, besloot ik in San José te blijven en de Tope Nacional nog mee te maken daar (zie vorige blogpost). 

de omgeving van Puerto Viejo

We hadden afgesproken in het hostel dat we hadden gereserveerd (ja, reservatie is nodig deze tijd van het jaar: niet alleen is het hoogseizoen voor het toerisme maar het is hier ook de grote zomervakantie voor alle lokale mensen dus iedereen gaat deze dagen naar de kust). Het was 'Rocking J's' geworden, een hotel dat ons werd aangeraden door een aantal anderen die we kenden van school.

Het was een zeer apart hostel. Je kon kiezen tussen verschillende slaapgelegenheden (van goedkoop naar duur): hangmatten, tentjes, gedeelde kamers, suites en een honeymoon suite. Wij kozen voor de goedkopere opties en ik had voor de twee nachten daar een tentje voor mezelf en een locker om m'n spullen in op te bergen.

M'n locker, met spreuk 'Compartir es vivir'
('Delen is leven')

Tentje nummer 10, het mijne.
Klein en knus!

Er was ook een keuken waar we zelf het eten konden klaar maken, wat we dan ook hebben gedaan omdat dat nu eenmaal goedkoper is dan telkens uit eten gaan.
De keuken had zelfs een Vlaamse spreuk (als je hem niet kan zien: vergoot de foto dan maar eens) ... :p

Het hele hotel was beschilderd of met mozaïeken versierd, wat wel een heel leuk effect gaf en vooral erg kleurrijk was. 

Het pad tussen de tentjes en de keuken

Willen ze hiermee wat zeggen? ^^

We moesten wel echt constateren dat het een partyhostel was. Echt geslapen hebben we dus niet gedaan. Er was bierpong, er waren happy hours verschillende keren per dag en de muziek stond op het luidste volume tot minstens 1 uur 's nachts. Allemaal tof maar als je vlak boven de bar een tentje hebt begrijp je dat van slapen niet veel in huis gekomen is ^^

We kregen 's avonds ook een vuurshow. Dat was wel heel tof. 

's Ochtends liep zowat 95% van de gasten er met een zware kater rond en die werd met zware ontbijten met veel eieren en spek of met extra drank gecountered. Sofie zei: ''t Is precies Werchter!'

Ahja, 't was ook een plaats waar je - als je wilde - zeer makkelijk aan drugs kon raken. Er werd openlijk over gepraat en echt discreet was het hotel nu ook weer niet (ook al hingen er ook verbodsborden). Nu is de Caraïbische kust van Costa Rica (een land dat geen drugs toelaat) wel gekend voor het druggebruik natuurlijk ...

Puerto Viejo zelf heeft een mooi strand. Het is wel wat minder makkelijk er te zwemmen dan in pakweg Manuel Antonio door de rotsen die er zijn. Maar het uitzicht moest zeker niet onderdoen voor mij!

We hebben er vooral genoten van het mooie weer, het rustige leventje én van de zotte momenten samen.

Net uit het water maar met Caiperinha

En daar hoorden natuurlijk ook de nodige groepsfotootjes op het strand bij:

Allemaal klaar? Nee, nog niet, Sofie mist ...

Nu wel, mooi glimlachend :)

Maar zo zijn we eigenlijk echt ^^

Tijdens onze wandeling door het stadje zelf hebben we een reuzegrote vis zien versneden worden. Echt ontzettend indrukwekkend want hij woog 100 kilo!

En dat het stadje internationaal te noemen is bleek want we hebben ook Belgen ontmoet die in Puerto Viejo een Belgisch eethuisje hadden geopend, met croques monsieurs onder andere op de kaart. Wij erheen om er iets te eten. Na een paar uur winkeltjes doen hadden we dat zeker verdiend ;)

Ik ben erachter gekomen dat de Duitse Kathrin 'In De Gloria' kende maar dat Sofie en Aquelina dat programma nog nooit hadden gezien. Wij dus een fragment opgezocht op Aquelina's smartphone en de volgende foto is het resultaat van Vlaamse humor:

Reactie op het filmpje 'Bunjeespringen'

Dan restte ons enkel nog de busrit naar huis. Want thuis zou het snel het nieuwe jaar gaan zijn en een Costa Ricaanse oudejaarsavond met de hele familie konden we niet missen!

Warm dat het was in de bus, de eerste helft van de rit. Het was echt een serre met gloeiend hete zon op de ramen maar naarmate we weer dichterbij San José kwamen namen de wolken het wat over en koelde het af naar een aangename 25°C (sorry, wil jullie niet jaloers maken :p). 

Terug thuis was het al erg druk met alle oudejaars- en nieuwjaarsvoorbereidingen. 

Toch vond Cecilia nog de tijd voor iets anders: Gustavo's vriendin, Laura, had gevraagd om Gustavo's lievelingsgerecht te leren maken want elke keer ze het zelf maakte op haar manier, voldeed het toch niet zo aan de verwachtingen (Gustavo is natuurlijk wel verwend met een mama die zo goed kan koken natuurlijk). Cecilia heeft natuurlijk heel veel ervaring en ze was maar al te blij te kunnen helpen :)

En zo kwam het dat Laura en Gustavo op maandagavond nog langskwamen voor een dineetje en dat Laura 'picadillo de papas y chorizo' zou leren bereiden, op Cecilia's wijze. Ik vond het super en ik heb ook goed meegevolgd en foto's genomen. Ik ga dit dus zeker ook in België maken om jullie iets van hier te laten proeven.

Laura moest alles snijden en bereiden. Cecilia wilde dat ze het echt zelf deed want dat is nu eenmaal de beste manier om iets te leren.

Roeren in de pot

En op het einde het grote moment van de waarheid: Cecilia proefde van het resultaat. Laura was superzenuwachtig maar ze kon gerust zijn, Cecilia was er blij mee.

Al bellend voorproeven. Multitasken zoals alleen vrouwen dat kunnen ;) 

En Laura was blij!

Picadillo de papas y chorizo is een heel typisch gerecht van hier en het wordt gebruikt als vulling voor kleine tortilla's. Het is zoals de naam zegt een gerecht van aardappelen en varkensvlees en het wordt gegeten naast een heleboel andere kleine hapjes zoals salade van witte kool en tomaat, guacamole, frijoles molidos, opgelegde pepertjes en chorizo's. Echt heel lekker!

En zoals je ziet: genieten!

En zo had ik al een klein pre-oudejaarsfeestje thuis, onverwacht maar weer heel gezellig.

Zo, nu ga ik afsluiten. 

Ik wens jullie al een heel fijn 2014! Ik moet nog even wachten op m'n feest want ik loop natuurlijk 7 uur achter op jullie maar ik zal jullie laten weten hoe het hier was (ik weet dat we gaan BBQ'en en dat er zelf vuurwerk zal worden afgestoken in de tuin).

Feliz año nuevo a todo el mundo!

Mijn Kerst in Costa Rica

Dat ik hier Kerst zou vieren wist ik al lang. Niet alleen had ik mijn terugvlucht geboekt voor eind januari waardoor ik hier willens nillens Kerst zou 'moeten' vieren maar ik werd al met de hele kerstsfeer geconfronteerd van aan het moment ik aankwam.
Niet gelogen: in zowat elke supermarkt waren al hele gangen exclusief terrein geworden van kerstsokken, kerstballen, plastieken kerstbomen, et cetera ... en hoorde je al af en toe de eerste kerst-CD's afgespeeld worden, en dat begin oktober!

Het werd groter en grootser en ook in de allerkleinste stadjes doken er fake (of echte - geen sparren maar andere bomen in de juiste kerstvorm) bomen op, compleet versierd en liefst zo kitchy mogelijk. En bij gebrek aan sneeuw waren er opblaasbare sneeuwmannen.
Kerst is hier groots, het is niet iets waar je zomaar aan voorbij gaat.
De feesten gaan dan ook al van start weken op voorhand, te beginnen met het Festival de la Luz (het lichtfestival), dat dit jaar op 14 december plaatsvond.

Het Festival de la Luz is een beetje zoals carnaval bij ons. Het is een stoet van praalwagens en groepen die dansen, zingen, muziek spelen. Alles vindt 's avonds plaats om al het licht te laten uitkomen.

Er wordt een route afgebakend in het centrum van de stad en alle mensen beginnen zich daarrond te verzamelen van 's ochtends vroeg. Je moet weten dat het lichtfestival pas begint vanaf 5 uur 's middags dus de mensen hier hebben er heel wat voor over om het bij te wonen, heel het spektakel. Het werd dan ook aangekondigd op TV als: 'El evento más esperado de las y los costarricenses!' of: 'Un millón de personas en el recorrido del festival! - Dos millones de audencia por television!'

Dit is hoe de hoofdstraat eruit zag rond 3 à 4 uur 's middags, de gereserveerde plaatsen welteverstaan dus die mensen moesten niet op voorhand plaatsnemen zoals het voetvolk.

Een klein contrast met de mensen die om 7 uur 's ochtends hun dekentjes al hadden uitgespreid langs de rest van het parcours.

Wij - Sofie, Kathrin, Kaija, Aquelina, Josh, Janelle en ik - waren niet zo wanhopig om al zooo vroeg daar te gaan staan. Mezelf kennende is zo lang weg van een toilet ook al onmogelijk ...

We hadden afgesproken om rond 13u00 aan de ultima parada op elkaar te wachten (de ultima parada is de laatste halte van een buslijn). Dat was niet alleen de verst mogelijke halte die we konden hebben richting het centrum, waar de stoet zou plaatsvinden, daar is ook een grote Mas x Menos-supermarkt waar we ons middageten konden gaan halen.
Het plan was namelijk om eerst samen gezellig te picknicken voor we de drukte van de binnenstad zouden betreden. En omdat we elkaar soms al weken niet meer hadden egzien door de verschillende projecten hadden we genoeg te vertellen en plezier te maken :D

Te voet liepen we dan door naar de plaats van het parcours tussen Parque Sabana en het Teatro Nacional, over de Paseo Colón.
Het werd steeds drukker naarmate we verder liepen en uiteindelijk besloten we post te vatten vlakbij een voetgangersbrug over de hoofdstraat. De brug konden we uiteindelijk niet gebruiken als uitkijkpost omdat de politie iedereen die langer dan 10 seconden stilstond bij het oversteken van de brug, wegjoeg MAAR met de Pizza Hut en de Subway recht tegenover ons, konden we de brug gebruiken als snelste zoute richting toilet (steeds voorbereid zijn!).
Die Pizza Hut hebben we nog bezocht voor meer dan toiletbezoek alleen hoor, we hebben er ook nog gegeten.

En zo genoten we van het spektakel, dat al bij al wel zeer amusant was maar waar ik ook opmerkte dat alles, alles hier betaald werd door de grote merken. Elke groep of wagen droeg een hele reeks vlaggen en borden mee van het bedrijf dat sponsorde. Vooral 'Claro!' en 'Kölbi' (de twee concurrerende GSM-operatoren hier) waren alom tegenwoordig :p

Natuurlijk was er ook een grote kerstboom!

Op straat werden vuurtjes aangestoken en vlees geroosterd.

Op straat was iedereen wildenthousiast. Ik vond het echt leuk, de sfeer ^^

Overal werd confetti verkocht en wie er geen had, recycleerde wat er op de grond lag.

De politiemannen en -vrouwen keken intussen toe vanuit hun wachttorentjes.

Maar Kathrin kreeg echt de volle laag van de confetti!

Geef toe: met al die confetti kunnen we toch ook van een witte Kerst spreken, niet? :p

Intussen ging de tijd verder en Kerst kwam dichterbij. 

We waren nog naar Bocas del Toro geweest (zoals ik al eerder had gepost) om ons visum te gaan vernieuwen en daarna terug naar onze gastouders te gaan voor de eindejaarsfeesten maar dat laatste uitstapje heeft me effe de das willen omdoen. 

Door een voedselvergiftiging die ik er had opgedaan werd ik zondagavond enorm ziek. Ik bespaar jullie de details maar het was verschrikkelijk pijnlijk. Uiteindelijk was het toch nodig de dokter te laten komen omdat niets van de gewone medicatie hielp.

Blijkbaar een goed idee om haar te bellen want ik moest direct aan een baxter omdat ik volledig was uitgedroogd en ik kreeg daarna nog wat spuiten (in elke bil één ^^) bovenop.
Met al de goede zorgen en met vriendinnen die me kwamen bezoeken hier, was ik eigenlijk al snel vele beter. Ik mocht niet veel eten maar ik mocht zeker mee naar het feestje bij Carlos' en Cecilia's dochter Liliana thuis voor kerstavond. 

Daar aangekomen, bleek het eten zo lekker te ruiken en er zo goed uit te zien dat ik me er toch maar aan heb gewaagd. En ik kan dus zeggen dat de gekruide rijst met garnalen en de met spinazie gevulde kip zeer goed waren en dat de chocoladetaart met chocolade-ijs nog beter waren!
De sfeer was supergezellig, met ons negenen (enkel wij en het gezin van de dochter was er) en buiten hadden we vuurwerk van de buren om van te genieten. 

Onder de kerstboom lagen zoveel pakjes dat er bijna geen plaats was in de living en de kleinkinderen van Cecilia en Carlos waren zo nieuwsgierig dat ze letterlijk achter aan zaten om hem sneller te doen eten, want enkel nadat hij had gegeten mochten ze beginnen openen. Cecilia verklapte me de ochtend nadien dat een aantal cadeautjes die Jimena had gekregen van haar waren maar dat ik dat niet mocht zeggen tegen Carlos omdat ze haar wat had laten gaan. Hihi! ^^

Ook ik heb een pakje gekregen van hen en dat vond ik echt superlief! Carlos was dan weer blij met zijn uitbreidende collectie (sterke) drank, vooral whiskey. En Cecilia was denk ik vooral blij dat haar kleinkinderen zo genoten van alles dat ze kregen, je zag de fonkeling in haar ogen.

Op kerstdag was het dan weer de grote almuerzo bij Carlos en Cecilia zelf. De hele middag zouden er familieleden komen om te vieren.

Om 1 uur kwam de eerste toe, Gustavo. En beetje bij beetje kwamen ook de anderen. In totaal waren we met 14. Zoon Carlos kwam met zijn vrouw Adriana en zijn 4 kinderen Anna-Paula, Alejandra, Carlos Eduardo en Maria-Celeste. Liliana was er met Coto, Jimena en Andres en ik was er natuurlijk ook. Gustavo's vrouw en dochters Maria-Laura en Diana waren er niet en ik zag dat dat heel zwaar woog op Cecilia.

De lunch was het niet echt te noemen want iedereen at wanneer hij wilde, wat hij wilde en waar hij wilde. Het was dus heel informeel (wat ik leuk vond) en ik had het gevoel dat m'n bord nooit maar dan ook nooit leeg was. Cecilia zat dan ook geen minuut stil om iedereen aan extraatjes te helpen en intussen alweer andere zaken klaar te maken.
Het was gezellig met de vrouwen/meisjes aan tafel - alle mannen zaten buiten met een glas whiskey ^^ - en er werden heel wat anekdotes verteld. Zo ben ik te weten gekomen dat Cecilia en Carlos heel hun schooltijd samen hebben doorgebracht maar elkaar nooit kenden tot ze toevallig samen in de cinema zaten. Van het één kwam het ander en na één afspraakje vroeg Carlos haar ouders al met haar te mogen trouwen. Daar moesten ze trouwens nog 2 jaar mee wachten omdat ze nog te jong waren!
En onder luide aanmoedigingen  moest ik ook mijn verhaal doen natuurlijk over Jonathan en mezelf :p

Op 26 december is het dan weer de jaarlijkse Tope Nacional in het centrum van San José. Dat is een zeer grote parade waaraan iedereen die zich inschrijft en een paard bezit, kan aan deelnemen. Er waren dit jaar meer dan 5000 deelnemers die het traject doorheen de binnenstad liepen en die werden allemaal luid toegejuicht door alle omstaanders.

Ik ben alleen gegaan omdat m'n vriendinnen al naar Cahuita gegaan waren (ik ben ze de volgende dag achterna gereisd in Puerto Viejo).

En voor het eerst in een hele tijd was het weer eens echt warm in San José. Natuurlijk zal je denken, dat is daar altijd zo warm, maar toch: San José ligt op 1100 meter hoogte in de Centrale Hoogvlakte én jullie koude weer doet hier ook de wind hard opsteken. Eind december tot eind januari is de koudste periode van het jaar met gemiddeld net 20°C maar 's nachts (en zeker op de heuvel waar ik woon, nog eens 100 meter hoger) zelfs maar 10 à 15°C. Zonder verwarming in huis is dat voor mij toch ook wat fris!

Natuurlijk was ik daar niet op voorbereid. Ik had de afgelopen dagen niet veel tijd doorgebracht in de buitenlucht en het was altijd grijs en bewolkt geweest. Ik stond daar dus met trui, jas en sjaal (die kon ik gelukkig in m'n rugzak steken) en zonder zonnecrème. Typisch! :p

Ik was ook iets te vroeg. Ik had gehoord dat het begon om 12u00 en ik was er al een tijdje (een uur ...) op voorhand maar ik had er niet bij stilgestaan dat het begon op dat uur ergens op de route, ver van waar ik had postgevat. Ik maar wachten natuurlijk, en me al zorgen maken of ik me nu niet vergist had van uur. Gelukkig viel het me op hoeveel mensen met cowboyhoeden (de gebruikelijke look op een tope als deze) er begonnen toe te stromen:

En dan, in de verte, kon ik eindelijk om half 2 de eerste paarden zien staan. Het was de politie te paard die de stoet opende. Mooi uniform van kleur, niet?

de politie te paard was de voorhoede

En daarna was het de beurt aan alle andere deelnemers. Ze bleven maar komen, het was een echt knap!
Het waren ook vaak gangenpaarden van het Costa Ricaanse Paso-ras, en die showden zeer indrukwekkend hun gangen:

mooi simultaan en assortie

als publiek sta je er echt vlakbij

er was ook een deelnemer zonder paard

of waren het er twee? :p

het beeld van het eerste deel van de stoet paarden met zo ver als je kan kijken: paarden :)

de ruiters zagen er allemaal tiptop uitgedost uit en de paarden waren ook niet mis!

Ik moet echt zeggen dat ik een heel fijne tijd had tussen het publiek, kijkend naar al die paarden en hun ruiters. Maar ik denk dat iedereen die me een beetje kent dat wel zal weten. Het was ook op TV maar het is toch beter in het echt, zeker omdat het zo makkelijk is vlakbij de stoet te komen. 

En als het in België dan gedaan is met de kerstfeesten, begint het echte grote feest hier nog maar pas.

Vanaf 25 december tot en met 6 januari (jaja, de volle 12 dagen) vieren ze verder. In Zapote, een wijk in San José staat bekend om zijn stierenlopen. De affiches zijn alvast spectaculair:

Voor alle duidelijkheid: in Costa Rica is het absoluut verboden de stieren te verwonden dus het is zeker niet hetgeen je misschien kent van Spanje of Mexico! Het is enkel spektakel.

Buiten de stierenlopen heb je ook een heel kermisgebeuren met molens en andere attracties en eetkraampjes enzoverder. Daar ga ik nog eens naartoe als ik terug ben van Puerto Viejo dus als het zo ver is zal ik meer weten te vertellen :)

Zo, nu weten jullie ineens hoe het hier is geweest want het is wel wat anders dan we gewoon zijn.

Ik hoop dat jullie Kerst ook zo gezellig en geanimeerd was (ziek zijn geweest hoeft niet!) en tot gauw!

P.S.: Vandaag is m'n allerlaatste maand ingegaan. Op 26 januari neem ik het vliegtuig richting België en op 27 januari ben ik weer in het land ... Het gaat snel!

Effe over de grens ...

Ik ben al 85 dagen weg en afgelopen week was de tijd aangebroken om m'n visa dat 90 dagen geldig was op 28 september te gaan hernieuwen. Illegaliteit is niet meteen hetgeen ik zocht aan het begin van m'n trip hierheen. We wilden zeker de Kerst- en nieuwjaarsperiode in onze families vieren omdat dat nu eenmaal veel gezelliger is en het toch ook om het familiegevoel gaat (zeker Kerst dan), besloten we deze week de grens over te steken en de verplichte 72 uur afuera te gaan doorbrengen op een eilandenarchipel van Panama: Bocas del Toro.

Na een hele reis - bus van San José naar Sixaola aan de grens met Panama, hele paperassengedoe aan de grens, minibus naar Changuinola en dan een taxiboot naar Isla Colón - van bijna 10 uur kwamen we aan in zowat de enige 'stad': Bocas del Toro (ook naam van de stad dus). Stad is veel gezegd maar je had er tenminste een geldautomaat en supermarktjes uitgebaat door Chinezen (een volk dat een imperium aan supermarkten blijkt te bezitten in Centraal Amerika denk ik :p).  

op de brug tussen Costa Rica en Panama

niet te veel naar beneden kijken, je kon echt door 

de houten balken in de rivier eronder vallen ...

oftewel: veiligheid aan de grens ;) 

Passport control

'Heb je wel een terugvlucht?' 

Want misschien wil je wel illegaal in het land blijven ...

Jeej! Ik mocht binnen en ben weer een stempel rijker!

De archipel is echt een beetje een wirwar van kleine en iets grotere eilandjes en ik moest zelf ook wel eens een kaartje bekijken want het was niet zo duidelijk:

Onze eerste dag was niet veel meer dan voor onszelf een beetje koken, wat gek doen en vooral goed slapen na onze lange reis. 

mmmm! pasta!

De volgende dag (dinsdag) hebben we een boottocht gemaakt. Eerst zijn we naar de Bahia de los Delfines gevaren om er - uiteraard - dolfijnen te gaan spotten. We hebben er twee (misschien drie) gezien en dat was natuurlijk enorm mooi. Het is niet gelukt er foto's van te nemen omdat ze zo snel zijn maar alles zit in m'n geheugen en da's het belangrijkste.

We zijn dan verder gevaren maar het begon superhard te regenen. De overdekte boot bleek niet echt lekvrij te zijn en we waren echt van top tot teen doorweekt. We waren al aan het dromen van warme chocomelkjes en een bed om de rest van de dag in te gaan liggen* maar toen we op de volgende bestemming aankwamen (het nationale park), stopte het met regenen en dankzij een (drooggebleven) handdoek en een wandeling op het eiland waren we weer opgewarmd.

* Stel je mij dus al maar voor in België eind januari, afziend van een temperatuursverschil van om en bij de 30°C ...

We zouden Kathrin, Aquelina en vooral Ijeoma niet zijn als we op een petieterig klein eiland niet zouden zijn verloren gelopen. Het pad stopte en we moesten het strand verder op. 

In plaats van links te gaan, zijn we naar rechts beginnen lopen en we hadden pas door dat dat misschien geen route meer was toen we zagen dat het uur al was aangebroken waarop de boot weer zou wegvaren. Wij in allerijl (en na een plaspauze in de bush) de hele weg teruggelopen. De boot was er nog en met wat vertraging door ons avontuur(tje), gingen we verder.

Het was tijd om te eten en na een heel groot bord spaghetti gingen we verder. Wat ik natuurlijk niet meer had voorzien was dat we zouden snorkelen. Ik heb met heel m'n buik vol moeten passen want dat zou echt niet goed zijn gekomen. Uiteindelijk bleek het te grijs weer te zijn om echt veel meer te zien dan een paar kwallen dus veel had ik blijkbaar niet gemist ^^

De volgende dag hebben we eerst een bezoek gebracht aan Playa Estrella. Daar kan je heel makkelijk kleurige zeesterren zien vanop het strand.
We hebben er ook een mooie wandeling naartoe gemaakt maar daar aangekomen moesten we jammer genoeg al gauw weer terug omdat het weer bakken water begon te gieten. 

van het leven genieten vanop je mama's rug ^^

Dan hebben we de overtocht gemaakt met de taxiboot naar Isla Bastimento, het grootste eiland van de archipel. Daar woont een grote zwarte gemeenschap die een mix van Spaans, Engels en Frans spreekt, wat een zeer grappig taaltje geeft.
We waren eerst, toen we pas aan waren gekomen, wel wat aangedaan omdat het er zo arm bleek te zijn. De mensen leven er van toerisme en als het een kalme periode is, is er amper of geen werk en dus ook geen inkomsten. Veel mensen hadden niks te doen maar toch was het er ook heel kleurrijk en de kinderen speelden en lachten in de ene straat die het dorpje rijk was.

We hadden wel een superhostel daar. Er waren hangmatten om in te relaxen, we hadden een prachtig uitzicht en we hadden vooral elkaar om gek mee te doen.

een kolibri!

oh ja, we hadden ook een buitenwacht van zwarte gieren ^^

Donderdag hebben we vooral doorgebracht aan de andere kant van het eiland. We zouden naar Red Frog Beach gaan, een strand waar je zeldzame giftige rode kikkers kan zien, maar die hebben we uiteindelijk nooit te zien gekregen. Er was blijkbaar ook gevaar voor killer waves:

Wel hadden we weer prachtige stranden en een superuitzicht.

En tot zo ver het zalige nietsdoen. Nu begon het echte avontuur:
Op een gegeven moment komen we een man tegen, een zwarte man met een grote zak op z'n rug, met achter hem twee Amerikanen die achter hem aan hollen. Al snelwandelend roept hij: 'Come with us to Polo Beach, I know the way'. Wij verbaasd maar ook blij met zo'n aanbod en wij erachteraan.
Amai mijn voeten! Letterlijk dan want we hebben ons best moeten doen hem bij te houden. 'I have to be fast, the ice is otherwise going to melt!' (hij had ijs in z'n zak voor alle duidelijkheid en bij +30°C was dat een issue).
De weg was geen weg, eerder een doorgang door de bush en vooral veel modder want op een gegeven moment zijn we alledrie vast komen te zitten zonder nog een stap voor of achteruit te kunnen zetten. Aquelina's slippers (merk op dat we volledig gekleed waren op een hiking tocht :p) moesten zelfs worden opgegraven toen.
Na zo'n half uur kwamen we op Polo Beach aan. Het is een stukje strand waar een zekere Polo woont. We kwamen dus aan bij zijn huisje op het strand waar hij bijna volledig zelfvoorzienend was, al vissend en jagend op konijnen. Intussen waren we al uitgenodigd voor de lunch bij Polo en we vonden het zalig te zien hoe hij alles bereide. Het was zo basic maar toch zo verzorgd. En we kregen van Umberto - want zo heette de man die ons erheen had gebracht - een vers geopende kokosnoot om onze dorst en honger al wat te stillen.

Umberto met de machete en onze kokosnoot

meneer Polo die een kokosnoot raspte voor zijn coconut rice

zijn vers gevangen en gekookte konijn

Polo aan het koken

Barbie was er ook, decoratief dan wel :)

En wij: moe van de tocht maar happy to be there!

Uiteindelijk konden we niet voor het eten blijven want onze bootman hadden we gevraagd ons om 2 uur 's middags op te halen en het eten zou nog even op zich laten wachten. Dat was al bij al wel jammer maar we hebben er een fijne tijd beleefd met die twee (soms wat gekke) mannen.

Terug aangekomen bij het hotel was het tijd voor het inpakken want we zouden voor de laatste volledige dag weer naar Isla Colón gaan.
Die avond zijn we in gesprek geraakt met Israëlische toeristen die ook in het hostel verbleven. Twee van de meisjes sliepen ook in onze kamer.
We hoorden dat ze allemaal verschillende maanden op reis waren doorheen Latijns Amerika na hun militaire dienst (mannen 3 jaar/vrouwen 2 jaar). Na een hele interessante babbel kwamen we ook te weten dat er een viering was voor het begin van de Shabat (zaterdag) de volgende avond. We waren uitgenodigd en we vonden het een superidee om zo een nieuwe cultuur en gemeenschap te leren kennen.

We hebben fietsen gehuurd die laatste dag. We hebben zo een stukje van het eiland kunnen verkennen maar na een goedgevulde week was ik blij om ook wat tijd te kunnen doorbrengen in de hangmat van het hotel om te kunnen lezen terwijl de anderen opnieuw een strand gingen bezoeken (ik had al wat veel strand gezien tegen die tijd en een hangmat ligt sowieso wel beter ^^). 

's Avonds zijn we naar de viering gegaan voor de Shabat. Eerst was er het gebed en dat was heel leuk om te kunnen zien. Het was een heel ongedwongen sfeer en tijdens het bidden werd er gezongen en gedanst.
Daarna was het tijd voor het eten. Al het eten was op voorhand (voor het begin van de Shabat, de rustdag) gemaakt omdat na het vallen van de avond geen arbeid meer mag worden verricht.
De lokalen zijn van een aantal Joden die hun huis openstellen voor iedereen die Joods/Israëlisch is maar ook voor anderen om het te leren kennen. Er waren wel 70 mensen die avond, waaronder ook vele niet-gelovige Israëli's en zelfs een homo die voor ons veel heeft vertaald omdat alles in het Hebreeuws te doen was.
Het eten  was echt superlekker: hummus, pesto, tomatensaus, slaatjes, aubergine, ... met vers brood om te beginnen. Wij dachten natuurlijk dat het alles was dus wij bleven graag opscheppen en verder proeven, tot bleek dat er nog hoofdgerecht en dessert zou volgen (oeps!). Het hoofdgerecht was rijst met gekruide gehaktballetjes in saus en alweer heel, heel lekker. En dan waren er nog brownies en popcorn om af te sluiten. Het enige dat we moesten bijdragen was $5 voor de ingrediënten zoals alle anderen en dat was niets voor die enorme hoeveelheid aan heerlijke zaken (mmm! Midden Oosterse keuken!).

We hebben echt puur door toevalligheden alweer zo veel beleefd deze week dat ik het eigenlijk soms zelf niet geloof dat ik het heb kúnnen meemaken maar da's het fijne aan reizen zonder echte plannen: je komt tegen wat je tegenkomt en je laat je verrassen :)

En dan bleef enkel de terugreis nog over. Eerst al m'n geldzaken eens nagekeken om te zien of ik had niet te veel had uitgegeven (dat bleek oké te zijn) en vroeg gaan slapen om weer de boot en de bus op te gaan.

.

misschien wat veel kleingeld ...

Het was een wondermooie week met veel nieuwe zaken. Dan heb ik nog niet eens gesproken over de twee mensen die ik onderweg tijdens de urenlange busrit heb ontmoet: Floria (Costa Rica) op de heenweg en Juan (Brazilië) op de terugweg. Alweer een uitnodiging voor een etentje bij haar thuis rijker en veel nieuws bijgeleerd over een land dat ik bij nader inzien ook eens zal moeten bezoeken in de nabije toekomst (maar niet tijdens de World Cup, heeft hij me op het hart gedrukt). 

Ik mag nog 89 dagen in Costa Rica blijven maar ik verzeker jullie dat je me eind januari terug mag verwachten. Niet dat ik niet langer wil blijven maar ik zie jullie ook graag weer in levende lijve terug!

Chao!