zaterdag 18 januari 2014

Tromgeroffel ... mijn laatste blogbericht tijdens deze reis!

Het is een week geweest van vele laatste dingen: de laatste week als vrijwilliger in het project Madre e Hijo, mijn laatste volle week hier thuis bij Carlos en Cecilia (ik zal nog één nacht hier blijven na mijn week in Cahuita voor ik vertrek), mijn laatste keer op school (waar ik het geboortekaartje van m'n allernieuwste neefje, Oscar, kreeg).

De week in het project was overigens heel tof. De kinderen waren enorm gemotiveerd en ze deden alles goed mee. Ik had een aantal activiteiten in elkaar gestoken met hen om samen te knutselen - iets dat ik zelf ook graag doe! - en ze hebben echt mooie dingen gemaakt.

Dinsdag hebben we maskers gemaakt. Ze mochten zelf kiezen welk dier ze wilden maken maar ik had voor de zekerheid voorbeelden getekend op het bord: een leeuw, een tijger, een muis, een olifant, een kat en een hond. Ik had namelijk al gemerkt dat kinderen hier een heilige schrik hebben van creatief zijn. 

Een typische conversatie was:
- 
Puedes dibujar qualquier cosa de la naturaleza. (Je mag kiezen wat je tekent, iets uit de natuur)
- Qué hago? (Wat moet ik doen?)
- Por ejemplo 
un arbol, una flor, un gato, ... (Bijvoorbeeld een boom, een bloem, een kat, ...)- No puedo hacer. (Ik kan dat niet)
- Tienes que tratar antes decir algo como esta cosa. (Je moet eerst proberen voor je zoiets zegt)
- Pero no pueeedooo! (Maar ik kan dat nieeeet!)

Ik wilde gerust helpen maar alles tekenen voor 21 kinderen is een beetje moeilijk dus ik heb ze aangemoedigd toch zelf eerst te proberen. En ja, het is ze gelukt en daar waren ze dan ook megatrots op :D

allemaal hard aan het werk aan het masker

Juan Esteban als tijger en Alondra als de bloeddorstige muis

De laatste dag hadden deden we samen weer een knutselwerkje. We maakten een natuurlandschap met daarin een vogel die 'écht' kon vliegen (de vogel zat aan een stokje vast dat zo door de uitgeknipte vliegroute kon bewegen over het landschap). 

De juf hield het zelf vaak bij een dictee, het lezen van een interessant boek en er dan over napraten of oefeningen wiskunde. Maar in mijn ogen zijn zaken als oefenbladen vol cijfervermenigvuldigingen niet echt dé activiteit voor een dag midden in de grote vakantie :s

Ik had ze de dag ervoor allemaal chocoladewafeltjes gekocht als afscheidstraktatie. Toen ik de niña vroeg wanneer ik die het beste kon geven, keek ze bedenkelijk naar mij bij het horen van wat mijn traktatie inhield. Ik denk dat ik beter tandpastatubes had gekocht want bleek dat ze een les 'tandenpoetsen' had ingepland ... :p
Nu ja, ik mocht mijn koekjes toch uitdelen en dat vonden de kinderen fantastisch én lekker. Ikzelf heb van hen ook iets gekregen. Ze hadden voor mij kaartjes geschreven op - bij gebrek aan rood, mijn lievelingskleur (ze hadden dat gevraagd) - roze blaadjes. Ze hebben allemaal een tekstje geschreven en van sommige kinderen kreeg ik nog persoonlijke brieven:


En juist voor ik vertrok hebben we een fotosessie gehouden. De juf was alweer niet echt enthousiast (de juf van vorig jaar, het schooljaar 2013, had meer leven in zich moet ik zeggen) toen ik om een foto vroeg. Maar goed, allemaal op de foto met als argument een fijne herinnering te hebben als ik terug in België ben, dat kon ze blijkbaar toch niet weigeren. 'Officieel' mocht ik maar één (groeps)foto (met haar erbij) nemen maar stiekem heb ik er toch maar lekker 3 gemaakt. De kinderen vonden foto's nemen dan weer enorm tof dus ik had er geen problemen mee effe tegen de regeltjes in te gaan voor 'n keer :p

allemaal samen op de foto

en met de meisjes en Gabriel ook 

(merk op dat de niña al aan kwam stormen)

Ik had er een ongelooflijk goeie tijd, in het project.Ik ga er zeker met veel positiviteit op terugkijken want de kinderen waren fantastisch om mee te werken. De verantwoordelijken van het project waren ook allemaal heel aangenaam - ook al waren ze soms wat stroef. ^^ Ik ben er in totaal 5 weken aan de slag geweest en ik heb er geen moment spijt van gehad. 

Vrijdag was het nog een belangrijke dag voor mij. Ik wilde al een tijdje eens iets bereiden dat we in België graag eten. Niet omdat het eten hier slecht is (allesbehalve!) maar om Carlos en Cecilia mijn cultuur een beetje beter te leren kennen.
Op het menu: koninginnenhapjes met pommes duchesses en een slaatje. En als dessert rijstpap met bruine suiker, uiteraard met saffraan en kaneel. Het eerste omdat het wel iets feestelijks was en het tweede omdat ze hier ook rijstpap hebben maar op een heel andere manier klaargemaakt met verschillende kruiden en zonder bruine suiker.

Cecilia was heel benieuwd naar wat ik zou maken en ze had me meteen gezegd dat het goed was dat ik haar keuken zou inpalmen. Ik wilde het een beetje een verrassing houden dus ik had niet te veel details gegeven wat het zou worden. 


Donderdag was ik al gaan winkelen. Dat was 30 minuten al wandelend heen naar de supermarkt Mas x Menos in Sabanilla (de wijk iets beneden aan de heuvel), een klein uur winkelen om alles bij elkaar te zoeken en een dik half uur terug met alle boodschappen (7 zakken). Mijn armen en rug waren doodmoe van al die kilo's aardappelen, wortels, kip, gehakt, rijst, melk, ... maar ik had alles gevonden en daar was ik erg blij om. Cecilia verschoot zich een ongeluk toen ik het huis terug binnen kwam. Ze dacht dat ik maar een paar zaken nodig had :p Vrijdag mocht ik zo vroeg beginnen als ik wou en zo lang de keuken gebruiken. Ze had al voor het middageten gezorgd op voorhand zodat ze niet 'in de weg zou kunnen lopen' van mijn bezigheden. Haha, die Cecilia! 


Ik was op voorhand een beetje zenuwachtig want ik wist niet of ze het lekker zouden vinden en buiten Cecilia en Carlos zouden ook hun dochter Liliana, hun kleinzoon Andres en Aquelina komen.

's Ochtends om 9u30 begon ik met het eerste werk, de bouillon. In tussentijd deed ik dan ook ineens al de rijstpap en daarna moest ik natuurlijk nog de vulling maken voor de koninginnenhapjes en de patatjes pureren en mooi in torentjes spuiten (vuil werkje ^^).





Om 14u30 was ik klaar en vooral moe. Ik zou enkel nog de sla en de tomaatjes op de borden moeten leggen, de patatjes en de bladerdeegkoekjes in de oven moeten zetten en de saus opwarmen. Easypeasy!


Toen ik net in m'n kamer was en in m'n bed op internet zat, voelde ik het hele huis bewegen. Alsof er onder de grond het huis opzij wilde duwen ofzo. Ik dacht eerst: 'Wat is Carlos nu aan het doen?' maar na een tijdje had ik door dat het niet Carlos was maar een aardbeving.
Cecilia heeft naar eigen zeggen niets gevoeld (ze was aan het kuisen) maar haar dochter belde meteen met de vraag te komen (zij heeft een heilige schrik van bevingen en zij had het net als ik wél gevoeld).
Het epicentrum lag niet hier maar in Cóbano, aan de westkust. Het had een kracht van 5.2 (Mw) en zat op een diepte van 18.5 km, volgens de nieuwsberichten hier.
Zodus heb ik m'n eerste beving meegemaakt, in een land van bevingen is dat nog op de valreep gebeurd. Ik vond het wel spannend! (maar dat ligt waarsc
hijnlijk aan mij en mijn gekke ideeën over zulke zaken) :p

Cecilia was heel geïnteresseerd in alles en ze vroeg me telkens wat ik deed en waarom. Ik heb haar de recepten - zelf vertaald en dus vol fouten :p - gegeven om later zelf kunnen gebruiken.
Z
e heeft van alles geproefd nog voor het klaar was. Volgens haar was het allemaal goed maar ik moest het verdict afwachten van de 6-koppige jury natuurlijk, waarvan één Belg die nog het best zou kunnen beoordelen of het wel door kon gaan als 'ons eten'. :p

Aquelina heeft me geholpen met het serveren en het nemen van fotootjes.




een zelfgemaakt bordje


Carlos voor hij aan het eten begon



En Cecilia met de rijspap

Alles, àlles was op en iedereen vond het lekker. Ze waren gefascineerd door de saffraan in de rijspap en de bruine suiker erop (dat kenden ze niet). En Carlos - die nooit van zaken met kip houdt - vond het écht goed. Ik was zo, zo blij om dat te merken :D


Het was overigens nog een hele gezellige avond. Aquelina is ook lang gebleven. Alleen wilde Cecilia wilde niet dat ik hielp met het opruimen, ik werd toen Aquelina weg was naar mijn kamer gestuurd 'omdat het toch al zo laat was' en 'het toch niet zoveel werk was' (ook al stond heel de keuken vol afwas). Onverbeterlijk, Cecilia! :p

De volgende ochtend was het buiten de gebruikelijke Skypedates ook tijd voor het inpakken. Omdat ik maar heel weinig tijd heb als ik weer terug ben in San José, moest ik niet alleen inpakken voor m'n week in Cahuita maar ook al alle andere bagage sorteren, inpakken of wegzetten om later in de rugzak te steken. Een puzzel!



Zaterdag zouden we ook op schoenenjacht gegaan. Aquelina zou beginnen lopen en ze had daarvoor loopschoenen nodig. Die zijn hier ook veel kleuriger en opvallender dan de loopschoenen in Belgische winkels.
Daarna was ik nog een keertje uitgenodigd door Aquelina's gastmama om te blijven eten. Zo kon ik ook nog eens afscheid van haar familie nemen, die ik in al die tijd ook al vrij goed had leren kennen.


Zondag gaan we dan weer nog eens iets buiten de stad gaan doen. Het zijn Fiestas in Palmares en we wilden die toch ook eens van naderbij leren kennen.

Ik moet nu echt verder doen want dat inpakken gaat nog even duren.

Veel liefs van mij en tot gauw!

1 opmerking: