zaterdag 19 oktober 2013

Een goed gevulde week in San Jose

Deze week was heel gevarieerd en leuk. Om te beginnen was ik er helemaal relaxed aan begonnen door mijn weekend met Sofie en Aquelina aan de kust bij Manuel Antonio maar ik had zelf niet gedacht dat ik in één week zoveel zou kunnen beleven in mijn huidige thuisstad, San Jose.

Van maandag tot en met donderdag had ik natuurlijk Spaanse les en die lessen vorderen echt goed nu. Ik zal niet beweren dat ik al een spraakwaterval ben geworden maar volgens m'n profesora Milena heb ik buiten mijn angst overwinnen om fouten te durven maken en te spreken in het openbaar geen andere werkpunten. Joepie!
Deze week zijn we dan ook met ons klasje nieuwe weg ingeslagen. We doen nog steeds heel wat theorie op een dag maar we hebben nu ook een heel groot deel van de lestijd gewoon conversatie. We mogen van Milena dan zelf kiezen welk onderwerp we aansnijden en zij leidt alles in goede banen door ons te corrigeren als we weeral een werkwoord verkeerd vervoegen of wanneer (dat geldt dan weer voor de Engelstaligen onder ons) we de letters I, E en A in de uitspraak omwisselen.
Die conversatielessen zijn heel boeiend omdat ik nu al heel veel te weten ben gekomen over de Costa Ricaanse cultuur en gewoontes.



mi profesora Milena in actie

Een voorbeeld is politiek (een onderwerp dat ik per se wilde, of hoe kon het ook anders?): Costa Rica is gekend om zijn stabiliteit maar achter die façade van 'democratie' zit een corrupte politieke elite die het overheidsgeld - en dat is wel wat in vergelijking met sommige buurlanden, denk maar aan Nicaragua - in eigen zak steken. 3 ex-presidenten zitten momenteel in de gevangenis en andere prominente (ex-)politici zijn het land ontvlucht (naar Zwitserland dat geen uitleveringsverdrag met Costa Rica heeft gesloten) om vervolging te ontlopen. In februari 2014 - een maand na m'n terugkomst - zijn het de presidentsverkiezingen en zowel Milena als m'n gastouders Cecilia en Carlos (aan wie ik het ook heb gevraagd) zien het somber in. Stemmen doen ze niet graag omdat ze zich niet kunnen vinden in de programma's van de (grote) partijen en er in het verleden al te veel gefraudeerd is met het overheidsgeld. Het is heel triest zo'n zaken te horen maar ik ben blij dat ik over zulke dingen met mensen van hier kan spreken.
Tegen donderdag moesten we elk een thema aanbrengen om te bediscussiëren in de klas. Ik heb gekozen voor het thema 'de relatie tussen mens en natuur in Costa Rica en de strijd tegen de vervuiling/menselijke intrusie door bijvoorbeeld toerisme'.
Het was een boeiend onderwerp omdat het echt wel gaat over de economie (toerisme is dé inkomstenbron van het land), hetgeen de inwoners aanbelangt en anderzijds gaat het ook over de biodiversiteit die voor de hele wereld van belang is.



een typische middagpauze op school:
Aquelina, ik, Kathrin en Natalie

een vogeltje in de tuin van de school :)

Dat was school maar ik heb nog heel wat anders gedaan:
Op woensdag ben ik naar het Teatro Nacional geweest. De abuelo (gastopa) van Aquelina zingt namelijk en hij trad er op. Ik was er als de kippen bij (net als Sofie en het Duitse meisje Kathrin) om met Aquelina en haar hele gastfamilie mee te gaan en het optreden bij te wonen.
Het nationale theater dateert van 1897 en werd gebouwd met geld dat bijeen werd gebracht door belastingen te heffen op de export van koffie om Costa Rica een statig podium te bezorgen waar internationale sterren zouden kunnen optreden. Het theater zelf is heel Europees van uitzicht en het is heel indrukwekkend, vanbinnen en vanbuiten, ook al zijn er vanbinnen wel wat oplapwerken nodig denk ik.
Het concert 'Festival de la Musica' begon om 19u00 dus ik had Cecilia eerst al gevraagd of ik vroeger kon eten dan normaal (we eten hier normaal rond 18u30 en ik moest al vertrekken om 17u40 ...) en dat was helemaal geen probleem en 'con mucho gusto!'
Nu moet je niet denken dat het Werchter- of Pukkelpoptoestanden waren waar we heen gingen. Het festival bestond uit een aaneenschakeling van optredens van (kerk)koren dus het was over het algemeen een heel rustig concert. Het begon met een kinderkoor (schattig (!) maar af en toe toch wat vals), gevolgd door het koor van Juan, Aquelina's gastopa. Die zong in een koor dat bestond uit (stok)oude mensjes die met hun wandelstok toch wel even de tijd namen hun plaatsen in te nemen. Ze zongen wel heel goed. De mannen toch. De vrouwen - wanneer zij moesten invallen - herkende je meestal aan een kakofonie omdat ze kennelijk vergeten waren dat er op tijd en stond moest gezongen worden. Wel grappig!



het kinderkoor

het koor waarin Juan zong


Het allerleukste optreden was de laatste groep die typische muziek bracht uit de provincie Guanacaste, in het Noord-Westen van het land. Het was heel dynamisch, met marimba's, gitaren, klarinet, viool, ... en er werd gezongen en gedanst.
Mijn terugweg naar huis ging gesmeerd. Ik nam voor het eerst helemaal alleen de bus San Ramon de Tres Rios-San Pedro (en dat 's avonds laat, ik was trots op mezelf!) en ik kon perfect voor de deur van ons huis afstappen. De deur - alweer de deur grrr ... - was weer wat anders. Ik heb geprobeerd en geprobeerd en uiteindelijk Cecilia opgebeld (die gelukkig nog net niet was gaan slapen) om haar te zeggen dat ik met de sleutel niet binnen raakte. En het is gênant om het te zeggen maar het probleem lag alweer bij mij: de deur was niet op slot gedraaid en in kon dus gewoon het hendeltje gebruiken om binnen te raken, iets wat dus voor een groot stuk verklaarde waarom de sleutel niet veel opbracht por supuesto!


Op donderdag ging ik gaan eten met m'n klasje. Onze profesora Milena had ons eerst maandag uitgenodigd om bij haar thuis te komen barbecueën maar door een speling van het lot werd ze diezelfde dag gebeld door de aannemer die haar huis zou verbouwen om te zeggen dat de werken vervroegd zouden worden. Omdat een etentje op een bouwwerf net iets minder gezellig is, besloten we dat in een restaurant iets gaan eten ook geen slecht idee was. Milena heeft toen Antejito's voorgesteld, een Mexicaan.


en redelijk onscherpe foto van m'n klasje:
v.l.n.r. Natalie, David, Ijeoma, Milena,
Veronique en Kyle in Antejito's

Heel lekker was dat. We hebben allemaal iets anders gegeten maar ik heb gekozen voor enchilada con pollo, frijoles molidas (gepureerde bonen) y mantenilla (zure room):





Toen ik thuiskwam waren Cecilia, Carlos en m'n Amerikaanse zusje Nadia nog aan het eten en ik kreeg prompt de vraag of ik écht niet nog wat wilde hebben maar deze keer heb ik enkel wat drinken gevraagd. Ik vind Cecilia's kookkunsten fantastisch maar tweemaal op één avond een volledige maaltijd is toch wat te veel van het goede ;)


's Avonds ben ik met Nadia nog naar een lokale bar gegaan om daar iets te drinken en de sfeer op te snuiven.
We zijn maar een uurtje gebleven. Costa Rica heeft een speciale uitwerking op bijna iedereen die ik hier ben tegengekomen: niemand kan laat opblijven precies. Ook Nadia en ik zijn na een uurtje, om 9u, moe naar huis gegaan om te douchen en te gaan slapen.
Thuisgekomen deden we plichtsgetrouw de deur op slot zoals Cecilia ons altijd vraagt als we later thuiskomen. We hadden er natuurlijk niet op gerekend dat Cecilia zelf ook weg was die avond. We waren net in onze kamers toen er aan de deur werd gebeld: we hadden onze gastmama buitengesloten :p Ze kon er mee lachen dus het was helemaal niet erg maar in het vervolg wel wat beter uitkijken denk ik!


Toen begon het weekend maar deze keer had ik besloten thuis te blijven. Daar waren goeie redenen voor want vrijdag zou ik dan extra lang kunnen spreken met Jonathan en zaterdag was ik uitgenodigd op Cindy's verjaardagsfeestje, allebei via Skype welteverstaan.

Voor vrijdagavond zijn de plannen meerdere keren veranderd.
Eerst zou ik met een heleboel mensen naar een gratis optreden van Jazz Latina gaan maar door de vage afspraken en mijn onmogelijkheid ergens te raken met de oriëntatieskills die ik maar bezit, is dat er dan maar niet van gekomen.
Tweede plan was dat ik naar de film zou gaan met Kathrin, Aquelina en Sofie, in het centrum van San Jose. Het was een cinema met alternatievere films want normaal gezien worden hier (net als op vele plaatsen in België) al dan niet gedubde Amerikaanse blockbusters vertoond. Naar ons gevoel waren die Amerikaanse films niet echt een meerwaarde voor ons dus zouden we naar 'Ginger y Rosa' gaan.
Zouden want toen bleek dat we eigenlijk ook niet helemaal precies wisten waar de cinema zou zijn (de adressen zijn omschrijvend, niet exact hier). Uiteindelijk zijn we weggeweest naar het centrum van San Jose 'om iets te gaan drinken en de cinema te gaan zoeken'. De cinema 'Sala Garbo' hebben we gevonden en een geluk dat we onze zinnen al niet meer op de film hadden gezet op die avond want de cinema had geen vertoningen meer die avond, in tegenstelling tot wat de website zei ... We hebben eigenlijk wel een fijne tijd gehad door een beetje rond te kuieren (maar San Jose is niet de mooiste stad, dat heb ik nu ook wel al door).
De film is dus voor een andere keer maar je hoeft natuurlijk niet elke avond iets speciaals meemaken om je te amuseren dus voor mij was het oké :)

Zaterdag zijn we voor het eerst ook cultuur gaan opsnuiven in één van de vele musea. We zijn naar het Museo Nacional geweest.

Eerst heb ik m'n wekelijkse 'boodschappen' gedaan in de plaatselijke hypermarkt Mas por Menos (goeie naam, of niet?). 't Is te zeggen: ik heb brood gekocht voor 's middags en een pak van 6 fruitsapjes voor als ik op uitstap ga.
Daarna ben ik naar de bankautomaat gegaan om m'n wekelijkse colones af te halen om m'n uitgaven te kunnen doen en van daaruit heb ik de bus naar de de eindhalte genomen. Die eindhalte is vlak aan de Plaza de la Democracia waar het Museo Nacional zich bevindt. Je zit dan ook op de Avenida Central, een verkeersvrije zone waar je als voetganger voor één keer eens niet van je sokken wordt gereden :p



Ik was een beetje vroeger op de plaats van afspraak en ik heb me dus eerst in het zonnetje gezet om m'n broodjes op te eten en wat te drinken. Daarna ben ik de overdekte artisanale markt binnengegaan en ik heb me er iets leuks gekocht: 3 houten onderzetters voor hete potten en pannen (voor op tafel) in verschillende soorten hout. Een beetje aan mijn 'uitzet' gewerkt dus ;)
Nadat we elkaar gevonden hadden, zijn we samen het museum binnen gegaan. Echt letterlijk vlak voor de stortregen begon.




In het museum bleek echter dat het eerste deel een vlindertuin was en dat het dak daarom deels weg was gelaten ... Wij die de regen ontvlucht waren stonden er dus weer in.

  

veel, veel regen en onweer ...

We durfden eerst niet verder te gaan uit schrik nog natter te worden maar toen bleek dat de rest van de collectie wel in tocht- en regendichte zalen was ondergebracht. Muchas gracias Kazuki en Sofie om daar achter te komen! Aquelina, Kathrin en ik waren al 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet' aan het spelen in afwachting van de regen die nooit stopt.
Het was een chic museum vond ik, heel verzorgd en veel te zien maar ik dnek dat we niet echt in een serieus genoege bui waren om daar van te genieten. We hebben elkaar meer geplaagd en nieuwe woorden geleerd in elkaars taal (boerderijdieren in het Duits, Nederlands en Japans).





Volgend weekend trek ik er weer op uit met het goede gezelschap van Aquelina, Sofie en Kathryn. We gaan naar het Parque Nacional Tortuguero. Het is een park bestaande uit delta's dat je per boot kan bezoeken. We zijn heel benieuwd! We gaan echt alleen met ons vieren voor de volle 3 dagen dus we hopen weer veel natuurschoon te kunnen zien en te kunnen vastleggen zodat ik ook iets op m'n blogje kan zetten voor jullie :)

1 opmerking: