maandag 13 januari 2014

Laten we een krokodil gaan zien, of nee: laten we een hele rivier vol krokodillen gaan zien ...

Het was lang geleden dat ik Natalie had gezien. Ze zit in een totaal ander project waar ze heel de tijd mee bezig is en ze woont ook in Zapote, een wijk die vrij ver van de onze ligt. We hadden haar eerst gevraagd met ons mee te gaan naar de Fiestas in Zapote, omdat ze er nu eenmaal woont en het leuk leek maar ze bleek al andere plannen te hebben. Maar ze kon wel de volgende dag, zondag, als we wilden. 


We besloten te gaan picknicken. Aquelina had zin in junkfood en Natalie zei er ook geen 'neen' tegen dus wij naar de McDonalds na een korte omweg langs de panadería voor mij. Omdat we niet te ver wilden lopen met warme hamburgers die toch wel snel afkoelen met de januariwind die onafgebroken waait tegenwoordig, zochten we een plekje uit op de Plaza de la Cultura, vlakbij het Teatro Nacional



Wat doet een mens wanneer je daar dan zit? Wij hebben een vergelijkende studie gedaan van de gewone burger met één stuk vlees en de McChicken Doble:


Het was duidelijk dat de laatste hamburger een beetje dikker was en ook vele moeilijker om op te eten. Daar heb ik foto's van maar die mocht ik niet publiceren, sorry!

Voor de rest hebben we ons ook geamuseerd door over serieuzere onderwerpen te praten natuurlijk maar al snel waren we afgeleid door de duiven. De Plaza de la Cultura zit vól met duiven. Ze lokken ze er ook naartoe want ze verkopen steeds zakjes maïs om de duiven te voederen. Resultaat: kaka op mij :p Gelukkig was Natalie zo lief om me af te kuisen.


Na nog een hoed te hebben geshopt moesten we eens naar huis want de volgende dag zouden we opnieuw met onze projecten starten.

Ik werk de laatste twee weken van mijn vrijwilligerswerk in hetzelfde project als in november: in de Guardería Ejercito de la Salvación Madre e Hijo. Het was een leuk weerzien. De kinderen zagen me en ze kwamen allemaal 'hallo' zeggen en bijna alle meisjes gaven me een knuffel.

Het is nog steeds vakantie - het schooljaar begint in februari - dus de kinderen zijn de hele dag door in de guardería. Omdat het nieuwe schooljaar gaat beginnen zijn de kinderen ook allemaal opgeschoven in de groep. Er waren veel nieuwe gezichtjes bij de lagere schoolgroep (hogar escuela) en het was het grappig te zien dat de oudere kinderen, die het er al langer gewoon waren, met hun ogen rolden wanneer één van de kleintjes iets zei of vroeg.
Er is ook een nieuwe niña (de naam voor de begeleidster), nu is er Alejandra en ze heeft godsdientswetenschappen gestudeerd, wat later duidelijk werd.

De eerste dag heb ik gewoon veel geholpen waar ik nodig was maar al snel kreeg ik heel wat meer verantwoordelijkheid. Ik mocht deze week vaak de hele activiteit leiden en zelf zaken voorstellen om met de kinderen te doen. Een spel dat ze bijvoorbeeld heel leuk vonden was 'Tik Tak Boem'.

Dat met religie niet gesold moet worden hier werd wel heel duidelijk toen ik op project een aantal opdrachten kreeg om zelfstandig te begeleiden.
De eerste was 'schrijf een brief naar God'. De kinderen moesten zelf een brief schrijven met elk hun eigen wensen en met alle zaken waarvoor ze dankbaar waren. Ze moesten dan een envelop maken en hun brief erin steken zodat ze die naar God konden sturen. De kinderen namen het allemaal heel serieus en één van de meisjes had zelfs een hele kruisigingstafereel getekend en erboven 'Gracias Jésus por morir para mi!' geschreven. Ik moest toch wel effe slikken. Ik heb ook meegedaan natuurlijk en ik heb mee geholpen met het schrijven van de brieven voor de kinderen die nog niet kunnen schrijven.
De volgende opdracht in dezelfde lijn was het knutselen van El Tabernaculo. De kinderen kregen elk een klein plan van een kerk langs de binnenkant. Ze moesten toen aan de slag met allerlei tekeningen van voorwerpen die er te vinden zijn en die dan gebruiken in een knutselwerk dat een kerk moest voorstellen. De kinderen waren niet echt op de hoogte van de betekenis van de voorwerpen en ik moest heel eerlijk bekennen dat ik er ook niets van afwist ... ^^

Donderdag kwam Aquelina eten. Ze was de week ervoor langsgekomen om ons dagje naar Volcan Irazu voor te bereiden en ze was meteen uitgenodigd door Cecilia om hier te eten. Heel tof!
We hebben eerst wat met Cecilia gepraat en lekker gegeten en daarna hebben we een paar uur verder gedaan onder ons tweeën. Ze is leerkracht Nederlands-Engels in Wallonië en ik heb haar een heleboel Nederlandstalige muziek leren kennen. We hebben ook de Franstalige en Nederlandstalige versies van Disneyfilms vergeleken (ja, ook over de taalgrens blijken ze soms gek te zijn op Disney! :p) maar vooral veel, veel gelachen. 

En na een week vrijwilligerswerk wilden we natuurlijk nog een keertje wat van het land gaan zien. We hadden een hele tijd geleden horen zeggen dat in Rio Tárcoles, een rivier aan de westkust, een hele grote populatie krokodillen leefde. Aquelina en ik waren meteen enthousiast maar het was pas deze week dat we eraan toekwamen er heen te gaan.
Ik had een organisatie gevonden op het internet die tours organiseerde en deze week belde ik om voor ons beiden te reserveren (in het Spaans! ^^). 
De avond voor vertrek kregen we van Veronique telefoon om te vragen of wed het erg vonden dat ze mee wilde op dezelfde tour. Natuurlijk was dat geen probleem voor ons dus ze kwam mee.

We besloten eerst naar Jacó te gaan, daar wat tijd te spenderen op het strand, te picknicken om daarna opgehaald te worden door mensen die de tour organiseerden. 


zon, zee, strand :)


surfen kon ook


We hadden het geluk dat er op onze boot - waar normaal gezien plaats was voor 60 personen - maar 7 mensen zaten. We hadden dus alle vrijheid rond te lopen en wanneer er iets te zien was, de krokodil, (roof)vogel of hagedis vanuit de beste hoek te filmen of fotograferen.

We hebben ook het geluk gehad de grootste van alle krokodillen op de rivier tegen te komen. Echt moeilijk was het niet voor ons - hij lag gewoon op de oever te slapen - maar Osama (zoals hij wordt genoemd) is meestal veel moeilijker te vinden (vandaar z'n naam).


en ja, Aquelina en ik waren er écht bij ;)

We hebben ook onze gids één van de andere krokodillen zien voederen. Blijkbaar is dat geen écht gevaarlijke job, zolang je de krokodil geeft wat hij wil: eten.



maar er waren ook kleinere exemplaren

en baby-exemplaren (deze was maar 2 jaar oud): schattig, of niet?

We hebben ook heel wat vogels gezien: zwaluwen, wel 5 geelvelugelara's (die grote rode), ooievaars, lepelaars, een visarend, een caracara, een havik, ...
En naast de krokodillen hebben we ook andere reptielen helmbasilisken en leguanen gezien.


lepelaars


de visarend op de oever


een ooievaar

De gids kon ons heel veel vertellen over de planten en dieren en de safari de los cocodrilos op Rio Tárcoles was dan ook meer dan geslaagd! 


samen op de boot: ik, Aquelina en Veronique

Na de krokodillentour hebben we nog even nagenoten in een bar op het strand. En omdat ik er zin in had heb ik nog iets lekkers gegeten ook: panna cotta! Bliss!


Daarna hadden we enkel nog een busrit over maar daar hadden we een mooie zonsondergang om na te genieten.


Om deftig afscheid te kunnen nemen van Sofie die zondag zou vertrekken naar Ecuador voor 3 maanden om er de rest van haar vrijwilligersprogramma te gaan doen, hebben we een echt afscheidsdineetje bij de Cubaan 'La Bodeguita del Medio' gehouden. 

De plaats van afspraak en reservatie vinden was geen sinecure want niemand bleek de plaats te kennen, zelfs niet toen we er maar een paar honderd meter vandaan waren met de taxi. Toch bleek reserveren geen kwaad te kunnen want het restaurant zal echt stampvol.

La Bodeguita del Medio bleek dé place to be te zijn voor mojito's en er waren natuurlijk de Cubaanse specialiteiten op de kaart. Ik heb me gewaagd aan vis in salsa criolla en een bijgerecht van yuca. Amaai, heb ik veel gegeten toen! Mijn voornemen een dessert te nemen is geen werkelijkheid geworden ^^


Sofie, Veronique, ik, Aquelina en Natalie


Wie wint de competitie 'om ter bruinst'?
Natalie won - uiteraard - met lengtes voorsprong ...


Natalie haf een fijne tijd!


Iedereen mocht de muur of het plafond tekenen


Sofie (merk op: met pinkje!) koos voor een koffietje na het eten ...

... terwijl Aquelina voor iets gewaagders ging :)

Het was echt een enorm fijne avond. We hebben veel gelachen, ervaringen uitgewisseld en ons proberen voorstellen hoe Ecuador zou zijn.
Er was ook live muziek dus er was wel een heleboel sfeer waar we zaten.
Moe en zéér voldaan zijn we naar huis vertrokken.

De volgende dag zijn Aquelina en ik Sofie gaan uitzwaaien op de luchthaven. We hebben kunnen regelen dat Aquelina's gastbroer Glen - die chauffeur is van de school - haar zou wegbrengen want dan zouden wij (Aquelina als gastzus en ik als vriendin van die enkel 1.5 km moet wandelen om tot bij hun huis te raken) meekunnen om haar uit te zwaaien.

We hebben haar een heel dikke knuffel gegeven en haar veel succes gewenst met al haar avonturen in Ecuador de komende drie maanden maar meer tijd was er niet want de luchthavenpolitie zag er streng op toe dat niemand te lang aan de kiss-and-ridezone bleef staan. 

Glen en Sofie met de bagage

Toen Aquelina hier was geweest om te komen eten, had haar gastmama gevraagd waarom ik nog niet was komen eten. Ik mocht zeker komen en dus ben ik na het wegbrengen van Sofie naar de luchthaven bij Aquelina thuis geweest om te gaan eten.  


We hebben er weer veel zitten vertellen en lekker gegeten: spaghetti met roomsaus en broccoli. Doña Melida, Aquelina's gastmama, verklapte me al snel dat ze helemaal niet graag kookt. Zolang het simpel is, maakt ze het klaar. Haar beschrijving van de pasta was dan ook: 'Spaghetti koken, room erdoor roeren, broccoli erin en klaar!'. Echt een totale andere kijk op de keuken als mijn gastmama, Cecilia :p

Zo, nu ga ik afronden. Volgende week mijn laatste blogpost voor ik naar België terugkom.
Het was gisteren exact nog 14 dagen voor ik het vliegtuig zou moeten nemen ...

Veel liefs van mij y hasta la proxima!

1 opmerking:

  1. Oei krokodillen, ze hebben tochh niks gedaan??? 🐊🐊🐊🐊

    BeantwoordenVerwijderen